Δεν εκπλήσσομαι που το «métro, boulot, dodo» (μετρό, δουλειά και νάνι) που άκουγα στη Γαλλία το ’68, προάγεται επί Μακρόν σε «métro, boulot, tombeau» (μετρό, δουλειά και τάφος).
Να, άλλη μια επιτυχία του νεοφιλελευθερισμού: η « ανάπαυση» (dodo) προάγεται σε «αιωνία ανάπαυση».
Πώς να μη σκεφτώ μετά, το τι θα κριθεί στις κάλπες, εδώ. Μέσα σ’ αυτές τις «στείρες προεκλογικές συνθήκες» όπως διαπίστωνε πρόσφατα σε άρθρο του στα «Νέα» ο Βαγγέλης Βενιζέλος, μια σοβαρή συζήτηση γύρω από τις «μεταπλειοψηφικές συναινέσεις» που προτείνει, φρονώ ότι δεν αρκεί.
Χρειάζεται να δούμε αυτό που «έρχεται» κοιτώντας τους νέους και όχι παίζοντας μαζί τους στο tik tok. Ο Μακρόν για παράδειγμα, μιλάει νεολαιίστικα στους νέους αλλά κυβερνά γεροντικά με τους γέρους.
Ο Μητσοτάκης και ο Τσίπρας μιλούν γεροντικά στους νέους και επιπλέον πιστεύουν ότι μπορούν να τους κυβερνήσουν. Κι επειδή η γλώσσα δεν είναι μόνο το «μέσο» αλλά και το «ζητούμενο», ο Μητσοτάκης και ο Τσίπρας αν δεν ανανεώσουν το λόγο τους στις καφετέριες της Αχαρνών, φοβούμαι ότι θα δουν σύντομα στην Πατησίων το «métro, boulot, tombeau» απ’ την ανάποδη εξαιτίας των περιφερόμενων πιστολέρος.
Και εφόσον δεν τους είναι εύκολο να καταφύγουν αντί των λέξεων σε νεύματα, ας ελαττώσουν τουλάχιστον την επανειλημμένη χρήση των λέξεων. Η απειλητική αποχή δεν ξέρουμε ακόμη τι γλώσσα μιλάει και τι γλώσσα θα επινοήσει αντί της προεκλογικής της σιωπής.
