Αυτό που συμβαίνει με τα τελευταία μου κείμενα για το πένθος και αυτό που έστειλε στο κινητό μου ο μαθητής μου Κυριάκος Χαρήτος, είναι ότι ενώ δεν θέλουμε να βρισκόμαστε στην πασαρέλα της θρηνωδίας, βρισκόμαστε. Ενώ γράφουμε για να μη μιλήσουμε με τον τρόπο των μίντια για το πένθος, γράφουμε. Και εάν για πράγματα που δεν μπορούμε να τα πούμε, δεν πρέπει να μιλάμε, μιλάμε.
Αλλά φαίνεται ότι η ίδια η πραγματικότητα που μας εξοργίζει είναι η γλώσσα, γιατί γλώσσα είμαστε εμείς. Οι αντιφάσεις μας λοιπόν («γράψε για το πένθος αλλά μη γράφεις») είναι οι δείκτες για το πώς θα μπορούσαμε να μιλήσουμε γι’ αυτό αφού δεν μπορούμε παρά να μιλάμε γι’ αυτό. Και πρέπει να μιλήσουμε γι’ αυτό. Όμως ετούτη η «αντίστροφη υλοποίηση» σ’ αυτή τη φλύαρη κοινωνία δεν μπορεί παρά και η ίδια να είναι μια φλύαρη «αντίστροφη υλοποίηση». Αλλά τα προβλήματα αρχίζουν όταν έχουμε εξαντλήσει τη γλώσσα. Κι έτσι μοιάζουμε με τον ποιητή που έχει θητεύσει σε όλα τα παραληρήματα και δεν μπορεί παρά να παραληρεί κι αυτός.
«είσαι τυχερός που δεν έχεις φέισμπουκ ή άλλα μκδ. πέρα από το γεγονός το ίδιο που είναι ό,τι πιο ζοφερό χτύπησε το χώμα μας παντού «ανεβαίνει» ένα άκρατο virtual πένθος που μοιάζει σχεδόν με ηδονή. παντού παρελάζουν μια σειρά τίτλων που θαρρείς συνετέθησαν επί τούτου με τα πιο πονετικά και σπαραξικάρδια υλικά θέλοντας να μεγεθύνουν το ήδη ασύλληπτο. έχουν γραφεί τουλάχιστον 100 ποιήματα και έχει ανέβει κάθε τραγούδι που έχει μέσα την λέξη τρένο ενώ από κάτω ο καθένας αφήνει τον ψυχικό του οβολό. μαζί και εγώ. και όλο αυτό έχει μια ροή συνεχόμενη η οποία τροφοδοτείται από τις νέες μακάβριες αποκαλύψεις που κάθε φορά βγαίνουν στα δελτία διανθισμένες με ζοφερές λεπτομέρειες από ατομικές ιστορίες των θυμάτων.
Προχθές το πρωί (πριν το παραπάνω) έγραψα αυτό…
ξέρω καλά πως όταν μοιράζεσαι το κακό κάπως ξαλαφρώνει αλλά δεν μπορώ παρά να αναρωτιέμαι. αν για τις επόμενες δυο-τρεις μέρες (γιατί τόσο θα κρατήσει) κανένας δεν μιλούσε για τα Τέμπη. αν πρωτοσέλιδα. πάνελ. social. δεν γίνονταν μια βιτρίνα. πεδίο μαχών. ρινγκ αλληλοκατηγοριών. πασαρέλα θρηνωδίας. δείκτης και μέτρο ευαισθησίας και συμπόνοιας. αν σωπαίναμε. αν στο τόπο του κακού πηγαίνανε αυτοί που πρέπει να δουν τι πήγε στραβά. αν όσοι έχουν ευθύνη αύριο ήταν στο ταμείο ανεργίας. αν νομικά γινόντουσαν τα απαραίτητα κατά των φορέων που φταίνε μακριά από κάμερες. μπρα ντε φερ νδ σύριζα και άλλες κοκορομαχίες. αν μια σειρά από σοβαρές, επουλωτικές πράξεις αντικαθιστούσαν την ακατάσχετη εικονική μελοδραματική εφετζίδικη κομματοκεντρική φλυαρία που από τις πρωινές ώρες και μέχρι να βαρεθούμε κατακλύζει κάθε μέσο που μας συνδέει μεταξύ μας και με τον κόσμο. αν δηλαδή υπήρχε μια σιωπηλή ουσιαστική μετάβαση από τα λόγια, τις δηλώσεις, τις ήδη προγραμματισμένες μελέτες για πόσες μονάδες θα στοιχίσει εκλογικά η τραγωδία, τους μεγάλους περίπατους, τα εντυπωσιακά powerpoint που μας δείχνουν φανταστικές εικόνες μέλλοντος και προόδου που στόχο έχουν μονάχα ένα χειροκρότημα πριν περάσουμε στον ανοιχτό μπουφέ σε πράξεις ουσίας ίσως και να μην συνέβαιναν τέτοια πράγματα φριχτά.»
