Τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά στη χώρα μας εάν οι πολιτικές δυνάμεις εγκατέλειπαν την ιλαροτραγωδία των αλληλοκατηγοριών για να ομονοήσουν σε κάτι άλλο.
Η τραγωδία των Τεμπών είναι νωπή και το πένθος ακόμη βαρύ. Οσο όμως περνούν οι ημέρες τόσο η ζωή αναζητεί τα πατήματά της στην κανονικότητα.
Στην πολιτική της εκδοχή, η κανονικότητα αυτή περνά μέσα από την όξυνση της πολιτικής αντιπαράθεσης. Αρχίζει λοιπόν να παρατηρεί κανείς πως οι κομματικές διαμάχες κινούνται γύρω από έναν κοινό τόπο. Πως το κράτος είχε πέσει λάφυρο της εκάστοτε εξουσίας.
Υποτίθεται ακόμη πως αδιανόητη εικόνα διάλυσης που φαίνεται να παρουσίαζε το σταθμαρχείο της Λάρισας είναι απότοκο αυτής ακριβώς της λαφυραγώγησης. Αν όμως και τα τρία κόμματα που έχουν κυβερνήσει τη χώρα απεκδύονται την ευθύνη, τότε ποιος είναι ο λαφυραγωγός; Κάποιος τέταρτος;
Τα πράγματα θα ήταν ασφαλώς διαφορετικά στη χώρα μας εάν οι πολιτικές δυνάμεις εγκατέλειπαν την ιλαροτραγωδία των αλληλοκατηγοριών για να ομονοήσουν σε κάτι άλλο: πως ο ευρύτερος δημόσιος τομέας έχει δομηθεί πάνω σε μία κακώς εννοούμενη φιλεργατική κουλτούρα, η οποία εντέλει όχι μόνο δεν προστατεύει δικαιώματα, όπως υποτίθεται πως είναι ο σκοπός της, αλλά κάποιες φορές δεν προστατεύει ούτε την ίδια τη ζωή.
Δεν αναζητείται επομένως μόνο ο λαφυραγωγός. Αναζητείται και το πολιτικό συμβόλαιο πάνω στην οποία θα οικοδομηθεί ένα σύγχρονο κράτος. Και κανένα τέτοιο κράτος δεν μπορεί να κτιστεί πάνω στα ρουσφέτια, τα βολέματα, τις μετατάξεις, την απουσία ελέγχου, την κομματική προστασία, τον συνδικαλιστικό ακτιβισμό.
Ας ξεκινήσουμε από αυτήν την κοινή παραδοχή. Και ας αφήσουμε τους λαφυραγωγούς να τους βρει η Ιστορία. Είναι βέβαιο πως θα τους κρίνει όπως τους πρέπει.
