Οι ιδέες κινούν τον κόσμο και οι λέξεις τον αλλάζουν. Όταν οι λέξεις τοποθετηθούν στη σωστή θέση αποκτούν μαγική δύναμη. Το πυρομαχικό της πολιτικής είναι ο λόγος. Ο λόγος είναι η δια των λέξεων αποτύπωση του κόσμου, που ως αρχική εκρηκτική ύλη κινεί και εμπνέει την κατανόηση και την αλλαγή του.
Έτσι έχουν τα πράγματα από καταβολής κόσμου. Η γλώσσα είναι το κύριο εργαλείο της πολιτικής σύγκρουσης. Μέσα σε αυτή τη συνθήκη αδειάζουν οι λέξεις. Με την διαρκή επαναλαμβανόμενη κατάχρησή τους. Αδειάζουν από τις σημασίες και τα νοήματα. Με τις λέξεις άδειες, φθαρμένες και κενές η πολιτική εξελίσσεται σε μια σύγκρουση με αυτοσκοπό την εξουσία.
Δεν χρειάζεται να πάμε σε άλλους τόπους και άλλους χρόνους για να συναντηθούμε με αυτή την πραγματικότητα. Εκλογές μπροστά μας και μια συζήτηση στην οθόνη μεταξύ κομματικών αντιπροσώπων μας φέρνει κοντά σε αυτόν τον κόσμο της πλασματικής αποτύπωσης των πραγματικών συνθηκών και των απαιτητικών κοινωνικών αναγκών της χώρας.
Μέσο παραπλάνησης η γλώσσα, πέφτει θύμα της ακραίας κατάχρησής της. Όλες οι θεμελιώδεις έννοιες που στερεώνουν τη δημοκρατική πολιτική λειτουργία διαστρέφονται συνειδητά, με σκοπό την ευχέρεια της εξουσιαστικής χρήσης τους. Τι είναι δημοκρατικό και τι όχι; Ποιος είναι προοδευτικός και τι σημαίνει πρόοδος; Υπάρχουν λέξεις που τις διεκδικούν ορισμένοι ωσάν να είναι οι ιστορικοί ιδιοκτήτες τους, έννοιες που τις ιδιοποιούνται με πάθος θρησκευτικής αίρεσης, σημασίες που τις κάνουν φλάμπουρα και μανιφέστα.
Δίπλα η πραγματική ζωή, ως βιωμένη αλήθεια, αναλαμβάνει σταθερά το έργο της διάψευσης. Κορυφαίο παράδειγμα κατάχρησης σε βαθμό ακραίας οικειοποίησης νοημάτων είναι το περίφημο «ηθικό πλεονέκτημα», που ο ΣΥΡΙΖΑ έσειε στον αέρα. Η υπόθεση Γεωργούλη, όπως κάθε παράλληλη πράξη διάψευσης, έρχεται να αδειάσει και την τελευταία σταγόνα από το ποτήρι μιας λέξης που όσο καμιά, η λέξη «ηθική», γίνεται στο δημόσιο λόγο εργαλείο διαφορετικότητας και διεκδίκησης υπεροχής απέναντι στον «ανήθικο» αντίπαλο. Καταδικασμένος στη διάψευση, όποιος και να υιοθετεί στη διαδρομή, από την Δεξιά ως την Αριστερά αυτή την μέθοδο δημαγωγικής επιβολής.
Η ασάφεια που προκύπτει ως προς την κατανόηση και τη συνειδητοποίηση των πραγματικών συνθηκών της εποχής εξελίσσεται σε πρόβλημα επικοινωνίας και συνεννόησης των ίδιων των πολιτικών πρωταγωνιστών με τους ανθρώπους. Αυτό που δεν μπορεί να οριστεί σωστά δεν μπορεί και να επεξηγηθεί πειστικά. Το αποτέλεσμα επιστρέφει βαρύ στους πρωτεργάτες της κατάχρησης. Κάθε άσκηση πολιτικής γίνεται δυσκολότερη, αφού αυτό που λέγεται προσλαμβάνεται ως παραπλανητικό άλλο και η διάκριση μεταξύ αλήθειας και ψεύδους έχει πια χαθεί.
