Η Θράκη καθίσταται οικονομική ζώνη μεγάλης σημασίας για την ευρωπαϊκή ενδοχώρα. Η ενεργειακή κρίση και η εξάρτηση που οδήγησε σε νέες ενεργειακές διασυνδέσεις, η μετατόπιση της γεωστρατηγικής κρίσης προς την Ευρώπη και τα βόρεια σύνορά μας, η δημιουργία κάθετων συγκοινωνιακών δικτύων προς βορρά το αποδεικνύει. Και όλα αυτά χωρίς ουσιαστική οικονομική και πολιτική στήριξη από τις κυβερνήσεις των τελευταίων ετών.

Γι’ αυτό και παρά την ενεργειακή αναβάθμιση της περιοχής, τα προβλήματα παραμένουν άλυτα σε όλους τους τομείς: υποδομές, αγροτική οικονομία, μεταφορές, εκπαίδευση, υγειονομική περίθαλψη. Γι’ αυτό, λοιπόν, όποιος υποστηρίξει πως οι πολίτες της Ξάνθης ευημερούν, ζει εκτός πραγματικότητας.

Γιατί λοιπόν σε ένα τόπο που βρίσκεται στην αιχμή των δόρατος των γεωπολιτικών εξελίξεων, που έχει απ’ όλα, που παράγει απ’ όλα δεν ευημερούν οι πολίτες του; Η απάντηση είναι η πολιτική αιτία.

Όλος ο πλούτος που παράγεται ή προτίθεται να παραχθεί ποδηγετείται, απαξιώνεται και λεηλατείται από το πελατειακό κράτος που συνεχώς δεν το αλλάζουμε και όλο βουλιάζουμε. Και εκεί κρίνεται και το άμεσο και απώτερο μέλλον της χώρας. Όταν παράγεται πλούτος, το κράτος, μέσω της φορολογίας, αποκτά τη δυνατότητα να ασκεί κοινωνικές πολιτικές. Υγεία. Παιδεία. Κοινωνική Πρόνοια. Και όλα αυτά την ώρα που λεφτά υπάρχουν. Για επιδόματα χωρίς ουσία και αντίκρισμα, για δωράκια στους παραγωγούς ενέργειας, για αβάντα στους επιχειρηματίες της υγείας, για πολλαπλούς υπερεξοπλισμούς. Και μη μας λένε για την έλλειψη ενδιαφέροντος γιατρών για το Νοσοκομείο Ξάνθης, παρά τις προκηρύξεις. Όταν έχεις την πολιτική ευθύνη για το ότι Έλληνες γιατροί έχουν καλύψει όλα τα ευρωπαϊκά συστήματα υγείας, γιατί το κράτος σου τον αμείβει λιγότερο από έναν ανειδίκευτο εργάτη στο εξωτερικό, τότε δεν δικαιούσαι να λες ότι δεν υπάρχει ενδιαφέρον.

Και το κρίσιμο ερώτημα είναι αν έχουμε ελπίδα για το μέλλον. Ο ελληνικός λαός δυστυχώς κατανάλωσε κάθε είδους πολιτικάντικη απλούστευση. Πήγε Ζάππεια, έσκισε μνημόνια, επανίδρυσε το κράτος, βγήκε από τα μνημόνια, ξεπέρασε την κρίση, είδε πολλά να είναι δίκαια και να έγιναν πράξη, είδε πολλά να του είπανε και να έγιναν πράξη. Και εν τέλει βιώνει την δεύτερη συνεχόμενη δεκαετία που ζει υπό αφόρητες συνθήκες κρίσης. Και πλέον δεν πιστεύει σε κανένα και σε τίποτα. Ούτε καν στον εαυτό του γιατί αρέστηκε σε όσα άκουσε και πίστεψε. Τώρα βρίσκεται και πάλι ενώπιος ενωπίω με την κάλπη. Και φλερτάρει με τη νέα ουτοπία. Την ψήφο διαμαρτυρίας. Μόνο που και πάλι αυτός θα την υποστεί. Ο καιρός όμως δεν είναι για νέα λάθη. Για νέο αυτομαστίγωμα. Οφείλουμε να εργαστούμε με συνέπεια και σοβαρότητα. Ώστε ο πλούτος που παράγεται στη χώρα να επιστρέφει δίκαια στους εργαζόμενους που τον παράγουν καθημερινά ως κοινωνικό μέρισμα, ως κοινωνικό κράτος, ως ευρωπαϊκό κοινωνικό κεκτημένο.

Η Έρση Παρχαρίδου είναι επιχειρηματίας, υποψήφια με το ΠΑΣΟΚ στο νομό Ξάνθης