Δεν μπορώ να γνωρίζω τα ουσιαστικά αποτελέσματα που μπορεί να έχει η συνέντευξη Τύπου που αποφάσισε να διοργανώσει ο διαχειριστής της κινηματογραφικής αίθουσας ΑΣΤΟΡ την Τρίτη 4 Απριλίου στις 13:00 (στην εν λόγω αίθουσα, στην στοά της πλατείας Κοραή), πάντως έχει σημασία που θα γίνει.
Το θέμα της αφορά την υπόθεση των κινηματογράφων ΑΣΤΟΡ και ΙΝΤΕΑΛ που εδώ και λίγο καιρό, κυριολεκτικά μάχονται για την σωτηρία τους. Είναι πάνω- κάτω γνωστό, ότι από την στιγμή που άρχισε η ενοποίηση όλων των ταμείων κύριας ασφάλισης στον Ενιαίο Φορέα Κοινωνικής Ασφάλισης, στα μακρινά σχέδια του ΕΦΚΑ ήταν επίσης η αξιοποίηση της νέας ακίνητης περιουσίας του.
Σε αυτά τα σχέδια ανήκει η μετατροπή πολλών εκ των προνομιακών ακινήτων του σε ξενοδοχεία ή κτίρια γραφείων και σε δύο από αυτά τα κτιριακά συγκροτήματα στεγάζεται το ΑΣΤΟΡ στην Κοραή και το ΙΝΤΕΑΛ στην Πανεπιστημίου.
Η προσπάθεια των αιθουσαρχών, της οικογένειας Κονταράκη από πλευράς ΑΣΤΟΡ και της οικογένειας Σπέντζου από πλευράς ΙΝΤΕΑΛ δεν είναι μόνο επιχειρηματικού αλλά και πολιτισμικού χαρακτήρα. Ανατριχιαστικά συγκινητική και για τον υπογράφοντα αυτού του κειμένου, πραγματικά αξιοθαύμαστη.
Απλώς, δεν το βάζουν κάτω.
Οι οικογένειες αναμένεται να αναφερθούν στο ιστορικό της υπόθεσης και να κάνουν σύντομες τοποθετήσεις, ώστε αμέσως μετά να δοθεί ο λόγος στους ομιλητές του πάνελ που θα απαρτίζεται κυρίως από εκπροσώπους ευρύτερων θεσμικών φορέων της ελληνικής κινηματογραφίας.
Δεν νομίζω ότι υπάρχει έστω και ένας άνθρωπος του κινηματογραφικού κόσμου στην Ελλάδα που να αδιαφορεί για αυτήν την προσπάθεια και αρκετοί το έχουν κάνει δημοσίως και επισήμως με ανακοινώσεις τους.
Οφείλουμε πια να είμαστε ειλικρινής με την πραγματικότητα και η πραγματικότητα λέει ότι πολιτιστικά μιλώντας, το αθηναϊκό Κέντρο, εδώ και χρόνια είναι «τραυματισμένο». Αν μας ενδιαφέρει να μιλάμε σοβαρά για πολιτισμό, αυτό πρέπει να το θυμόμαστε.
Ακόμα δεν έχει βρεθεί μια τελική λύση για το φλέγον ζήτημα των δύο παραδοσιακών αιθουσών ΑΤΤΙΚΟΝ και ΑΠΟΛΛΩΝ που το 2012 κάηκαν και παραμένουν μια εικόνα ντροπής στην Σταδίου. Από διαβεβαιώσεις όμως, για την επιδιόρθωση και το εκ νέου τους άνοιγμα, άλλο τίποτα.
Συγχρόνως, άλλοι κινηματογράφοι με παράδοση και ιστορία όπως το ΕΜΠΑΣΣΥ στο Κολωνάκι, λόγω οικονομικής κρίσης, έβαλαν λουκέτο και δεν λειτουργούν πλέον.
Και να που κινδυνεύουν δύο ακόμη κινηματογράφοι του Κέντρου, που πίσω τους κουβαλούν τεράστια Ιστορία.
Μιλάμε συχνά για την σημασία της Ιστορίας, πόσες αλήθεια φορές έχουμε ακούσει (ή πει) το περιβόητο «βλέπουμε πίσω για να φτιάξουμε το μπροστά;»
Ε λοιπόν να που στο σήμερα, στο τώρα, το πίσω, το παρελθόν, η Ιστορία, έχουν πραγματικές ανάγκες.
Οπότε τι κάνουμε;
