«John Wick, Chapter: 4» (ΗΠΑ/ Ιαπωνία, 2023)
Ο δεύτερος δημοφιλέστερος ήρωας του (αγέραστου και αγέλαστου) Κιάνου Ριβς σε franchise ταινίες μετά τον Νέο της τετραλογίας του «The Matrix», είναι βεβαίως ο Τζον Γουίκ, ο απόλυτος πληρωμένος δολοφόνος στον πλανήτη (και στο σινεμά) που στην πρώτη ταινία, πριν από εννέα χρόνια, βγήκε από την μούχλα και επανήλθε στην ενεργό δράση επειδή του σκότωσαν τον σκύλο του. Από τότε ο Τζόν θα πρέπει να έχει «φάει» πάνω από εκατομμύριο νοματέους – για να είμαι ειλικρινής είπα να μετρήσω τα πτώματα στην τέταρτη αυτή ταινία, του Τσαντ Σταχέλσκι αλλά ήταν τόσα πολλά με το καλημέρα κιόλας που όχι μόνο έχασα το μέτρημα αλλά το βαρέθηκα κιόλας.
Όμως αυτές ακριβώς οι τέλεια «χορογραφημένες» σκηνές φόνων (πολεμικές τέχνες, πιστόλια, μαχαίρια, σπαθιά κ.ο.) στις οποίες το κεφάλι του αντιπάλου είναι πάντα ο κυρίαρχος στόχος, το όποιο «ατού» αυτών των ταινιών. Ομολογώ ότι ενώ δεν μπορώ να επικοινωνήσω διόλου με τις ταινίες «John Wick» γιατι επαναλαμβανουν ακριβώς τα ίδια πράγματα, κάπου θαύμασα την δουλειά που έχει γίνει στην κινησιολογία των ηθοποιών για το γύρισμα όλων αυτών των σκηνών. Αλλά και πάλι, χωρίς αυτές τις σκηνές μάχης δεν… υπάρχει ταινία και ειλικρινά δεν είμαι σε θέση να αντιληφτώ πόσο περισσότερο «γοητευτικές» μπορούν να γίνουν οι ίδιες σκηνές στην τέταρτη ταινία συγκριτικά με την πρώτη. Φαίνεται όμως, για να υπάρχουν μέχρι σήμερα τέσσερις ταινίες «John Wick», κάποιοι πραγματικά γοητεύονται, οπότε πάω πάσο.
Βαθμολογία: ½
ΑΘΗΝΑ: ΟΛΑ ΤΑ VILLAGE – TOWN CINEMAS – ΑΘΗΝΑΙΟΝ – ΛΑΜΠΡΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΡΑΣ – ΚΗΦΙΣΙΑ – ΑΕΛΛΩ κ.α. ΘΕΣ/ΚΗ: VILLAGE COSMOS – CINEΜΑ ΟΝΕ κ.α.
—————————————————
«Η Λέιλα και τα αδέλφια της» (Baradaran-e Leila, Ιράν ,2022)
Η Ταρανέχ Αλιντουστί είναι η Λέιλα στην ιρανική ταινία «Η Λέιλα και τα αδέλφια της¨».
Στο οικογενειακό δράμα του Σαέντ Ρουσταγί, από τον τίτλο κιόλας αντιλαμβανόμαστε ότι η Λέιλα (Ταρανεχ Αλιντουστί), δηλαδή η γυναίκα, θα είναι η κυρίαρχη παρουσία ανάμεσα σε ένα… απελπιστικά ανδροκρατούμενο περιβάλλον, αποτελούμενο από τους τέσσερις αδελφούς της (Ναβίντ Μοχαμαντζαντέχ, Πέιμαν Μααντί, Φαρχάντ Ασλανί, Μοχαμάντ Αλί Μοχαμαντί), που όλοι είναι χαϊβάνια, όλοι έχουν ικονομικά προβλήματα, όλοι βρίσκονται στην απραξία και όλοι κατοικούν στο ίδιο σπίτι, των γονιών τους, αφού δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν. Η κατάσταση, δηλαδή, είναι οριακά κωμική, πόσο μάλλον όταν το κομβικό σημείο της ιστορίας θα γίνουν οι χρυσές λίρες που είχε κρυμμένες ο πατέρας τους (Σαέντ Πουρσαμιμί), τις οποίες εκείνος θέλει να αξιοποιήσει για να αποκτήσει την τιμή στο σόι του (εξαγοράζοντάς την παρακαλώ!) ενώ οι αδελφοί τις θέλουν για να ιδρύσουν μια δική τους επιχείρηση που όλα δείχνουν ότι με μαθηματική ακρίβεια θα αποτύχει.
