Ήταν 13 Μαρτίου του 1913, όταν γεννήθηκε ένας από τους εμβληματικότερους ηθοποιούς του ελληνικού κινηματογράφου και θεάτρου του 20ου αιώνα, ο Λάμπρος Κωνσταντάρας.
Στις αρχές τις δεκαετίας του ’30, έχοντας ως στόχο να συνεχίσει το επάγγελμα του χρυσοχόου πατέρα του, βρέθηκε στο Παρίσι για να σπουδάσει χρυσοχοΐα. Όμως, μια σειρά όμως από τυχαία γεγονότα θα τον οδηγήσουν στην υποκριτική, στην οποία θα κάνει και τα πρώτα του βήματα ως μαθητής του γάλλου σκηνοθέτη και δασκάλου υποκριτικής Λουί Ζουβέ.
Ο Λάμπρος Κωνσταντάρας, που σημειωτέον ήταν και εξαιρετικός τερματοφύλακας, έγινε γρήγορα ένας από τους πιο αγαπημένους κινηματογραφικούς και θεατρικούς πρωταγωνιστές του ελληνικού κοινού.
Πέθανε στις 28 Μαΐου 1985.
«ΤΟ ΒΗΜΑ», 29.6.1985, Ιστορικό Αρχείο «ΤΟ ΒΗΜΑ» | «ΤΑ ΝΕΑ»
Το πάθος για τις στολές
Όπως αναφέρει «ΤΟ ΒΗΜΑ» της 10ης Απριλίου 1994, ο Λάμπρος Κωνσταντάρας έτρεφε ιδιαίτερη αγάπη για τις στολές των χαρακτήρων που υποδυόταν. Σε τέτοιο μάλιστα βαθμό, που η στολή πολλές φορές αποτελούσε και βασικό κριτήριο για το αν θα δεχτεί ή όχι έναν ρόλο.
Ο φροντιστής κινηματογράφου, της Φίνος Φίλμ, Παντελής Παλιεράκης αναφέρει:
«Στην ταινία του Αλέκου Σακελλάριου ‘Ο κύριος Πτέραρχος, πρωταγωνιστής ήταν ο Κώστας Χατζηχρήστος.
Ο Λάμπρος Κωνσταντάρας δέχτηκε να παίξει έναν πολύ μικρό ρόλο επειδή θα φορούσε στολή. Για να τον πείσουμε, του είπαμε ότι θα την ράβαμε στον Τόγκα και θα είχε πολλά γαλόνια και εκείνος έλεγε: ‘Na μου βάλετε και παράσημα’. Λάτρευε τις στολές και δεχόταν ρόλους μόνο και μόνο για να τις φορά.”
»Στην ‘Αλίκη στον Ναυτικό’ έκανε περιπάτους στο προαύλιο της Σχολής Ναυτικών Δοκίμων ανταλλάσσοντας χαιρετισμούς με τους μαθητευόμενους αξιωματικούς που δεν είχαν καταλάβει ότι πρόκειται για ηθοποιό. Κάποια στιγμή ο διοικητής είπε στο κινηματογραφικό συνεργείο ‘να μαζέψει αυτόν τον τρελό’».
»Σαν παιδί που του στερούν το παιχνίδι, ο Κωνσταντάρας απάντησε: “Μα γιατί; Αφού το γλεντάω!”.
Όπως τον έζησε ο Παπαμιχαήλ
Ο επίσης πολύ δημοφιλής ηθοποιός και πρωταγωνιστής, Δημήτρης Παπαμιχαήλ είχε μιλήσει για τον Λάμπρο Κωνσταντάρα στο περιοδικό «ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΣ» (Τεύχος 18.8.1967).
«Ο Λάμπρος έχει θαυμάσια σκηνική εμφάνιση και υποκριτικά προσόντα. (…) Είναι ένας από τους καλύτερους κωμικούς (…) παίζει πολύ ωραία στην κωμωδία, ιδιαίτερα στην ελληνική κωμωδία.
«ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΣ», 18.8.1967, Ιστορικό Αρχείο «ΤΟ ΒΗΜΑ» | «ΤΑ ΝΕΑ»
Ένα μεγάλο παιδί
»Είναι ένα μεγάλο παιδί. Είναι πάντοτε εύθυμος, γελαστός, πολύ καλός συνάδελφος κι έχει ένα ιδιότυπο χιούμορ που μπορεί μεν καμιά φορά να είναι λίγο δηκτικό, αλλά δεν παύει από του να είναι καλοπροαίρετο. (…) Βγαίνουμε τακτικά μαζί και καμιά φορά με πειράζει. Πού κάνω σαν τρελλός για την Αλίκη.
»Στην ζωή μας έχουμε αρκετά κοινά σημεία. Συνήθως έχουμε και οι δύο κέφι, δεν είμαστε μουτρωμένοι και ό,τι κι αν μας συμβαίνει το ξεχνάμε γρήγορα.
«ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΣ», 18.8.1967, Ιστορικό Αρχείο «ΤΟ ΒΗΜΑ» | «ΤΑ ΝΕΑ»
Μόνο που ο Λάμπρος είναι πάρα πολύ ευαίσθητος, ιδίως όταν πιστεύει ότι τον κακομεταχειρίζονται στην δουλειά του. Μπορεί να πληγωθεί για ένα ασήμαντο γεγονός.
»Πάντως, εγώ θα ήθελα πολύ να έχω το χιούμορ του Λάμπρου και την ευθυμία του.
«ΤΟ ΒΗΜΑ», 25.9.1970, Ιστορικό Αρχείο «ΤΟ ΒΗΜΑ» | «ΤΑ ΝΕΑ»
Ο ίδιος ο Λάμπρος Κωνσταντάρας, είχε δηλώσει στο «ΒΗΜΑ» της 2ας Ιουνίου 1968:
«Μακρυά από την δουλειά μου, είμαι μάλλον δύσθυμος και βαρύς. Μπορώ να πω κατσούφης. Αντίθετα, έξω από το συγγενικό περιβάλλον, όταν βρεθώ με παρέα φίλων, γίνομαι ευχάριστος και διασκεδαστικός και, υποθέτω, αγαπητός, αφού έχω φίλους που με θέλουν στην παρέα τους».
