Είναι στις θεμελιώδεις υποχρεώσεις μιας οργανωμένης πολιτείας να προσφέρει ένα στοιχειώδες αίσθημα ασφάλειας στα μέλη της. Όπως όμως αποδείχθηκε με τον πλέον τραγικό τρόπο, η ελληνική πολιτεία βρίσκεται ακόμη μακριά από την εκπλήρωση τέτοιων βασικών υποχρεώσεων. Η σωματική ακεραιότητα των πολιτών μπορεί να απειληθεί ακόμη και από ένα πεζοδρόμιο. Ή ένα μεταφορικό μέσο να μετατραπεί σε παγίδα θανάτου από την οποία είναι αδύνατον να ξεφύγει κανείς.
Ασφαλώς δεν είναι το ίδιο ένα μικρό ατύχημα στον δρόμο, όσο ανεπάντεχο και αν είναι, με ένα δυστύχημα που κόβει αιφνίδια το νήμα της ζωής. Και οι δυο απειλές, ωστόσο, είναι εξίσου αδιανόητες για ένα σύγχρονο κράτος. Κοινή είναι και η μήτρα τους. Ένα μίγμα αδιαφορίας, κακοδιοίκησης και κακοδιαχείρισης, σύγκρουσης μικροσυμφερόντων, λειψού αισθήματος ευθύνης, αλλά και οικονομικής δυσπραγίας και σπατάλης και κρατικής ασυνέχειας και δαιδαλώδους γραφειοκρατίας μπορεί να οδηγήσει στα πιο ολέθρια αποτελέσματα.
Φαίνεται ακόμη πως το «κακό» δεν είναι μόνο διαχρονικό αλλά και βαθιά ριζωμένο. Κυβερνήσεις αλλάζουν, νέα μοντέλα διακυβέρνησης δοκιμάζονται, υπουργοί και λοιποί ιθύνοντες έρχονται και παρέρχονται. H ρίζα του κακού όμως είναι εκεί. Και δυναμώνει. Θρέφεται από πελατειακές λογικές και την παντελή απουσία συναίνεσης σε ζητήματα που αλλού επιλύονται χωρίς ιδεολογήματα παρά μόνο πρακτικά και με τον τρόπο που επιβάλλουν οι ίδιες οι ανάγκες της ζωής.
Το ελληνικό κράτος έχει κάνει ασφαλώς και άλματα. Αλλά τα άλματα χάνουν την αίγλη τους όταν εξακολουθείς να σκοντάφτεις σε κακοκατασκευασμένα πεζοδρόμια. Ακόμη περισσότερο, χάνουν την αξία τους όταν προσγειώνεσαι στην πιο σκληρή πραγματικότητα.
