Εντάξει, δεν υπάρχουν αδιέξοδα στη Δημοκρατία, εκτός από το αδιέξοδο που τη συνιστά, το εξής παράδοξο: στην προσπάθειά της να «ρυθμίσει» την λαϊκή ετυμηγορία παρακάμπτει το ότι η τελευταία, εκτός από γινόμενο πλεονάσματος (της πλειοψηφίας) είναι και απόδειξη ελλείμματος (της μειοψηφίας). Οπότε, πράγματι, γιατί να μην παίζει εδώ και η ρήση του Τσώρτσιλ, ότι «η δημοκρατία είναι το χειρότερο πολίτευμα με εξαίρεση όλα τα άλλα», εάν βέβαια την εξετάσουμε από τη σκοπιά της Πολιτικής Επιστήμης και εάν μια τέτοια discipline υφίσταται ακόμα στις μέρες μας. Τι συμβαίνει όμως από τη σκοπιά μιας άλλης επιστήμης, έστω της Κβαντομηχανικής;
Διαβάζω για το αδιέξοδο που επισείεται από πολλούς αναλυτές μετά τη συνέντευξη Ανδρουλάκη. Ομολογώ πως τέτοια αδιέξοδα δεν με πτοούν, όπως άλλωστε ούτε και τον Έρβιν Σρέντιγκερ, το κατά πόσον δηλαδή η γάτα του στο διάσημο νοητικό πείραμα είναι ταυτόχρονα ζωντανή και νεκρή. Γεγονός που εγείρει άλλωστε το ερώτημα, εάν υπ’ αυτές τις συνθήκες η πραγματικότητα της γάτας καταρρέει προς τη μια πιθανότητα (ζωντανή) ή στην άλλη (νεκρή). Αλλού όμως είναι το ζήτημα για τον Ανδρουλάκη. Μέχρι να ανοίξουμε το κουτί του Λαλιώτη, η γάτα είναι και ζωντανή και νεκρή. Και μόνον όταν το ανοίξουμε θα φανεί αν είναι το ένα ή το άλλο. Γιατί τουλάχιστον στην Κβαντομηχανική, η αντικειμενική πραγματικότητα είναι σαν να μην υπάρχει. Σε εμάς όμως, η πραγματικότητα ακόμη δημιουργείται. Και το ζήτημα εδώ παραμένει: Για ποια γάτα πρόκειται; Και ποιανού; Γιατί, αν διακυβεύεται η ίδια η ύπαρξη του ΠΑΣΟΚ, είναι ως εάν το αντικείμενο του Σρέντιγκερ (η γάτα), να είναι ο ίδιος ο Σρέντιγκερ. Ενώ ο Λαλιώτης εδώ και χρόνια είναι και δεν είναι Λαλιώτης. Αλλά τότε περνάμε και στη θεωρία της σχετικότητας…
