Il Trionfo della Morte

Μπορεί οι ειδικοί να μην έχουν καταλήξει σε ποιον μεγάλο ζωγράφο του δέκατου τέταρτου αιώνα ανήκει η μακάβρια τοιχογραφία, στο μνημειακό Κοιμητήρι της Πίζας.
Εδώ όμως ξέρουμε: ο Θρίαμβος του Θανάτου που βλέπουμε απο εχθές εξοργισμένοι στο Κάμπο Σάντο των Τεμπών είναι έργο του Κράτους.
Κομβικού σημείου
συνάντησης της νοοτροπίας των λειτουργών του, των συμφερόντων των αγορών του, των συμφωνιών πάνω και κάτω από το τραπέζι του,
της μέριμνάς του για τη χαμοζωή και τα νούμερα, ευσυγκίνητε φέρελπη υπουργέ, ανηψιέ
εκείνου του ανερχόμενου υπουργού Δημοσίων Έργων επί Παπάγου, στεναχωρημένε Πρωθυπουργέ, άφωνε Τσίπρα, λαλίστατε Θανάση Παφίλη, έντρομε Πλεύρη.
Ο Θάνατος θριαμβεύει όταν τον διευκολύνει το ημιμαθές, φυγόπονο, αυτάρεσκο, υπερτιμημένο από τον εαυτό του Κράτος σας με την παρατρεχάμενή του, την Βία- για να θυμόμαστε τον Αισχύλο αντί του Θεοδωρικάκου .
Όταν, φερειπείν, τα συστήματα ασφαλείας για τα τρένα του, είκοσι χρόνια τώρα, βρίσκονται στα κουτιά του και οι ανεκπαίδευτοι σταθμάρχες του έχουν το μυαλό τους στο «καλάθι της Σαρακοστής», στις τρεις και εξήντα ή στη μπάλα, πώς ο Θάνατος να μην αναφωνεί με ηγεμονική αλαζονεία : «Εγώ είμαι το Κράτος»;
Δηλαδή, «εγώ είμαι οι μαύρες σακούλες μου;»
Πενθούμε, πενθούμε όλοι. Ακόμα και αυτοί που θα πουλήσουν αύριο τα παλιοσίδερα από τα διαλυμένα βαγόνια -με κρατική επιδότηση.
Πενθούμε. Δεν κάνουμε λογοτεχνία. Λέμε τα πράγματα όπως πρέπει να λέγονται, αλλιώς.
Διεκδικούμε αυτό για το οποίο αναρωτιέται ο Σεφέρης στο «Μυθιστόρημα»: «Θα μπορέσουμε να πεθάνουμε κανονικά;»