Αστορ, Ιντεάλ, Ιριδα. Τρεις κινηματογραφικές αίθουσες της Αθήνας, οι δύο πρώτες με τεράστια Ιστορία πίσω τους, τρεις χώροι ψυχαγωγίας και πολιτισμού, των οποίων η λειτουργία εδώ και καιρό βρίσκεται σε κίνδυνο καθώς τα κτίρια στα οποία στεγάζονται άλλαξαν χέρια και τα σχέδια για το μέλλον της νέας ιδιοκτησίας  φαίνεται ότι είναι στραμμένα προς άλλες κατευθύνσεις.

Οι τρεις αυτές αίθουσες αγωνίζονται για να σωθούν γι’ αυτό και την Κυριακή που μας έρχεται (δύο μέρες πριν από την συνέντευξη Τύπου που το Αστορ και το Ιντεάλ έχουν ανακοινώσει για να εκθέσουν δημόσια το πρόβλημά τους), προσφέρουν δωρεάν προβολές και live, απευθύνοντας ,σύμφωνα με κοινή ανακοίνωσή τους, «ένα κάλεσμα στήριξης σε όλους τους σινεφίλ και τους κατοίκους της πόλης, για τη συνέχιση της λειτουργίας τους, αλλά και για τον ίδιο τον κινηματογραφικό πολιτισμό της χώρας μας.»

Προβληματίζομαι. Όχι για την κίνηση των αιθουσών, αυτή είναι αγαστή και έντιμη. Προβληματίζομαι για τους «σινεφίλ» στους οποίους η ανακοίνωση αναφέρεται. Kαι αναρωτιέμαι για ποιους σινεφίλ τελικά μιλάμε; Για τους σινεφίλ του καναπέ; Αλήθεια, πού βρίσκονται αν όχι όλοι πάντως οι περισσότεροι σινεφίλ όταν έρχεται η ώρα του ταμείου στην αίθουσα;

Φοβάμαι ότι οι περισσότεροι βρίσκονται μπροστά σε μια οθόνη σπίτι τους και ουδόλως ενδιαφέρονται να πάνε στην αίθουσα.

Προσοχή. Δεν έχω τίποτα με τις πλατφόρμες ούτε και με την τηλεόραση. Είναι η εποχή μας. Είναι το σήμερα. Και καλά κάνουν που υπάρχουν. Θα ήμουν αναχρονιστής και βλαξ αν υποστήριζα το αντίθετο.

Λέω όμως ότι υπάρχει και η κινηματογραφική αίθουσα με την οποία η πλειοψηφία των υποτιθέμενων σινεφίλ δεν έχει επαφή.

Τσάμπα κάλεσμα; Φυσικά και θα πάνε. Όμως αυτό σε τι ακριβώς εξυπηρετεί και σε τι ακριβώς ,πρακτικά, θα βοηθήσει τις αίθουσες;

Σε ένα ίσως και μόνο ένα που και για αυτό έχω τις αμφιβολίες μου: στο να θυμηθούν κάποιοι, δηλαδή οι περισσότεροι, που για διάφορους λόγους μάλλον το έχουν ξεχάσει (κυρίως λόγω COVID 19), τι όμορφο είναι να βλέπεις μια ταινία μαζί με πολύ κόσμο και όχι απομονωμένος σπίτι σου και κολλημένος στην οθόνη του υπολογιστή, του κινητού ή της τηλεόρασής σου.

Να θυμηθούν τι όμορφο είναι να κουβεντιαζεις στο διάλειμμα την ταινία που εχεις ώς τότε δει και να ανταλλάσσεις απόψεις, είτε συμφωνώντας είτε διαφωνώντας. Να θυμηθούν τι όμορφο είναι να μιλήσεις, να έρθεις σε επαφή με αφορμή μια ταινία. Η’ τι όμορφο είναι ακόμα και να θυμώσεις αν σε ενοχλήσει το κριτς κρατς που κάνουν τα πατατάκια και τα νάτσος που ο διπλανός σου βουλιμικά καταβροχθίζει έχοντας παρασυρθεί από την αγωνία των δρώμενων στην οθόνη.

Ενας πραγματικός σινεφίλ, τουλάχιστον με τους όρους που ως τώρα διαμόρφωναν την ουσία αυτής την λέξης, δεν αγαπά μόνο το σινεμά αλλά και το σπίτι του σινεμά, την αίθουσα.

Και ένας πραγματικός σινεφίλ δεν χρειάζεται τσάμπα καλέσματα για να δείξει το σινε φιλικό του πάθος.

Γι’ αυτό και για μένα το ερώτημα είναι αν τελικά υπάρχουν πραγματικοί σινεφίλ.