Η Αθήνα φιλοξένησε χθες τη μεγαλύτερη διαδήλωση των τελευταίων ετών. Χιλιάδες πολίτες εξέφρασαν την οργή τους για την τραγωδία των Τεμπών αλλά και την ανησυχία τους για το γεγονός ότι οι δομές του κράτους εμφανίζονται συχνά – πυκνά σε εμφανή αδυναμία να προστατεύσουν στοιχειωδώς τη ζωή.
Είναι μια οργή και μια ανησυχία που δεν εκφράστηκαν μόνο ειρηνικά. Εκφράστηκαν και ακηδεμόνευτα. Κανένα κόμμα δεν μπορεί να προσμετρήσει τους διαδηλωτές στους «δικούς» του. Κανένα κομματικό «καπέλο» δεν μπορεί να τους φορεθεί. Η συντριπτική πλειονότητα δεν κατέβηκε να διαμαρτυρηθεί στον δρόμο για να εκτελέσει κομματική υπηρεσία. Κατέβηκε για να διεκδικήσει εκείνες τις συνθήκες ζωής που έχει την υποχρέωση να προσφέρει ένα σύγχρονο κράτος.
Από αυτήν την άποψη, η χθεσινή διαδήλωση έστειλε ένα ηχηρό μήνυμα. Δέκτης του δεν είναι μόνο η κυβέρνηση, αλλά το πολιτικό σύστημα στο σύνολό του. Και είναι επειδή ουδείς γνωρίζει αυτή τη στιγμή πού θα διοχετευτεί αυτή η διαμαρτυρία. Κανένας δεν ξέρει ποιος και πώς θα γίνει ο ταμιευτήρας της οργής. Θα μετατραπεί η διαμαρτυρία σε αποχή όταν θα έρθει η ώρα της κάλπης; Ή θα εκφραστεί με τη μορφή τιμωρίας και άρα δια της ψήφου στους ποικιλώνυμους τσαρλατάνους της πολιτικής σκηνής που συνηθίζουν να απειλούν τον ομαλό δημοκρατικό βίο;
Οι μετρήσεις που αναμένονται το προσεχές διάστημα θα δώσουν μια πρώτη εικόνα. Στο μεταξύ, τα κόμματα του δημοκρατικού τόξου οφείλουν να μην ξεχνούν πως τα άκρα καραδοκούν.
