Ήταν πολιτικό έθιμο, το «Πάσχα στα στρατόπεδα» που κυρίως δοξάστηκε επί… χούντας. Οι δικτάτορες γιόρταζαν τα Πάσχα μεγαλοπρεπώς και με αλαζονεία σε στρατόπεδα. Κάθε χρόνο και σε ένα διαφορετικό στρατόπεδο, δήθεν μαζί με τους φαντάρους και τις οικογένειές τους, προκειμένου να δείξουν πόσο δημοφιλείς ήταν. Ετοίμαζαν μια κόκκινη τέντα που έμοιαζε με… αβγό και κάτω από αυτήν έπιναν, έτρωγαν, διασκέδαζαν, χόρευαν τσάμικο. Και ας ταλαιπωρούνταν οι έρμοι φαντάροι που ξυπνούσαν την ημέρα του Πάσχα από τις πέντε το πρωί, αξημέρωτα, για να σουβλίσουν στη σειρά τα αρνιά το ένα δίπλα στο άλλο. Κι αν καμμιά φορά την ώρα που σούβλιζαν «αναδυόταν» μέσα από την τσίκνα η μεταλλική ταυτότητα του αρνιού που έγραφε «New Zealand 1945», συνέχιζαν να σουβλίζουν και ας σούβλιζαν και πιθανότατα να έτρωγαν αρνί μεγαλύτερο σε ηλικία από τους ίδιους.
Ούτε ο Παπαδόπουλος, ούτε ο Παττακός, ούτε Ζωϊτάκης ήξεραν να χορεύουν. Αφήστε που όταν χόρευαν τις ημέρες του Πάσχα, πλήθος αντιστασιακών σάπιζαν από τα βασανιστήρια στα κελιά του ΕΑΤ/ΕΣΑ ή του συντάγματος των Πεζοναυτών στον Διόνυσο. Ήθελαν οι συνταγματάρχες να φαίνονταν ακόμα και στα αβγά…ανίκητοι και για τον λόγο αυτό ο διοικητής του στρατοπέδου φρόντιζε να δίνει στους δικτάτορες ξύλινα αβγά ή αβγά φραγκόκοτας, ώστε κανείς να μην μπορούσε να τους τα σπάσει. Και όταν καμμιά φορά το Πάσχα έπεφτε 21η Απριλίου, τότε ο εορτασμός στα στρατόπεδα ήταν μεγαλοπρεπής (όπως έδειξε και η ταινία «Λούφα και Παραλλαγή», που ένα μεγάλο μέρος γυρίστηκε στην τότε κραταιά ΥΕΝΕΔ). Κατασκεύαζαν οι αθεόφοβοι εκείνη την ημέρα τεράστια κόκκινά αβγά και από μέσα έβγαινε ο φαντάρος με τον φοίνικα με μια τεράστια επιγραφή που έγραφε «Διπλή η Ανάσταση του Χριστού και του Έθνους». Τι να κάνουν οι φαντάροι συνέχιζαν να σουβλίσουν με την ελπίδα ότι κάποιος θα τους σκεφτεί και να τους δώσει καμμιά τιμητική άδεια.
Ξύλινο κόκκινο αβγό λεγόταν πως χρησιμοποιούσε και ο Κωνσταντίνος όταν ήταν Βασιλάς στις πασχαλινές επισκέψεις του στα Στρατόπεδα.. Εξορμούσε με την στολή του Λοκατζή (και στο στήθος η «πουλάδα» του αλεξιπτωτιστή) ή του πιλότου ή ακόμα του Δόκιμου. Ήταν εξαιρετικά δημοφιλής ανάμεσα στους φαντάρους που έτρεχαν να φωτογραφηθούν μαζί του ή να τσουγκρίσουν το αβγό, γνωρίζοντας όμως εκ των προτέρων ποιο θα ήταν το αποτέλεσμα του τσουγκρίσματος.
Μετά την πτώση της χούντας (και την τραγωδία της Κύπρου) ο Κωνσταντίνος Καραμανλής συνέχισε το έθιμο «Πάσχα στα στρατόπεδα». η αλήθεια είναι ότι δεν του πολυάρεσε όλο αυτό το θέαμα Αλλα το συνέχισε. Με εκείνο το ευθυτενές παράστημά του, τη βαριά σερραίικη προφορά του έκανε τις δηλώσεις (που πάσχιζαν δημοσιογράφοι και πολιτικοί να τις ερμηνεύσουν) και που στο τραπέζι που στηνόταν στο στρατόπεδο γινόταν ένα άτυπο συμβούλιο πολιτικών αρχηγών, με τον Πρόεδρο να τσουγκρίζει τα αβγά και όλοι περίμεναν εάν θα σπάσει ή όχι το αβγό του Χαρίλαου Φλωράκη, του Λεωνίδα Κύρκου, ή του Γεώργιου Μαύρου. Ίσως το πιο ισχυρό τσούγκρισμα το οποίο και συγκέντρωνε και το περισσότερο ενδιαφέρον ήταν (όταν γινόταν) το τσούγκρισμα με τον Ανδρέα Παπανδρέου.: «Τι μου λες;», έλεγε ο Ανδρέας όταν του έσπαγαν το αβγό και το γύριζε αμέσως από την άλλη πλευρά για να πάρει την ρεβάνς. Ήταν μεγάλη γιορτή για τις Ένοπλες Δυνάμεις το Πάσχα. Οι πολιτικοί επισκέπτονταν εκείνη την ημέρα από ένα διαφορετικό στρατόπεδο δηλαδή ένα της Αεροπορίας, ένα του Στρατού Ξηράς και ένα του Ναυτικού και κάποια στιγμή κανόνιζαν να συναντηθούν όλοι μαζί σε ένα συγκεκριμένο στρατόπεδο και εκεί γινόταν το άτυπο Συμβούλιο Αρχηγών.
