Η αφίσα που δημοσιεύουμε εδώ είναι επίσημη της 76ης διοργάνωσης του φεστιβάλ των Καννών που παρουσιάστηκε την Τετάρτη και σε αυτή, βλέπουμε να λάμπει ένα πρόσωπο που έχει άρρηκτους δεσμούς με το φεστιβάλ, της Κατρίν Ντενέβ. Η φωτογραφία τραβήχτηκε την 1η Ιουνίου του 1968 στην πλαζ Παμπελόν, κοντά στο Σεν Τροπέ, όπου η Ντενέβ, τότε, γύριζε την ταινία «La chamade», με σκηνοθέτη τον Αλέν Καβαλιέ.
Στην ταινία, η Ντενέβ υποδύεται τη Λουσίλ, μια γυναίκα της κοσμικής, επιφανειακής ζωής, μιας ζωής γεμάτη ευκολία, γούστο για πολυτέλεια. «Η καρδιά της χτυπά ξέφρενα, βιαστικά, παθιασμένα» αναφέρει σε ανακοίνωσή του το φεστιβάλ των Καννών. «Όπως η καρδιά του κινηματογράφου που γιορτάζει κάθε χρόνο το Φεστιβάλ των Καννών: ο ζωηρός παλμός του ακούγεται παντού. Η καρδιά της 7ης Τέχνης -των καλλιτεχνών, των επαγγελματιών, των ερασιτεχνών, του Τύπου- χτυπά σαν τύμπανο, στον ρυθμό του επείγοντος που επιβάλλει η αιώνια φύση της.»
Αρκετά χρόνια πριν από το 1968, η Ντενέβ είχε ήδη δημιουργήσει μια σχέση ζωής με τις Κάννες. Τέσσερα χρόνια πριν, το 1964, είχε φωτίσει τις «Ομπρέλες του Χερβούργου» του Ζακ Ντεμύ, που κέρδισε τον Χρυσό Φοίνικα. Την επόμενη χρονιά, ήταν και πάλι στην Κυανή Ακτή με την «Αποστροφή» του Ρόμαν Πολάνσκι (που είχε κερδίσει ηδη την Αργυρή Άρκτο στο Βερολίνο) και θα ακολουθούσαν αμέτρητες επισκέψεις της, με κορωνίδα, στην δεκαετία του 1960 την «Ωραία της ημέρας» του Λουίς Μπουνιουέλ.
Μάρκο Φερέρι, Φρανσουά Τριφό, Αλέν Κορνό, Ζαν Πολ Ραπενό, Ανιές Βαρντά, Ρόμπερτ Όλντριτς, Αρνό Ντεπλεσάν… Για περισσότερα από 60 χρόνια, η μεγαλύτερη Γαλλίδα σταρ δεν σταμάτησε ποτέ να γυρίζει ταινίες με την ελίτ των σκηνοθετών, αλλά συγχρόνως να επανεφευρίσκει τον εαυτό της, να πειραματίζεται, να τολμά συνεργασίες με νέους, άγνωστους σκηνοθέτες στις πρώτες ταινίες τους.
«Είναι μια συγκεκριμένη μορφή μαγείας που ενσαρκώνει η Κατρίν Ντενέβ, αγνή, πυρακτωμένη και μερικές φορές παραβατική» αναφέρει η ανακοίνωση. «Είναι αυτή η ανείπωτη μαγεία που μεταδίδει το 76ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου με αυτή τη διαχρονική αφίσα. Να επαναλάβουμε το ένδοξο παρόν του κινηματογράφου και να οραματιστούμε το μέλλον του γεμάτο υποσχέσεις. Η Κ. Ντενέβ αντιπροσωπεύει αυτό που ο κινηματογράφος δεν πρέπει ποτέ να σταματήσει να είναι: άπιαστος, τολμηρός, ασεβής. Κάτι αυτονόητο: αναγκαιότητα.»
