«Δεν θυμάμαι ούτε το Χριστό ούτε το Λάζαρο.
Μόνο, σε μια γωνιά, την αηδία
ζωγραφισμένη σ’ ένα πρόσωπο
που κοίταζε το θαύμα σαν να το μύριζε.»
Γιώργος Σεφέρης
Έλα να βυθίσεις το χέρι σου
στο στέρνο
Τον λίθο βάλε στη θέση της καρδιάς
κι άσε τους σκύλους γύρω
να λυσσάνε
Μην την πετάξεις
Κυρίως, μην τη σφραγίσεις σε σκεύος ιερό
Χριστός δεν είμαι
να πλένουνε τα πόδια μου μ’ αρώματα
Δεν κρέμομαι επί ξύλου
Ποτέ δεν διπλασίασα ψωμιά
Ενώπιον ξένων τα ποιήματά μου στιχουργώ
Εις ώτα ξένων τραγουδώ
τραγούδι φώκιας
Υποπτεύομαι όσους πατάνε τα νερά
συνδιαλεγόμενοι με τους νεκρούς
καλώντας τους νεκρούς να εγερθούν
ενώ μυρίζουν
Δεν είμαι εγώ η ανάσταση και η ζωή
Απ’ την πλευρά του Λάζαρου
για ησυχία εκλιπαρώ
Κοιμούμαι
Πέντε οργιές βαθύτερα απ’ τον ύπνο
Πέντε φορές ψηλότερα απ’ τον αφρό
***
Τι ώρα θα σχολάσουν οι εργάτες
σ’ αυτό το εργοτάξιο
με τη χειροκίνητη μπετονιέρα
και τους ξυλότυπους;
Πότε θα πέσει η πλάκα;
Πότε υψώνουνε σταυρό;
Πότε θ’ αγιάσει ο πάπαρδος την μπούκα;
Για ποιον προορίζουνε τον οίκο
χωρίς τα παράθυρα
χωρίς τις κιγκλίδες
το ρόπτρο που ειδοποιεί
και τον φεγγίτη;
Γιατί είναι ο λεγάμενος
σαν το σουδάριο λευκός;
Ποιος αναπαύεται εδώ;
Μην ερίζεις με τον νεκρό
Μη ζηλέψεις τον οίκο του
χωρίς παράθυρα
χωρίς κιγκλίδες
Και σ’ αυτήν που ήρθε να σε φωτογραφίσει μαζί του
μην της αποκαλύψεις το όνομα
Μη δείξεις τη βάρκα του
Μην ερεθίσεις την περιέργειά της
για το ποιόν της τελευταίας συναναστροφής σου
Άσ’ τη να θάβει τους δικούς της νεκρούς
Και ‘συ, ξαναδοκίμασε απ’ την αρχή το θαύμα
Μέσα στην κόχη του ματιού
κόκκος της άμμου δεν χωρά
Με το έλεός του σε καταδιώκει ο Θεός
***
Την ώρα του θανάτου μου
-που μάταια μελέτησα-
ίσως να πληρωθεί το ρήμα
εκείνου του παιδιού
που το έντυσαν
και το έστησαν
με ανοιχτό ειλητάριο στο χέρι
καταμεσής στο πουθενά
να αγορεύει
Κατόπιν θα σκιστούνε τα πανιά
κάποιος θ’ ανοίξει τα παράθυρα
για την αποφορά
Και μες στον στρόβιλο
θα υψωθεί το σιδερένιο σύνορο της Ιερουσαλήμ
μπρος στα φυλάκια
με τα μυδράλια
με τα καταπετάσματα
και τις σημαίες
* Γιώργος Βέλτσος, « β’ Ποιήματα (2006 – 2016) », εκδόσεις Περισπωμένη, 2017