Ο πρωθυπουργός όμως που φαινόταν πως τιμούσε επαρκώς το «Πάσχα στα στρατόπεδα», ήταν ο Ανδρέας Παπανδρέου. Έχοντας πλάι του πρώτα τον Αντώνη Δροσογιάννη και εν συνεχεία τον Γιάννη Χαραλαμπόπουλο και τον (ταλαίπωρο) Χρήστο Μαχαιρίτσα ο ιδρυτής του ΠαΣοΚ ζούσε κάθε λεπτό τη γιορτή. Τσούγκριζε αβγά, έπινε ρετσίνα και κρασί, χόρευε τσάμικο. Ίσως να ήταν και ο μοναδικός πολιτικός αρχηγός που γνώριζε να χορεύει τόσο καλά όχι μόνον τσάμικο, αλλά και ηπειρώτικα. Πολλές φορές ζητούσε να τσουγκρίσει αβγά με όλους τους κληρωτούς στρατιώτες στο στρατόπεδο και πάνω στον ενθουσιασμό του, πέρα από το «Χριστός Ανέστη», πετούσε και καμμιά… «Καλή χρονιά», αλλά ποιος έδινε σημασία σε αυτό.
Ο Ανδρέας επέλεγε πολλές φορές απομακρυσμένα, ακριτικά στρατόπεδα για το Πάσχα. Μια φορά ταξιδεύοντας με ένα C-130 θέλησε να κάνει Πάσχα στην Κάλυμνο. Όταν πλησίαζε το νησί ένα τουρκικό F-4, πέρασε σε μικρή απόσταση από το πρωθυπουργικό C-130. Ο Ανδρέας απλώς το παρατήρησε και συνέχισε να διαβάζει την εφημερίδα που είχε μπροστά του. Και όταν ο κυβερνήτης του μεταγωγικού του είπε ότι από τον ασύρματο οι Τούρκοι τον καλούν να απομακρυνθεί από την περιοχή (γιατί ήταν θρασύτατα έλεγαν πως ήταν τουρκικός χώρος), ο Ανδρέας είπε στον πιλότο: «Μην δίνεις σημασία, πάμε για Πάσχα στην Κάλυμνο». Εκεί στην Κάλυμνο ο Ανδρέας Παπανδρέου έζησε εκείνη την χρονιά πρωτόγνωρες καταστάσεις. Δεν ήταν μόνον η θερμή υποδοχή των κατοίκων ήταν και οι ισχυρές εκρήξεις που ακούστηκαν μόλις ο παπάς είπε το «Χριστός Ανέστη», την ώρα της Ανάστασης. Λεγόταν τότε χωρίς ποτέ να διαψευσθεί ότι οι Καλύμνιοι για να γιορτάσουν το Πάσχα και να τιμήσουν τον Ανδρέα, πετούσαν στο γκρεμνό ολόκληρες φιάλες υγραερίου. Όπως και νάχει το πράγμα οι εκρήξεις ήταν τόσο ισχυρές που νόμιζε κανείς πως γινόταν σεισμός. Σίγουρα εάν υπήρχαν σεισμογράφοι και σεισμολόγοι θα κατέγραφαν εκείνη την νύχτα αρκετά ρίχτερ στην Κάλυμνο.
Η πρώτη του επίσημη εμφάνισή του μετά την εκλογή του (αυτή με τα έγχρωμα ψηφοδέλτια) στην Προεδρία της Δημοκρατίας την έκανε ο Χρήστος Σαρτζετάκης την ημέρα του Πάσχα μαζί με τους Λοκατζήδες στον Μεγάλο Πεύκο. Ήταν μια θεαματική εκδήλωση που όμοιά της δεν είχε ξαναγίνει. Λοκατζήδες έπεφταν με αλεξίπτωτα που έγραφαν «Καλή Ανάσταση», βατραχάνθρωποι πραγματοποιούσαν ασκήσεις έχοντας φούμο στα πρόσωπά τους. Ήταν ένα Πάσχα με ασκήσεις της αφρόκρεμας των Ενόπλων Δυνάμεων. Και όταν ήρθε η ώρα τπου Προέδρου να τσουγκρίσει τα αβγά με τους λοκατζήδες κανείς δεν πρόσεξε πώς δεν είχαν βράσει καλά όλα τα αβγά και μερικά ήταν μελάτα. Ενα από αυτά στο τσούγκρισμα έσπασε στα χέρια ενός δίμετρου λοκατζή με τον κρόκο να εκσφενδονίζεται προς τους επισήμους. Η αλήθεια είναι ότι ο λοκατζής πάγωσε, αλλά ο Δροσογιάννης φώναξε «γούρι- γούρι» και έσωσε την κατάσταση.
Στην ουσία το «Πάσχα στα στρατόπεδα», το κατήργησε η οικονομική κρίση και τα μνημόνια. Ευτυχώς, είπαν πολλοί γιατί οι γιορτές αυτές ήταν κιτς και ταλαιπωρούσαν τους δημοσιογράφους που εκείνη την ημέρα βρίσκονταν επί ποδός μακριά από τις οικογένειές τους, για να δουν εάν ο Ανδρέας Παπανδρέου σπάσει το αβγό της Αλέκας Παπαρήγα και τι σήμαινε στην πράξη αυτό.