Όλα τα παραπάνω γεμίζουν με πολλές λεπτομέρειες την διάρκειας δύο ωρών και 45 λεπτών ταινία, που έχει κάποιες ενδιαφέρουσες στιγμές, χάρη κυρίως στο νατουραλιστικό παίξιμο των ηθοποιών. Ενδιαφέρον επίσης βρίσκεις στους ισχυρούς δεσμούς που δένουν τα μέλη αυτής της παράξενης οικογένειας, ακόμα και σε αυτή την απόλυτη μιζέρια. Και πάλι, όμως, βλέπεις ότι και εδώ το θέμα πολύ σύντομα εξαντλείται, ο Ρουσταγί εμμένει στις λεπτομέρειες ενώ η ουσία δεν είναι σε αυτές, η ίδια ταινία θα «καθόταν» μέσα σου αν ήταν πιο σφιχτή ή – πιθανόν – αν είχε άλλο σκηνοθέτη, για παράδειγμα τον Ασγκάρ Φαραντί (να σημειωθεί ότι η ταινία συμμετείχε πέρσι στο επίσημο διαγωνιστικό πρόγραμμα του τελευταίου φεστιβάλ των Καννών διεκδικώντας τον Χρυσό Φοίνικα).
Βαθμολογία: 2 ½
ΑΘΗΝΑ: ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ ΠΑΤΗΣΙΩΝ – ΓΑΛΑΞΙΑΣ – ΑΤΛΑΝΤΙΣ – ΖΕΑ κ.α.
—————————————————
«Ο άντρας των ονείρων μου» (Ich bin dein Mensch/ I’m your man, Γερμανία, 2021)
Ο Νταν Στίβενς ως «Ο άντρας των ονείρων μου».
Ανάλαφρος και ευαισθητος στοχασμός πάνω στην σχέση ανθρώπου – μηχανής, η ταινία της Μαρία Σράντερ, έχει ως κεντρική ηρωίδα μια επιστήμονα (Μάρεν Εγκερτ) που αναλαμβάνει να αξιολογήσει έναν άντρα – ρομπότ κατασκευασμένο ειδικά για να ικανοποιεί τον άνθρωπο που θα τον αποκτήσει. Η επιστήμονας θα δει ότι ο γοητευτικός κύριος Τόμας (ο Βρετανός Νταν Στίβενς – που θυμίζει αμυδρά τον Πιρς Μπρόσναν στα νιάτα του) την επηρεάζει σε πολλούς τομείς της ζωής της στους οποίους αναγκαστικά θα γίνει συμμέτοχος. Και όχι μόνο στην στηρίζει σε κάθε τι που την προβληματίζει αλλά έχει και την λύση του προβλήματος στο πιάτο παρουσιάζοντάς την με φιλικό και πάντοτε ευγενή τρόπο.
Φιλικό στην κυριολεξία γιατί συνήθως, κρίνοντας κυρίως από τον αμερικανικό κινηματογράφο (και ένα πρόσφατο παράδειγμα είναι η «M3GAN») τέτοια ρομπότ μετατρέπονται σε τέρατα και πνίγουν τις ταινίες (προβλέψιμα) στο αίμα. Όχι εδώ. Η Σράντερ θέλει πάνω απ’ όλα να κάνει έναν διαλογισμό πάνω στο δύσκολο θέμα με το οποίο καταπιάνεται, οι προθέσεις της είναι ενάρετες, το όραμά της συγκεκριμένο, η διάθεσή της κεφάτη και το σενάριο για να στηρίξει μια υπερβολική μεν αλλά πολύ ενδιαφέρουσα ιδέα, συμπαγές τόσο όσο χρειάζεται.
Βαθμολογία: 2 ½
ΑΘΗΝΑ: ΚΗΦΙΣΙΑ – ΝΑΝΑ – ΑΕΛΛΩ κ.α.
