Στις εκλογές, τα κόμματα καταφεύγουν στην υπηρεσία των λεγόμενων «επώνυμων» για προφανείς λόγους. Το κυνήγι του σταυρού επιβάλλει τους δικούς του, άτυπους κανόνες και ένας από αυτούς είναι η ψηφοθηρία.
Θεωρητικά, πρόκειται για ένα είδος «συναλλαγής» από το οποίο κερδίζουν και οι δυο. Στα κόμματα προσφέρεται μια κάποια αίγλη και εκείνα σε αντάλλαγμα προσφέρουν μια ευκαιρία ακόμη και για μια δεύτερη καριέρα.
Η Βουλή, ωστόσο, δεν είναι τόπος συνάθροισης ανθρώπων που για τον έναν ή για τον άλλο λόγο γίνονται γνωστοί στο ευρύτερο κοινό. Είναι ένας θεσμός της δημοκρατίας από τον οποίο εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό η ποιότητά της.
Από τα έδρανά της κανένας πολίτης δεν αποκλείεται. Αλλά και σε κανέναν πολίτη δεν προσφέρεται λευκή επιταγή για να μετατρέψει το κοινοβούλιο σε πίστα νυχτερινού κέντρου, σκηνή αναψυκτήριου ή τηλεοπτική αρένα. Η Βουλή δεν είναι τόπος αναψυχής ούτε μέσο κοινωνικής δικτύωσης.
Αν κάτι δεν της πρέπει, εν τέλει, είναι η απαξίωση από εκείνους που, τυφλωμένοι από τα φώτα της δημοσιότητας και τους προβολείς και χωρίς καμία συναίσθηση του ρόλου τους, επιμένουν να την φέρνουν στα μέτρα ενός φθηνού θεάματος που πολύ απέχει από την ουσία της πολιτικής.
Τα κόμματα επομένως θα κριθούν και γι’ αυτές τις επιλογές τους. Θα κριθούν και για τους «κράχτες» τους.
