Η υπόθεση Γεωργούλη έρχεται και προστίθεται σε μία σειρά παραπολιτικών παρατράγουδων της περιόδου, τα οποία δύσκολα μπορεί να αγνοήσει κανείς, όσο και αν προσπαθήσει.
Οφείλει κάποιος ωστόσο να πάρει απόσταση από την προφανή προσπάθεια συμψηφισμών. Όσο και αυτή επιχειρείται να εκδηλωθεί συγκαλυμμένα, είναι άτσαλη και ενοχλητική. Κατ’ άλλους είναι και αναπόφευκτη.
Αυτό που δυστυχώς διαπιστώνεται, είναι ότι εν όψει εκλογών, οι οποίες θα προκηρυχθούν σε λίγες ημέρες, πολλά θα κριθούν από ζητήματα άσχετα με την διακυβέρνηση, τις προκλήσεις, τις προτεραιότητες και τις αναγκαιότητες της χώρας.
Θα κυριαρχήσει το θυμικό, οι συζητήσεις για τον έναν ή τον άλλον βουλευτή του ενός κόμματος και τις παράνομες δραστηριότητες του, τα αντίστοιχα «μπουμπούκια» του άλλου και μία γενική επίδειξη εκ των υστέρων ευαισθησίας και υποκριτικής πολιτικής ορθότητας.
Εκτός συγκλονιστικού, ευχάριστου απροόπτου, στις λίγες εβδομάδες έως τις εκλογές της απλής αναλογικής (μην το ξεχνούμε αυτό το κρίσιμο), ο ένας θα επιχειρεί να πάρει το αίμα του πίσω για όσα άκουσε τα προηγούμενα χρόνια (για τον πρώην καλλιτεχνικό διευθυντή του Εθνικού Θεάτρου, το κομματικό στέλεχος-μαστρωπό κ.ά.) και ο άλλος θα προσπαθήσει να στρέψει οψίμως τη συζήτηση σε τάχα σοβαρά ζητήματα, αλλά με μεγάλο βαθμό βεβαιότητας, η απόπειρα αυτή θα αποδειχθεί μάταιη.
Παράλληλα θα εξελίσσεται η εκ του προχείρου συζήτηση για την κατάργηση της εκλογής των ευρωβουλευτών με σταυρό προτίμησης και η επαναφορά της λίστας, κάτι που ωστόσο θα αποφασιστεί από την επόμενη Βουλή. Και αυτό θα γίνει μάλλον βιαστικά, αφού οι ευρωεκλογές έρχονται σε έναν χρόνο από σήμερα, την άνοιξη του 2024.
Αυτό που επίσης με μεγάλο βαθμό βεβαιότητας θα απουσιάσει από όλες αυτές τις συζητήσεις, είναι κάποια ένδειξη επίγνωσης.
Όλα τα παρατράγουδα της περιόδου, από τη διαφθορά και τις δραστηριότητες βουλευτών, έως την συνολική εικόνα της εθνικής μας αντιπροσωπείας στην Ευρωβουλή, αλλά και την επάρκεια του πολιτικού προσωπικού της χώρας, δεν είναι ουρανοκατέβατα ατυχήματα.
Είναι ένας καθρέφτης της επικρατούσας αντίληψης και νοοτροπίας και μία εκδήλωση αποτυχίας συνολικής, όλου του μεταπολιτευτικού «συστήματος».
Είναι με λίγα λόγια μία βραδυφλεγής βόμβα, που τώρα σκάει στα χέρια μας. Και όπως γίνεται εύκολα αντιληπτό, η ζημιά δεν πρόκειται να αποκατασταθεί από τη μία ημέρα στην άλλη.
