Η ευπρόσδεκτη και καθυστερημένη παραπομπή του Βλαντιμίρ Πούτιν για εγκλήματα πολέμου που φέρεται να διαπράχθηκαν στην Ουκρανία επιβεβαιώνει τη θέση του ως παγκόσμιου παράνομου. Η απόφαση του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου (ΔΠΔ) είναι απίθανο να οδηγήσει στη σύλληψη και τη δίκη του στο ορατό μέλλον. Εξασφαλίζει όμως ότι, από εδώ και στο εξής, ο πρόεδρος της Ρωσίας θα είναι ύποπτος για εγκληματική δράση και καταζητούμενος, υπόχρεος σε σύλληψη στα 123 κράτη μέλη του ΔΠΔ και μια τεράστια ντροπή για τη χώρα του αναφέρει στο κύριο άρθρο του ο Observer και προσεγγίζει τους «ιδιοτελείς» λόγους για τους οποίους ο Σι Τζιπινγκ δεν ευαισηθτοποιείται από την παραπομπή του Βλαντίμιρ Πούτιν για εκλήματα πολέμου από το Διεθνές Πονικό Δικαστήριο και δεν ακυρώνει αλλά πραγματοποιεί τη συναντάνηση μαζί του.
Η διοικητική ευθύνη του Πούτιν για χιλιάδες ειδεχθή εγκλήματα πολέμου που διαπράχθηκαν στην Ουκρανία ήταν ξεκάθαρη από την αρχή του πολέμου που εξαπέλυσε. Ο ίδιος και τα πρωτοπαλίκαρά του έχουν αρνηθεί κάθε ενοχή. Η Ρωσία δεν αναγνωρίζει το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο. Η απόφαση να παραπεμφθεί ο Πούτιν για την παράνομη απέλαση παιδιών, αντί για άλλα εγκλήματα, αντικατοπτρίζει τη δύναμη των αποδεικτικών στοιχείων στις συγκεκριμένες υποθέσεις. Αλλά θα πρέπει να ακολουθήσουν και πρόσθετες κατηγορίες.
Αποτελεί ανακούφιση το γεγονός ότι ο εισαγγελέας και οι δικαστές του ΔΠΔ δεν υπέκυψαν στις πιέσεις για την απόκρυψη ή την καθυστέρηση των κατηγοριών από φόβο μήπως τεθεί σε κίνδυνο μια νοητή μελλοντική ειρηνευτική διαδικασία. Ο Εμανουέλ Μακρόν, ο πρόεδρος της Γαλλίας, υποστήριξε ότι ο Πούτιν δεν πρέπει να «ταπεινωθεί». Αλλά ο Πούτιν έχει μπλοκάρει τις ειρηνευτικές συνομιλίες και, σε κάθε περίπτωση, τα δύο ζητήματα δεν πρέπει να συγχέονται. Καταφέροντας ένα σημαντικό πλήγμα για τη διεθνή δικαιοσύνη, το δικαστήριο έδειξε ότι δεν υπάρχει ατιμωρησία ακόμη και για τους πιο υψηλόβαθμους ηγέτες.
Όπως η Ρωσία (και οι ΗΠΑ), η Κίνα δεν είναι συμβαλλόμενο μέρος στο ΔΠΔ. Αλλά το κατηγορητήριο θα πρέπει να αφήσει τον πρόεδρό της, Σι Τζινπίνγκ, να μην έχει καμία αμφιβολία για την απεχθή φήμη του οικοδεσπότη του, καθώς ξεκινάει μια κρατική επίσκεψη στη Μόσχα αυτή την εβδομάδα. Ένας ηγέτης με περισσότερες αρχές θα μπορούσε να ακυρώσει το ταξίδι του. Αλλά και ο Σι έχει αίμα στα χέρια του στη Σιντζιάνγκ, όπου κατηγορείται ότι επέβλεψε γενοκτονία και εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Σε κάθε περίπτωση, οι λόγοι της επίσκεψης του Σι είναι ουσιαστικά ιδιοτελείς.
