Παρά τα σχετικά νομοθετήματα και τους γενικούς κανονισμούς που έχει υιοθετήσει κατά καιρούς η ελληνική Πολιτεία, η οικοδομική δραστηριότητα ήταν πάντοτε τόσο προβληματική στη χώρα μας ώστε η άναρχη και η αυθαίρετη δόμηση να γίνουν τα βασικά χαρακτηριστικά της οικιστικής ανάπτυξης.
Η θλιβερή αυτή εικόνα δεν περιορίζεται μόνο στον αστικό ιστό των πόλεων. Επεκτείνεται και σε οικισμούς που ξεχωρίζουν για την ιδιαίτερη αρχιτεκτονική τους και το φυσικό τους κάλος. Η ανομία έχει απλώσει τα πλοκάμια της παντού.
Ακόμη κι έτσι, όμως, ποτέ η οικοδομική δραστηριότητα δεν ήταν μια υπόθεση μπράβων της νύχτας. Ποτέ η οικιστική ανάπτυξη δεν ήταν μια υπόθεση απειλών και ξυλοδαρμών.
Οσα βλέπουν το φως της δημοσιότητας το τελευταίο διάστημα στη Μύκονο είναι από αυτήν την άποψη αποκαλυπτικά. Και είναι επειδή δεν αφορούν μόνο το πηλοφόρι, το μυστρί και μερικά αυθαίρετα. Αντίθετα, σχετίζονται με μια γενικότερη αυθαιρεσία που λυμαίνεται την οικονομία και τη ζωή του τόπου σχεδόν σε κάθε της πτυχή.
Η επιβολή του κράτους Δικαίου κρίνεται επιβεβλημένη. Η Πολιτεία δεν μπορεί να εμφανίζεται ανίσχυρη απέναντι σε συμφέροντα που επιπλέον επιβάλλονται με την πιο ωμή βία. Δεν πρόκειται εξάλλου για ένα νησί του Αιγαίου που μετατράπηκε σε νησίδα ανομίας και μόνο. Αλλά για ένα απόστημα που αμαυρώνει διεθνώς την εικόνα μιας ολόκληρης χώρας.
