H υπόθεση του ηθοποιού Αλέξη Γεωργούλη είναι μια ακόμη απόδειξη, αυτή τη φορά όμως πιο ηχηρή, για τις αυταπάτες των ηγεσιών των κομμάτων. Στην προσπάθειά τους να δείξουν ότι είναι με τα ρεύματα της εποχής, επιλέγουν για την συγκρότηση των ψηφοδελτίων τους πρόσωπα του life style, τους celebrities, απαξιώνοντας επί της ουσίας σοβαρές υποψηφιότητες.
Στην περίπτωση του Γεωργούλη, στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ είχε γίνει μεγάλη φασαρία για την επιλογή του και τελικά, όχι μόνο προκρίθηκε και συμμετείχε στο ψηφοδέλτιο, αλλά και εξελέγη, εν αντιθέσει με άλλες υποψηφιότητες, όπως π.χ. του καθηγητή Ψυχιατρικής Δημήτρη Πλουμπίδη, γιου του ιστορικού στελέχους του ΚΚΕ Νίκου Πλουμπίδη.
Αυταπάτες που όμως οδηγούν τις ηγεσίες των κομμάτων σε μαύρες τρύπες που πέφτουν μέσα. Με αφορμή την συγκεκριμένη υπόθεση με τις σοβαρές καταγγελίες για τον Γεωργούλη, πρέπει να ανοίξει μια μεγάλη συζήτηση για το ποιοι συμμετέχουν στα ψηφοδέλτια των κομμάτων, με ποιες διαδικασίες προκρίνονται ή εάν έχουν μόνο την … «πολιτική ευλογία» του αρχηγού, εάν προωθούνται και πως από τα αρχηγικά συστήματα, κλπ.
Φοβάμαι όμως ό,τι δύσκολα θα ανοίξει μια τέτοια συζήτηση γιατί πολλές φορές δεν ενδιαφέρει τις ηγεσίες των κομμάτων αν και θα ήταν αναγκαία συνθήκη για να δείξουν και στους ψηφοφόρους ότι δεν τους νοιάζει το φαίνεσθαι, το επιφανειακό, αλλά η ουσία.
Και η ουσία είναι ότι πρέπει να υπάρχουν «φίλτρα» στα κόμματα για το ποιους επιλέγουν και πως και βέβαια να γίνεται και αξιολόγηση της θητείας τους. Και με αφορμή την υπόθεση Γεωργούλη, η συζήτηση δεν εστιάζεται μόνο στα ψηφοδέλτια για τις Ευρωεκλογές, αλλά αφορά και αυτά των εθνικών εκλογών και τις αυτοδιοικητικές εκλογικές αναμετρήσεις.
Μια διαφορετική αντιμετώπιση στην συγκρότηση των ψηφοδελτίων θα έστελνε θετικό μήνυμα στους πολίτες. Το θέμα είναι εάν το θέλουν πραγματικά οι πολιτικοί αρχηγοί.
