Η 25χρονη γνωριμία μου με τον σκηνοθέτη, σεναριογράφο, ηθοποιό και μουσικό Ρένο Χαραλαμπίδη – μια γνωριμία που έχει περάσει από όλα τα στάδια, τα όμορφα και τα άσχημα που αναπόφευκτα συνεπάγονται μέσα από μια σχέση καλλιτέχνη με κριτικό κινηματογράφου – ουδεμία σχέση έχει με το ανά χείρας σχόλιο • στην θέση του Ρ. Χαραλαμπίδη θα μπορούσε να βρίσκεται ο οποιοσδήποτε που θα είχε μια παρόμοια ιδέα.
Αλλά για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, ο συγκεκριμένος καλλιτέχνης, από ιδέες άλλο τίποτα.
Η τελευταία ιδέα του, αφορμή για αυτή την γνώμη, αφορά την προώθηση των νέων σκηνοθετών, των άγνωστων στον πολύ κόσμο μικρομηκάδων που σε δύσκολες εποχές (όχι μόνο για τον κινηματογράφο αλλά για όλα), αναζητούν μια θέση στον χώρο της τέχνης. Ενας από αυτούς ονομάζεται Θάνος Κερμίτσης και έχει δημιουργήσει μια μικρού μήκους ταινία ονόματι «Συμπτώματα», παραγωγή ΑbFab Productions.
Αυτή η ταινία, τα «Συμπτώματα», προέκυψε ως ανάθεση της ΑbFab Productions σε μια ομάδα σκηνοθετών από τους οποίους ζητήθηκε να δημιουργήσουν ιστορίες σχετικά με την πρωτόγνωρη εμπειρία του εγκλεισμού (σημειωτέον η ΑbFab Productions χρηματοδότησε και παρήγαγε τις ιδέες των δημιουργών). «Επειτα από ένα παράνομο πάρτι εν μέσω καραντίνας, ένας μοναχικός εργένης αρχίζει και εμφανίζει συμπτώματα που θα τον οδηγήσουν στο κατώφλι του Θανάτου… ή και μιας Νέας Ζωής» διαβάζω στη σύνοψή της και η περιέργειά μου παίρνει μπροστά.
Την Δευτέρα 3 Απριλίου στις 21.45 στον κινηματογράφο Δαναό, η ταινία του Θ. Κερμίτση θα έρθει για πρώτη φορά σε επαφή με το κοινό της Αθήνας σε αίθουσα καθώς θα «σηκώσει την αυλαία» της μεγάλου μήκους ταινίας του Ρ. Χαραλαμπίδη «No budget story» (1997), δηλαδή της πρώτης μεγάλου μήκους ταινίας του την οποία προβάλλει ξανά καθώς σύμφωνα με τον ίδιο όλα αυτά τα χρόνια «δεν είχε ολοκληρωθεί».
Για την ιστορία, γιατί η προβολή του «No budget story» δεν είναι το θέμα του σχολίου αλλά η αφορμή, το στοιχείο που εκκρεμούσε στο «No budget story» ήταν η δική του μουσική καθώς όταν η ταινία είχε βγει στις αίθουσες, ο Χαραλαμπίδης, από ανασφάλεια, είχε καταφύγει στην μουσική επιμέλεια από γνωστές μελωδίες που άκουγε όταν έγραφε το σενάριο προσπερνώντας το ενδεχόμενο να γραφτεί πρωτότυπο soundtrack. «Το πλήρωμα του χρόνου όμως ήρθε και έφερε την ωριμότητα μου σαν συνθέτη και την δημιουργία του soundtrack» λέει ο ίδιος σήμερα.
Κατά μία έννοια και παρότι το «No budget story» είναι μεγάλου και όχι μικρού μήκους ταινία, όταν ο Χαραλαμπίδης το παρουσίαζε στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης το 1997 (η χρονιά της γνωριμίας μας) ήταν ο ίδιος «ένας Θάνος Κερμίτσης» εκείνης της εποχής και αναζητούσε την θέση του σε έναν χώρο όπου τα πράγματα, ίσως, ήταν κομμάτι ευκολότερα από σήμερα.
Και να που σήμερα, με όποιον τρόπο και αυτός μπορεί, ο Χαραλαμπίδης, ενθυμούμενος πιθανόν την αμηχανία που είχε τότε, δίνει βήμα σε έναν νεότερο καλλιτέχνη, σε έναν «γιό του» επιλέγοντας την ταινία «Συμπτώματα» ως εισαγωγή του «No budget story».
Αυτό είναι όμορφο και εκτός από το οτι δηλώνει καλλιτεχνική ευαισθησία, είναι μια κίνηση γενναιοδωρίας σε μια εποχή που η λέξη αυτή μοιάζει εκτός ελληνικού λεξιλογίου.