Χωρίς όρια η κινεζορωσική φιλία
Η προφανής επιβεβαίωση αυτής της εβδομάδας μιας κινεζορωσικής φιλίας «χωρίς όρια» θα παρουσιαστεί από ορισμένες πλευρές ως ώθηση για τον Πούτιν. Ωστόσο, είναι σαφές ποιος είναι ο κυρίαρχος εταίρος σε μια όλο και πιο δυσλειτουργική σχέση. Ο Σι θα προσφέρει συνεχή οικονομική συνεργασία και διπλωματική υποστήριξη – και θα αρνηθεί να καταδικάσει την εισβολή στην Ουκρανία. Αλλά είναι απίθανο να παράσχει όλα τα όπλα που χρειάζεται απεγνωσμένα ο Πούτιν, από φόβο μήπως παρασυρθεί απευθείας στη σύγκρουση.
Το Πεκίνο επιδιώκει να παρουσιαστεί ως έντιμος μεσίτης. Ωστόσο, η στάση του δεν είναι αξιόπιστη, όπως φαίνεται από το παράλογα μονόπλευρο «ειρηνευτικό σχέδιο» του. Ο Σι δεν θέλει να ηττηθεί ο Πούτιν. Η επακόλουθη αστάθεια δεν θα ήταν προς το συμφέρον της Κίνας. Εξίσου, δεν θέλει μια μεγάλη ρωσική επιτυχία που θα μπορούσε να αντιστρέψει την αυξανόμενη υποταγή της στο Πεκίνο. Ένας συνεχιζόμενος αγώνας που αποσπά την προσοχή και εξαντλεί τις ΗΠΑ, τον κύριο αντίπαλο της Κίνας, και που διχάζει την Ευρώπη και το ΝΑΤΟ, εξυπηρετεί καλύτερα τους σκοπούς του Σι.
Ο Σι και η φιλοδοξία του να ηγηθεί μιας ανελεύθερης παγκόσμιας τάξης
Ο πρωταρχικός στόχος του Σι είναι να προωθήσει την αξίωσή του να ηγηθεί μιας εναλλακτικής, μη δημοκρατικής, ανελεύθερης παγκόσμιας τάξης, αντικαθιστώντας το status quo που κυριαρχείται από τις ΗΠΑ και το σύστημα κανόνων που υποστηρίζεται από τον ΟΗΕ. Η πρόσφατη μη πειστική συμφωνία μεταξύ της Σαουδικής Αραβίας και του Ιράν που επιτεύχθηκε με τη μεσολάβηση της Κίνας χαιρετίστηκε από το Πεκίνο ως παράδειγμα του πώς η δήθεν ανιδιοτελής προσέγγισή του φέρνει αποτελέσματα. Ο Σι ελπίζει επίσης να κερδίσει τους Ευρωπαίους ηγέτες, ιδίως στη Γαλλία και τη Γερμανία, οι οποίοι επιθυμούν τον τερματισμό του πολέμου και μια στενή εμπορική σχέση με την Κίνα.
Όπως η επίσκεψη του Ρίτσαρντ Νίξον στο Πεκίνο το 1972, όταν έπαιξε ως γνωστόν το «χαρτί της Κίνας» εναντίον της Σοβιετικής Ένωσης, ο Σι χρησιμοποιεί τη ρωσική συμμαχία του για να αποδυναμώσει και να ανατρέψει τις ΗΠΑ. Ένας εξυπνότερος και ισχυρότερος ηγέτης από τον Πούτιν θα καταλάβαινε το παιχνίδι του Σι. Αλλά ο Πούτιν δεν είναι ούτε έξυπνος ούτε ισχυρός – και το σιωπηρό μήνυμα προς τους Ρώσους από το κατηγορητήριο του ΔΠΔ είναι ότι οι μέρες του στην εξουσία είναι μετρημένες.
