Εχει συμπληρωθεί μόλις ένα 48ωρο από την ώρα που ο πρωθυπουργός ανακοίνωσε την ημερομηνία των εκλογών. Ο χρόνος αυτός όμως ήταν υπεραρκετός για να ανεβούν επικίνδυνα οι τόνοι στην πολιτική σκηνή. Το άρωμα της κάλπης σκέπασε ήδη η οσμή μιας λασπομαχίας, από την οποία κανένας δεν φαίνεται διατεθειμένος να αυτοεξαιρεθεί.
Ασφαλώς οι εκλογικές μάχες είναι σκληρές. Είναι αμφίβολο όμως εάν αυτού του είδους οι μάχες έχουν πλέον ακροατήριο. Οι πολίτες έχουν άλλες αγωνίες και βρίσκονται αντιμέτωποι με πολύ διαφορετικές προκλήσεις από εκείνες που φαίνεται πως αρχίζουν να απασχολούν το πολιτικό προσωπικό.
Αντίθετα, τόσο ο οξύς πολιτικός λόγος όσο και τα χτυπήματα κάτω από τη ζώνη οδηγούν τους πολίτες στην ισοπεδωτική λογική τού «όλοι ίδιοι είναι». Αλήθεια, είναι αυτό που έχει ανάγκη το δημοκρατικό τόξο; Υπάρχει κανένας ανάμεσα στα κόμματα που να πιστεύει πως η σκανδαλολογία μπορεί να υποκαταστήσει τις απαντήσεις στα πραγματικά προβλήματα; Μπορεί να θεωρεί κάποιος πως οι εκλογές κερδίζονται ως ένας διαγκωνισμός «απατεώνων»;
Λέγεται πως στην πολιτική ο χρόνος διαστέλλεται. Μία εβδομάδα αντιστοιχίζεται στην αιωνιότητα. Ακόμη όμως και χωρίς αυτήν την ανάγνωση του χρόνου, οι δυο μήνες που απομένουν έως τις κάλπες είναι ικανό χρονικό διάστημα για να εγκαταλείψουν οι πολιτικές δυνάμεις τα άκρα και να επιστρέψουν στο πεδίο που έχουν νόημα και σημασία οι πολιτικές μάχες.
