Δεν έχει περάσει πολύς καιρός απ’ όταν ο Κουέντιν Ταραντίνο, ένας από τους πιο διάσημους σκηνοθέτες του κόσμου και ένας από τους λίγους ένθερμους υπερασπιστές του φιλμ εν μέσω ψηφιακού κατακλυσμού, δήλωσε στο CNN ότι η επόμενη ταινία του, η 10η μεγάλου μήκους της καριέρας του, θα είναι και η τελευταία του (10η χωρίς να υπολογίζεται το «Death Proof» του 2007, που μαζί με το «Planet Terror» του φίλου του Ρόμπερτ Ροντρίγκεζ αποτέλεσε μέρος ενός δίπτυχου με κοινό τίτλο «Grindhouse», ή την συμβολή του στην «σπονδυλωτή» ταινία «Τα τέσσερα δωμάτια» το 1995).
Τις τελευταίες μέρες, η είδηση ότι αυτή η 10η ταινία θα λέγεται (σύμφωνα με τις πρώτες φήμες) «The movie critic», οξύνει ακόμα περισσότερο την περιέργεια. Τελευταία μέχρι σήμερα ταινία του Ταραντίνο είναι το «Κάποτε στο Χόλιγουντ» (2019), η δική του ματιά πάνω στη Μέκκα του κινηματογράφου εν έτη 1969, χρονιά μεταβατική για όλο το κινηματογραφικό σύστημα και την βιομηχανια του Χόλιγουντ. Τι μπορεί να περιμένει κανείς από μια ταινία που θα εστιάζει στην απέναντι όχθη, εκείνη της «μισητής» κριτικής;
Κανείς δεν θα μπορούσε να απαντήσει από τώρα σε αυτή την ερώτηση * μόνον εικασίες μπορούν να γίνουν. Σε κάθε περίπτωση, ότι και αν είναι η ταινία «The movie critic», σημασία έχει ότι θα γυριστεί. Σύμφωνα δε με τις πρώτες φήμες «μοντέλο» σεναρίου θα είναι μια σπουδαία μορφή της αμερικανικής κριτικής κινηματογράφου, η Πολίν Καέλ, στην εποχή της μια από τις πιο επιδραστικές πένες με τα κείμενά της στο περιοδικό The New Yorker. Όπως ανακοινώθηκε και αν δεν αλλάξει κάτι στην πορεία, τα γυρίσματα αρχίζουν το ερχόμενο φθινόπωρο και αυτό μόνο χαρά και αδημονία μπορεί να προκαλέσει όχι μόνο στους θαυμαστές του συγκεκριμένου κινηματογραφιστή αλλά σε κάθε γνήσιο σινεφίλ.
Αλλά την ίδια ώρα, όσο σκέφτεσαι ότι αυτή θα είναι επίσης η τελευταία ταινία του Ταραντίνο, αν όντως εννοεί αυτό που έχει δηλώσει, μια στεναχώρια σε πιάνει. Για διάφορους λόγους. Ενας από αυτούς είναι ότι ο κινηματογράφος θα στερηθεί μια πραγματικά Μοναδική φωνή (το Μ με κεφαλαίο), άπιαστη και αμίμητη παρότι προσπάθησαν πολλοί να την μιμηθούν. Ενας άλλος, είναι ότι ο Ταραντίνο πιθανόν να πιστεύει στ’ αλήθεια αυτό που παλαιότερα είχε πει στις Κάννες ότι «ο κινηματογράφος έτσι όπως τον ξέραμε έχει πια πεθάνει». Γιατί ο ίδιος είναι ένας ανανεωτής αυτού ακριβώς: του κινηματογράφου έτσι όπως τον ξέραμε. Ολες του οι ταινίες, από το «Reservoir Dogs» μέχρι το «Kill Bill» και από το «Django ο τιμωρός» μέχρι το αριστούργημά του, το «Pulp fiction», κοιτάζουν με σεβασμό το παρελθόν, κάτι αλλοτινό θυμίζουν και συγχρόνως είναι φρέσκα προϊόντα ψυχαγωγίας της εποχής τους.
Όμως την ίδια ώρα εκτιμάς που ο Ταραντίνο υποστηρίζει την αποχώρησή του από τον κινηματογράφο για έναν ακόμα λόγο. Δεν θέλει να παρακμάσει. Ο ίδιος έχει πει ότι όταν τα χρόνια περνούν οι παλιοί σπουδαίοι σκηνοθέτες χάνουν το μαγικό τους άγγιγμα και το αποτέλεσμα δεν είναι καθόλου όμορφο. Αυτό είναι ένα φαινόμενο που θα το δεις παντού, όχι μόνον στον κινηματογράφο. Προφανώς δεν θέλει να συμβεί κάτι παρόμοιο στην δική του περίπτωση και με θάρρος το είπε. Εστω και αν η δική του περίπτωση είναι τόσο μοναδική που κάτι μας λέει πως ακόμα και στα 100 του, ο Κουέντιν Ταραντίνο δεν θα πάψει να γυρίζει καλές ταινίες.
