Η υπόθεση της καταγγελίας σε βάρος του ευρωβουλευτή Αλέξη Γεωργούλη ήρθε στο φως μετά το αίτημα της βελγικής Δικαιοσύνης για άρση της ασυλίας του. Στο μεταξύ όμως αφήνει βαριές σκιές ως προς την πολιτική του διαχείριση.
Απ’ όσα έχουν γίνει έως τώρα γνωστά, οι υπεύθυνοι στις Βρυξέλλες αντιμετώπισαν κατ’ αρχάς την υπόθεση σε επίπεδο φημών. Περίπου, δηλαδή, ως κουτσομπολιό. Κάτι άκουσαν, κάποιον ρώτησαν, κάποια απάντηση πήραν κι έπειτα γύρισαν στις δουλειές τους.
Θα μπορούσε να πει κανείς πως δεν αξιολόγησαν τη σοβαρότητα της κατάστασης. Την ίδια ελαφρότητα, ωστόσο, επέδειξαν και μετά το αίτημα για άρση της ασυλίας του ευρωβουλευτή.
Πρώτα διακινήθηκε η φήμη πως η υπόθεση σχετιζόταν με κάποια «παρενόχληση» και μόνο, ενώ αφορούσε βαριά ποινικά αδικήματα. Κι έπειτα διέρρευσε το όνομα της καταγγέλλουσας, γεγονός που προκάλεσε την σφοδρή αντίδραση του ΠΑΣΟΚ.
Από κοινωνοί του κουτσομπολιού έγιναν πρωταγωνιστές του. Είναι όμως κάτι περισσότερο από αυτό. Τα θύματα της έμφυλης βίας πέφτουν συχνά δυο φορές θύματα. Τη μία ως θύματα της κακοποίησης. Και τη δεύτερη ως θύματα ενός λιντσαρίσματος που όχι μόνο εκθέτει τα ίδια αλλά αποτρέπει και άλλα θύματα να καταγγείλουν τους θύτες τους.
Αντί λοιπόν να εξασφαλίσουν τη μέγιστη δυνατή προστασία στην καταγγέλλουσα, οι πρωταγωνιστές του κουτσομπολιού προκάλεσαν μια νέα βάσανο.
Και γι’ αυτό επιβάλλεται να λογοδοτήσουν.
