Ο φράκτης στον Εβρο έχει γίνει αποδεκτός απ’ όλα τα κόμματα και όλες τις κυβερνήσεις των τελευταίων χρόνων ως μέσο φύλαξης των συνόρων ή τουλάχιστον ως «αναγκαίο κακό» ακόμη και από εκείνους που διατύπωναν σοβαρές επιφυλάξεις ή αντιρρήσεις για την ανέγερσή του. Μπορεί να μην αρέσει στους περισσότερους. Αλλά πάντως κανένας δεν δήλωσε διατεθειμένος να τον ξηλώσει.
Δεδομένου, λοιπόν, πως ο ανθρωπισμός δεν μετριέται με το μέτρο, ελάχιστη σημασία έχει εάν θα παραμείνει στα χιλιόμετρα που εκτείνεται σήμερα ή εάν θα επεκταθεί για μερικά ακόμη. Αντίθετα, η επέκταση σχετίζεται με την αποτελεσματικότητά του ως μέσου φύλαξης. Αν όλοι συμφωνούν πως είναι αναγκαίο να φυλάσσονται τα σύνορα με αυτόν τον τρόπο, σε τι ακριβώς μπορεί να διαφωνούν;
Δεν είναι μόνο σε αυτό το σημείο που χωλαίνει ένας ανθρωπισμός, ο οποίος αποδέχεται μεν τον φράκτη αλλά κυρίως ως διακοσμητικό στοιχείο. Ο φράκτης στον Εβρο δεν υψώθηκε για να σταματήσει των εχθρών τα φουσάτα, που θα μπορούσαν να τον ανατρέψουν με ένα φύσημα, αλλά για να αποτρέψει τις μεταναστευτικές ροές.
Ο ανθρωπισμός αυτός όμως δεν έχει δώσει καμία πειστική απάντηση ως προς τη διαχείρισή τους. Είτε μετακύλησε το πρόβλημα στους άλλους, οι οποίοι καλώς ή κακώς αντέδρασαν, κλείνοντας τα σύνορά τους. Είτε μετέτρεψε ολόκληρες περιοχές της πρωτεύουσας και άλλων πόλεων σε απάνθρωπα γκέτο ανέχειας. Είτε δημιούργησε υποδομές που στην πραγματικότητα ήταν κολαστήρια και δικαίως χαρακτηρίστηκαν «ντροπή της Ευρώπης».
Το Μεταναστευτικό είναι ένα δισεπίλυτο πρόβλημα επειδή, μεταξύ άλλων, απαιτεί πίστη στις ανθρωπιστικές αξίες. Σε αυτές πάντως δεν περιλαμβάνονται οι ανέξοδες διακηρύξεις. Πολύ περισσότερο, δεν περιλαμβάνονται η επιλεκτική ευαισθησία και η εργαλειοποίηση του ανθρώπινου πόνου.
