Και φυσικά ανέμενα τα εγκωμιαστικά λόγια του Αντώνη Παπαγιαννίδη για τον Κώστα Σημίτη στην εκπομπή του Γιάννη Πολίτη αργά το βράδυ της Πέμπτης στο «Οne».
Ο «πολιτικός σεισμός» που είχε προ ημερών προβλέψει ο φλεγματικός εκ πρώτης όψεως δημοσιογράφος, συνέβη με επίκεντρο τα Τέμπη.
Και ο Σημίτης -το ξέρει ο Παπαγιανίδης- είναι διασώστης πρώτης τάξεως, με θάρρος και μεγάλη πείρα στα χαλάσματα.
Αυτός ο πράος πολιτικός γνωρίζει και εντοπίζει αμέσως τα ίχνη της ζωής.
Όπως προέβλεψε την ταπεινωτική προσφυγή μας στο ΔΝΤ το 2008 από το βήμα της Βουλής, έτσι πιστεύω πως σήμερα με την σχεδιασμένη στήριξή του στον Νίκο Ανδρουλάκη, ειδοποιεί εμμέσως για την ανάγκη των μετεκλογικών συνεργασιών, χωρίς τους εκατέρωθεν Ταλεϋράνδους του Μαξίμου και τους Ροβεσπιέρους της Κουμουνδούρου.
Τι σημαίνει αυτό; Ότι μόνον συνεργαζόμενοι οι πολιτικοί αρχηγοί, την ανάγκην φιλοτιμίαν ποιούμενοι, ενδεχομένως να καταλάβουν κάτι που η εγωπάθεια δεν τους το επιτρέπει και η Σακελλαροπούλου δεν το μπορεί: οι «καθαρές λύσεις» σήμερα είναι «λύσεις μαζί.»
Δεν χρειάζεται όμως να πω περισσότερα για τον Σημίτη διότι, αλήθεια, πώς μιλά κανείς για έναν φίλο;
Δεν είχα καν την ευκαιρία να γράψω κι εγώ -όπως ο Μπλανσό για τον Φουκώ- ένα βιβλίο με τίτλο: «Ο Κώστας Σημίτης όπως τον φαντάζομαι», επειδή τον έχω ζήσει στα δύσκολα.
Ο Σημίτης μου έχει σταθεί και δεν ξεχνώ.
Εκείνος, νέος καθηγητής με την κόκκινη γραβάτα και τον δερμάτινο χαρτοφύλακα που μόλις είχε έρθει από την Γερμανία και που μας τον γνώρισε στην Μεταπολίτευση, στην «επαναστατική» Πάντειο της εποχής, ο Σάκης Καράγιωργας -ειδοποιώντας μάλιστα για την ευγένειά του- αυτός λοιπόν ο δίκαιος Ευρωπαίος πολίτης, με τίμησε με μία μοναδική αφιέρωση στο βιβλίο του: «Για μια κοινωνία ισχυρή. Για μια ισχυρή Ελλάδα» που κυκλοφόρησε το 1995 από το «Πλέθρον».
Να μου επιτραπεί να την αντιγράψω εδώ για την ιστορία μας -και την Ιστορία:
«Στον Γιώργο με το ευχαριστώ για την συνεχή πνευματική τρομοκρατία που αποδεικνύεται δημιουργική.»
Κι αν θα έπρεπε τώρα να μεταγράψω την συγκινητική αφιέρωσή του με τον τρόπο του ποιητή και γενναίου αντιστασιακού Ρενέ Σάρ θα επέλεγα -μπας και τρομάξω κι εγώ με την χειρονομία του- ένα στίχο του Σαρ από το «Αδέσποτο σφυρί»:
«Η ιδέα του θανάτου υποχρεώνοντάς μας να αναμετρήσουμε την ταχύτητά μας, ευκολύνει και γλυκαίνει τις μεταλλαγές μας».
Συνεννοηθήκαμε;
Ναι, συνεννοηθήκαμε μια για πάντα.
ΥΓ. «Ρενέ Σάρ» ονόμασε τιμητικά ο Δήμος του Παρισιού κεντρική στάση στο μπουλβάρ Σαιν Ζερμέν. Εδώ, ο Δήμος της Αθήνας, δεν έχει ακόμα σβήσει ένα πράσινο καλάσνικοφ στο γκράφιτι που βλέπω χρόνια τώρα όταν περνάω από την γωνία Αναγνωστοπούλου και Ηρακλείτου.