—————————————————
«Utama το σπίτι μας» (Βολιβία/ Ουρουγουάη/ Γαλλία, 2022)
Ο σκηνικός χώρος παίζει μεγάλο ρόλο στην ταινία από την Βολιβία «Utama το σπίτι μας».
Από μόνη της κινηματογραφική πρόταση ξεχωριστή, καθότι ταινία από την Βολιβία – και πότε ήταν η τελευταία φορά που είδαμε βολιβιανή ταινία σε ελληνική αίθουσα; – η ταινία του Αλεχάντρο Λοάιζα Γκρίσι Μέσα σε ένα σχεδόν μαγικό χώρο γυρισμάτων, το αχανές τοπίο της φτωχότερης χώρας της Λατινικής Αμερικής, σκάβει βαθιά μέσα στην ψυχή των δύο βασικών ηρώων του και βρίσκει μια πηγή συναισθημάτων.
Οι ήρωες, ένα ζευγάρι ηλικιωμένων (Χόσε Καλκίνα, Λουίσα Κουίσπε) προσπαθούν να ζήσουν με αξιοπρέπεια και με αντίπαλο τόσο τον χρόνο που κυλά και (αναπόφευκτα) τους γονατίζει, όσο και το κοινωνικό γίγνεσθαι που αγγίζει τα όρια της ένδειας. Κάποια πράγματα θα αλλάξουν όταν εμφανίζεται το εγγόνι, μια σπίθα ελπίδας ίσως σε μια ταινία ναι μεν κάπως στατική αλλά και πολύ συγκινητική λέγοντας με λιτότητα και με την δύναμη της εικόνα τα πράγματα όπως ακριβώς είναι (η ταινία υπήρξε η επίσημη πρόταση της Βολιβίας στην κατηγορία της διεθνούς ταινίας των Οσκαρ).
Bαθμολογία: 2 ½
ΑΘΗΝΑ: ΤΑΙΝΙΟΘΗΚΗ ΕΛΛΑΔΑΣ (από Παρασκευή) – ΤΡΙΑΝΟΝ – ΔΑΝΑΟΣ κ.α.
—————————————————
«Μια απροσδόκητη σχέση» (A good person, ΗΠΑ, 2023)
Ο Μόργκαν Φρίμαν δεν είναι το φάρμακο για την καταπολέμηση της ανίας που νιώθεις παρακολουθώντας το μελό «Μια απροσδόκητη σχέση».
Παρατραβηγμένο, παλιομοδίτικο στη σύλληψή του και σίγουρα καθόλου απροσδόκητο (παρά τον ελληνικό τίτλο του) μελόδραμα, με την εξαίρεση ίσως του πρώτου δεκαλέπτου. Κεντρικό πρόσωπο μια νεαρή γυναίκα (Φλόρενς Πιου -υποψήφια για Οσκαρ για τις «Μικρές κυρίες») εθισμένη στην οξυκοδώνη μετά από το τροχαίο δυστύχημα που εξαιτίας της κόστισε την ζωή δύο ανθρώπων και την καταστροφή της δικής της. Σύντομα αντιλαμβάνεσαι το ψυχολογικό αδιέξοδο στο οποίο αυτή η γυναίκα βρίσκεται και από πολύ νωρίς ο σκηνοθέτης Ζακ Μπραφ δείχνει αμήχανος στον χειρισμό του.
Ενώ αναζητεί «την δόση της», η κοπέλα θα έρθει σε επαφή με ανθρώπους που είχαν σχέση με τους νεκρούς (τον γερο-Μόργκαν Φρίμαν, πρώην αστυνομικό, την εγγονή του – Σελέστ Ο’ Κονορ) και θα αρχίσει να ζητάει σε όλους συγγνώμη κλαίγοντας ξανά και ξανά και ξανά. Με άλλα λόγια η οικονομία που χρειαζόταν αντικαθίσταται όχι μόνο από τα αυτονόητα αλλά και από τη επανάληψή τους. Οπότε παρά την ευπρόσωπη ερμηνεία της Πιού όπως και την σταθερή αξία που ούτως ή άλλως ο Φρίμαν εκπέμπει ότι κι αν κάνει, κακά τα ψέματα, η ταινία πέφτει στην παγίδα της ανίας.
