……να με διαμελίσει στο προσεχές δυστύχημα ο ΟΣΕ.
Εθελοντές διασώστες να συλλέξουν τα μέλη μου. Η αναπληρώτρια υπουργός Υγείας να αναλάβει ρόλο τελετάρχη.
Οι επαγγελματίες, μισθοδίαιτοι ιερείς στην κηδεία αυτού που απόμεινε να υποκρίνονται τους συντετριμμένους.
Η τηλεόραση να προβάλλει συνεχώς φωτογραφίες της νεότητάς μου.
Οι εκάστοτε κυβερνήσεις να θεωρούν τη «θυσία» μου χρυσή ευκαιρία για την βελτίωση των υποδομών.
Να συμπεριληφθώ στο Πάνθεον των αφανών πεσόντων, χωρίς οι ίδιοι να επιθυμούν την αιωνιότητα – τουλάχιστον από τέτοιες θλιβερές συμπτώσεις ενός φραπέ π.χ. στο βαγόνι του κυλικείου της αιωνιότητας.
Αυτό που απεύχομαι εν ολίγοις είναι να υπάρχω συγχρόνως μέσα και ενάντια στην ανυπόφορη πραγματικότητα, όχι για να παρακάμψω την απόγνωσή μου αλλά για να αποφεύγω να διερωτώμαι αν είμαι ένας άχρηστος άνθρωπος γι’ αυτήν τη χρησιμοθηρική κοινωνία – από τη στιγμή μάλιστα που απαντώ ο ίδιος καθημερινώς στο ερώτημα το οποίο έθεσα.
Αλλά να ζεις σημαίνει να εθελοτυφλείς όχι για αυτό πού είσαι αλλά για εκείνο που σε έκανε η δημοσιότητα να νομίζεις πως έγινες.
Τώρα, τι πραγματικά εύχομαι; Ο δαιμόνιος επικοινωνιολόγος Σταν Γκρίμπεργκ να πολιτογραφηθεί και ενδεχομένως να πολιτευθεί στην Α’ Αθήνας.
Οι εκλογικές αναμετρήσεις που έρχονται χρειάζονται σατανικούς επικοινωνιακούς χειρισμούς περισσότερο από ποτέ.
Εξ ου και το καθήκον μας: έμπρακτα -τουλάχιστον στα κείμενά μας- η αποδόμηση.
Λέω μάλιστα, πως αν πρόκειται οι υπόλοιποι να επιβιώσουμε τυχαία, το κεφάλαιό μας πρέπει να είναι πνευματικό.
