Καθώς οι διαπραγματεύσεις ανάμεσα στην Ένωση Σεναριογράφων Αμερικής (Writers Guild of America) και την Alliance of Motion Pictures and Television Pictures ξεκινούν, αυτή την περίοδο όλα τα βλέμματα στο Χόλιγουντ είναι στραμμένα προς το ενδεχόμενο της πρώτης απεργίας σεναριογράφων/ συγγραφέων από εκείνη του 2007-08 που είχε κυριολεκτικά γονατίσει την αυτοκρατορία του θεάματος.
Αυτή η προοπτική καθοδηγείται από τις ριζικές αλλαγές που είχε η άνοδος των συνδρομών streaming στον κλάδο. Eιδική έκθεση της VIP+ με τίτλο «Ώρα για Απεργία;» που δημοσιεύθηκε προσφάτως, καθιστά σαφές ότι το «σύμπαν» του περιεχομένου των σεναρίων έχει ξαναδημιουργηθεί για τους συγγραφείς • συχνά με τρόπους λιγότερο φιλόξενους για αυτούς.
Με απλά λόγια και προς το παρόν μόνο στην Αμερική, το παραδοσιακό «σεναριακό χρυσορυχείο» της τηλεόρασης άρχισε να αποκτά πρόβλημα από την στιγμή που οι καταναλωτές είδαν ότι έχουν στην διάθεσή τους περισσότερο «νέο περιεχόμενο» για παρακολούθηση στις πλατφόρμες.
Οπότε μια σημαντική μερίδα του κοινού, αυτή την στιγμή παρακολουθεί όλο και λιγότερη τηλεόραση επιλέγοντας όλο και περισσότερο το streaming από τις πλατφόρμες.
Αν λοιπόν αυτή η κατάσταση επηρεάζει τόσο πολύ την τηλεόραση, δεν είναι δύσκολο να αντιληφθεί κανείς πόσο περισσότερο επηρεάζει την κινηματογραφική αίθουσα.
Στην Ελλάδα και σε ότι τουλάχιστον αφορά τον κόσμο της τηλεόρασης, όλο το παραπάνω πρόβλημα δεν είναι ακόμα ιδιαίτερα έντονο, αν και είναι βέβαιο ότι απασχολεί εκείνους που πρέπει.
Στον κινηματογράφο όμως, τα πράγματα είναι όντως δραματικά διότι όλο και αυξάνονται εκείνοι που επιλέγουν να παρακολουθήσουν μια κινηματογραφική ταινία στην πλατφόρμα και όχι στον φυσικό της χώρο που είναι η αίθουσα.
Γνωρίζω αρκετούς σινεφίλ και μάλιστα φανατικούς που προτιμούν να περιμένουν την «έξοδο» μιας ταινίας στην πλατφόρμα, την ώρα που παλαιότερα, οι ίδιοι άνθρωποι ήταν οι πρώτοι στην ουρά του ταμείου της αίθουσας.
Δεν ξέρω ποια είναι η λύση στην αντιμετώπιση αυτού του προβλήματος, δεν νομίζω πάντως ότι είναι η τροφοδότηση των αιθουσών με όλο και περισσότερες ταινίες κάθε Πέμπτη όταν γίνονται οι πρεμιέρες (αύριο θα βγουν δέκα).
Η εικόνα των άδειων αιθουσών είναι από μόνη της η απάντηση.
Σε αυτή την περίπτωση η ρήση «η καλύτερη άμυνα είναι η επίθεση» (γιατί αυτό θυμίζει η μεγάλη ποσότητα ταινιών στα σινεμά) μοιάζει με ουτοπία.
Ισως, τελικά, να έφτασε η ώρα της πραγματικής κρίσης των αιθουσών.
Ισως να έφτασε η ώρα που η κινηματογραφική αίθουσα – τουλάχιστον η κλειστή, διότι τα θερινά σινεμά είναι από μόνα τους ένα άλλου τύπου καθεστώς ψυχαγωγίας – θα γίνει κάτι σαν «χώρος κινηματογραφικής πολυτελείας» και θα απευθύνεται στους λίγους που εξακολουθούν να υπερασπίζονται αυτό το μοντέλο ψυχαγωγίας.
Και αυτό, αναπόφευκτα, θα σημάνει λιγότερες αίθουσες.