Bαθμολογία: 1 ½
ΑΘΗΝΑ: ODEON ΟΠΕΡΑ – NIPBANA κ.α.
—————————————————
«Φαντάσματα της επανάστασης» (Ελλάδα/ Ιταλία, 2022)
Η Πηνελόπη Τσιλίκα σε σκηνή από τα «Φαντάσματα της επανάστασης».
Η τελευταία ταινία του Θάνου Αναστόπουλου («Η κόρη», «Η τελευταία παραλία») μοιάζει σαν ένα «παιχνίδι» πάνω στον χρόνο, στην ελληνική Ιστορία, στην σχέση της Ευρώπης με την Επανάσταση του 1821, ακόμα και στο ίδιο το σινεμά. Ως σύνολο η ταινία έχει κάποιες σεναριακές αδυναμίες, αν όμως όντως την δεχθούμε σαν παιχνίδι, αν βάλουμε τους εαυτούς μας στην θέση θαμώνων παράστασης ταχυδακτυλουργικών τρικ, δεν μας επηρεάζουν. Συγχρόνως, τα «Φαντάσματα» καταφέρνουν να γίνουν και κάτι σαν φόρος τιμής προς την ίδια την πόλη όπου γυρίστηκαν, την Τεργέστη, το κοσμοπολίτικο ευρωπαϊκό λιμάνι όπου κάποτε, κάποιοι άνθρωποι, όχι και τόσο γνωστοί όσο άλλοι, πάλευαν για την ιδέα της Ελληνικής Επανάστασης του 1821 (ο μεγαλοαστός μπον βιβάν και «κορτάκιας» Δημήτριος Καρτσιώτης π.χ. τον οποίο υποδύεται χαμηλότονα αλλά με έντονη σκηνική παρουσία ο Γιώργος Χωραφάς).
Ο Αναστόπουλος προσπαθεί να ενώσει τις ψηφίδες ενός παζλ του οποίου τόσο η εικόνα όσο και ο χρόνος δεν ορίζονται εύκολα, το παρελθόν «κυκλοφορεί» με άνεση μέσα στο παρόν, βλέπεις ηγετικές μορφές όπως ο Ναπολέοντας και ο Ρήγας Φεραίος δίπλα σε πρόσωπα καλυμμένα από τις μάσκες του COVID 19. Είναι φαντάσματα του ένδοξου παρελθόντος; Είναι πρόσωπα της ταινίας για τον Φεραίο που ένας σκηνοθέτης (Νίκος Γεωργάκης) γυρίζει στην Τεργέστη; Ποιος ξέρει. Πάντως το παλιό και το σύγχρονο γίνονται τελικά ένα κάτω από την σκιά της μεγάλης ιδέας στο πολύ ενδιαφέρον αυτό εγχείρημα, πρωτότυπο στην σύλληψή του, νοσταλγικό (με την καλή έννοια) και με λεπτό χιούμορ (παίζουν επίσης οι Πηνελόπη Τσιλίκα, Θεοδώρα Τζήμου, Γιώργος Συμεωνίδης, Γιάννης Αναστασάκης)
Bαθμολογία: 2 ½
ΑΘΗΝΑ: ΤΑΙΝΙΟΘΗΚΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ
—————————————————
«Στο τέλος ξυρίζουν τον γαμπρό» (Ελλάδα, 2023)
Με την τελευταία «κωμωδία» του ο Στράτος Μαρκίδης κάνει αυτό ακριβώς που θα περίμενες να κάνει: ακολουθεί κατά γράμμα την συνταγή των προηγούμενων ταινιών του (ενδεικτικά «Λάρισα εμπιστευτικό», «I love Karditsa») και καταθέτει έναν ύμνο προς την τσαπατσουλιά και την κακογουστιά. Βιντεοκασέτες με τον Στάθη Ψάλτη και τον Νίκο Παπαναστασίου έχουν καλύτερη αισθητική συγκρινόμενες με αυτήν την ταινία στην οποία καλοί ηθοποιοί (Ελένη Καστάνη, Γιάννης Τσιμιτσέλης, Ναταλία Δραγούμη κ.α.) αγωνίζονται να στηρίξουν μια νηπιακού περιεχομένου ιστορία (κάπου είναι κρυμμένες χρυσές λίρες και οι πάντες προσπαθούν να τις ανακαλύψουν). Προχειρογραμμένες ατάκες, ανεπανάληπτες «μούτες» και συμπεριφορές που θυμίζουν σχολική παράσταση. Απορώ, απορώ, απορώ…
Bαθμολογία: 0
ΑΘΗΝΑ: ΝΑΝΑ – ΤΡΙΑ ΑΣΤΕΡΙΑ – VILLAGE MALL – ΣΠΟΡΤΙΝΓΚ – CINERAMA κ.α. ΘΕΣ/ΚΗ: OPTIONS ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ – ODEON ΠΛΑΤΕΙΑ κ.α.
