Με μια δήλωση απειλητική τόσο ως προς το ύφος της όσο και ως προς την ουσία της, ένας καταδικασμένος για συμμετοχή σε εγκληματική οργάνωση ανακοίνωσε την υποψηφιότητά του στις εκλογές.
Η υποψηφιότητά του θα κριθεί αρμοδίως. Από την ανακοίνωση, πάντως, τεκμαίρεται για ακόμη μία φορά αυτό που ήδη ξέραμε: πως εκεί έξω – ή μάλλον μέσα – κυκλοφορούν εγκληματίες του κοινού ποινικού δικαίου με πολιτικές φιλοδοξίες, οι οποίοι έχουν διαφορετική αντίληψη για τη δημοκρατία από αυτή που έχουμε οι υπόλοιποι.
Στην ελληνική Δημοκρατία, για παράδειγμα, οι δικαστές δεν απειλούνται με ισόβια για τις αποφάσεις τους. Ούτε στην ελληνική, αλλά ούτε και σε καμία άλλη Δημοκρατία, συνδέεται η δικανική κρίση με το αδίκημα της εσχάτης προδοσίας – πολλώ δε μάλλον όταν αυτή αφορά μία υποψηφιότητα.
Από την άλλη πλευρά, όλες οι Δημοκρατίες αμύνονται με τα όπλα που τους παρέχουν το Σύνταγμα και οι νόμοι. Ανέχονται τις απόψεις των εχθρών τους επειδή η ανοχή βρίσκεται στον γενετικό τους κώδικα. Αλλά ανοχή δεν σημαίνει αποδοχή. Εγκριτοι συνταγματολόγοι εξηγούσαν πρόσφατα στο «Βήμα της Κυριακής» πως στη δημοκρατική Ευρώπη η θέση των εγκληματιών του κοινού ποινικού δικαίου ή των νεοναζιστικών μορφωμάτων, με ή χωρίς «μπροστινούς», μπορεί να είναι μέσα στη φυλακή, αλλά πουθενά δεν είναι μέσα στη Βουλή.
Η αλήθεια είναι πως η δική μας Δημοκρατία κόντεψε να πνιγεί σε μια κουταλιά νερό. Ζητήματα που αλλού έχουν λυθεί εδώ και καιρό, εδώ λύθηκαν την τελευταία στιγμή και χωρίς την συναίνεση που απαιτούσαν οι περιστάσεις. Ακόμη κι έτσι, όμως, η ελληνική Δημοκρατία βρήκε τον τρόπο να θωρακιστεί. Δεν πνίγηκε. Και το αβγό του φιδιού μπορεί να συνεχίσει να βράζει στο κελί του.
