Το τελευταίο διάστημα σημειώθηκαν δυο μείζονα γεγονότα που δοκίμασαν τις αντοχές της κοινωνίας μας. Και στις δυο περιπτώσεις, της τραγωδίας των Τεμπών και των νεοναζί εγκληματιών, κρίθηκε η ικανότητα του κράτους να προλαμβάνει ή να θεραπεύει καταστάσεις που δεν πρέπουν σε μια σύγχρονη Πολιτεία.
Από αυτήν την κρίση δεν εξαιρείται κανένας. Δεν εξαιρείται ασφαλώς η κυβέρνηση. Αλλά δεν εξαιρείται ούτε η αντιπολίτευση, ούτε η Δικαιοσύνη, ούτε η δημόσια διοίκηση. Κρίνονται όλοι οι βραχίονες της οργάνωσης του κράτους, όπως και οι θεσμοί του. Και κρίνονται και οι κρίνοντες, απ’ όποια θέση και αν ασκούν έλεγχο, ακριβώς επειδή η άσκηση ελέγχου σημαίνει άσκηση εξουσίας.
Η πρόοδος που έχει συντελεστεί όλα αυτά τα χρόνια δεν μπορεί να αμφισβητηθεί. Η χώρα μας πέρασε πολλές και διαφορετικές κρίσεις. Μόνο την τελευταία δεκαπενταετία μετρά μία οικονομική κρίση, μια υγειονομική και μία κρίση συνόρων. Τις ξεπέρασε όλες – άλλες περισσότερο, άλλες λιγότερο επιτυχώς -, ενώ παραμένει αντιμέτωπη συνεχώς με χρόνιες προκλήσεις.
Ποιες μπορεί να είναι αυτές; Την απάντηση δίνουν τα δυο μείζονα γεγονότα του τελευταίου διαστήματος. Στην περίπτωση των Τεμπών, είναι ένα λειτουργικό κράτος. Και στην περίπτωση των νεοναζί, μια λειτουργική δημοκρατία.
Ένα κράτος, δηλαδή, που δεν θα θριαμβεύει σε έναν τομέα για να καταρρέει παταγωδώς σε έναν άλλον. Και μια δημοκρατία στέρεων θεσμών με δημοκρατική κουλτούρα και συνείδηση της αποστολής τους.
