Η υπόθεση της καταγγελίας για κακοποίηση σε βάρος ευρωβουλευτή της αντιπολίτευσης θα κριθεί αρμοδίως από τα συντεταγμένα όργανα.
Με άλλα λόγια, υπάρχουν δικαστές στις Βρυξέλλες για να αποφανθούν επί της ουσίας, όπως και σε κάθε κράτους δικαίου.
Η υπόθεση, ωστόσο, προσφέρεται για ορισμένα χρήσιμα συμπεράσματα που άπτονται της πολιτικής. Το ένα σχετίζεται με την προσπάθεια που έγινε στη χώρα μας να πολιτικοποιηθεί το κίνημα του ΜeΤoo – ή μάλλον περιπτώσεις που είδαν το φως της δημοσιότητας να αποδοθούν σε έναν και μόνο πολιτικό χώρο.
Πρόκειται για ακόμη μία ελληνική ιδιαιτερότητα καθώς πουθενά αλλού στον κόσμο η κακοποίηση δεν κατηγοριοποιήθηκε ως «δεξιά» ή «αριστερή», μπλε, πράσινη ή κίτρινη.
Το πρόβλημα είναι βαθύ και δεν προσφέρεται για σπέκουλα ούτε επιτρέπεται τα θύματα να μετατρέπονται σε σημαίες ευκαιρίας ή να γίνονται άθελά τους ύλη σπίλωσης πολιτικών αντιπάλων.
Ένα δεύτερο συμπέρασμα είναι πως η σταυροδοσία στις ευρωεκλογές μοιάζει σε πλήθος περιπτώσεων να έχει δείξει τα όριά της. Η καριέρα στην Ευρωβουλή είναι ελκυστική για πολλούς και διάφορους λόγους. Πολλοί είναι αυτοί που είδαν φως και μπήκαν χρησιμοποιώντας ως όχημα τη δική τους φωτογένεια.
Η χώρα μας όμως στερήθηκε έτσι πρόσωπα που είχαν να προσφέρουν με τον βίο τους, τις γνώσεις τους, την κατάρτισή τους, την αφοσίωσή τους στα ευρωπαϊκά ιδεώδη. Είναι τουλάχιστον βέβαιο πως δεν θα την εξέθεταν.