—————————————————
«Οι ξεχασμένοι» (Los olvidados, Αργεντινή/Νέα Ζηλανδία, 2017)
Στιγμιότυπο από την ταινία «Οι ξεχασμένοι».
Ιδέες από ταινίες τρόμου όπως το cult «Ο σχιζοφρενής δολοφόνος με το πριόνι» αναζητούν χώρο για να αναπτυχθούν στην περιοχή -νεκροταφείο της Αργεντινής όπου η gore ταινία των Λουτσιάνο και Νίκολας Ονέτι γυρίστηκε και που ίσως είναι το πιο ενδιαφέρον στοιχείο της (στο σενάριο κατεστραμμένη από πλημμύρα). Ανθρωπόμορφα τέρατα με τα πρόσωπά τους καλυμμένα από εφιαλτικές μάσκες καταδιώκουν τα μέλη ενός συνεργείου που βρίσκεται εκεί για να γυρίσει ένα ντοκιμαντέρ και αυτό σημαίνει ότι ρόπαλα με καρφιά προσγειώνονται σε κεφάλια, πόδια κόβονται κ.ο.κ. Με έναν αέρα που θυμίζει κάπως ατμόσφαιρα «True detective», οι «Ξεχασμένοι» έχουν κάποιες αρετές που δεν περνούν απαρατήρητες, όπως ο σκηνικός χώρος, η πλανοθεσία και η φωτογραφία. Ως εκεί. Κατά τα άλλα έχεις ξαναδεί την ταινία άπειρες φορές σε άλλες τοποθεσίες.
Bαθμολογία: 1
ΑΘΗΝΑ: ΕΛΙΖΕ
———————————————
ΕΠΙΣΗΣ ΣΤΙΣ ΑΙΘΟΥΣΕΣ
>Mια συνωμοσία για την καταστροφή των πασχαλινών αβγών με εγκέφαλο ένα αντιδραστικό κουνέλι που καθοδηγεί αλεπούδες είναι το πρωτότυπο θέμα των παιδικών κινουμένων σχεδίων «Τα αβγά και τα πασχάλια» των οποίων ο χαρακτήρας συνάδει με το πνεύμα των ημερών.
Τα «πασχαλινά» κινούμενα σχέδια «Τα αβγά και τα πασχάλια» απευθύνονται σε θεατές μικρής ηλικίας.
>Κυκλοφορεί μια ακόμα ελληνική ταινία, ονόματι «Broken circle» (δηλαδή «Σπασμένος κύκλος») του Δημήτρη Κατή που έγραψε και το σενάριο, έκανε την πραγωγή, είχε την διεύθυνση φωτογραφίας κ.λπ. Η αναφορά ότι επίσης προβάλλεται αρκεί γιατί με το που άκουσα την αφήγηση της αρχής, με τον αφηγητή να μιμείται αλά ελληνικά τον Ιαν Μακ Κέλεν στους «Αρχοντες των δαχτυλιδιών», σταμάτησα να την βλέπω. Ήταν κυριολεκτικά αδύνατον.
>Μέσα σε όλο αυτό το πανηγύρι νέων ταινιών που μόνο κακό κάνουν γιατί προκαλούν σύγχυση, να και μια επανέκδοση, το κύκνειο άσμα του Πιέρ Πάολο Παζολίνι «Σαλό 120 μέρες στα σόδομα» (Salo, Ιταλία/ Γαλλία, 1975), ένα μοναδικό κινηματογραφικό δοκίμιο πάνω στο τέρας του φασισμού τον οποίο σε όλη του την ζωή ο σπουδαίος αυτός δημιουργός πολέμησε (και εξαιτίας του πέθανε).
