Είναι μια λογική επιδίωξη των κομμάτων της αντιπολίτευσης να φορτώνεται η προεκλογική ατζέντα με κυβερνητικές αμαρτίες. Για την αντιπολίτευση αυτή είναι μια προνομιακή περίοδος. Κάθε κυβέρνηση στο τέλος της θητείας της βαρύνεται με λάθη, αστοχίες και ολιγωρίες και, εκ των πραγμάτων, βρίσκεται στη θέση του υπόλογου απέναντι στο εκλογικό σώμα. Κι αν η δική της δουλειά είναι να προβάλλει την θετική της ατζέντα, εκείνη της αντιπολίτευσης είναι να αναδεικνύει τους κυβερνητικούς χειρισμούς που δυσαρέστησαν ή απογοήτευσαν τους πολίτες.
Ο βασικός αυτός κανόνας του πολιτικού παιχνιδιού ανατράπηκε από κάτι που συνήθως δεν φοβούνται οι αρχηγοί της αντιπολίτευσης αλλά οι πρωθυπουργοί: τα γεγονότα. Η προεκλογική κούρσα ξεκινά με την ατζέντα να διαμορφώνεται από τα βαρίδια της αντιπολίτευσης. Την καταδίκη από το Ειδικό Δικαστήριο ενός υπουργού της, την εκκρεμότητα της απόφασης για ακόμη έναν και τις χρυσαυγήτικης αισθητικής προγραφές από έναν τρίτο που τον οδηγούν στην πόρτα της εξόδου από το κόμμα του.
Ο χρόνος είναι ασφαλώς μακρύς και τα γεγονότα, όπως θα έλεγε και ο Χάρολντ ΜακΜίλαν, απρόβλεπτα και πυκνά. Η προεκλογική ατζέντα, από αυτήν την άποψη, τελεί υπό συνεχή διαμόρφωση. Είναι εξίσου γεγονός όμως πως τέσσερα χρόνια από την παράδοση της σκυτάλης στη ΝΔ, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει καταφέρει ακόμη να απαλλαγεί από το κυβερνητικό του παρελθόν. Διεκδικεί την επιστροφή του στην εξουσία με τα γεγονότα της κυβερνητικής του θητείας και τα πρόσωπα που ενσάρκωσαν βασικές πολιτικές του επιλογές να εξακολουθούν να τον κυνηγούν.
Λέγεται πως μία εβδομάδα στην πολιτική μπορεί να αντιστοιχεί στην αιωνιότητα. Μια ολόκληρη τετραετία είναι άπειρος χρόνος για να σε κυνηγούν ακόμη τα παλιά σου φαντάσματα. Συμβαίνει όμως όταν κάνεις πολύ λίγα ή κινείσαι πολύ αργά για να απαλλαγείς από αυτά. Όταν συντηρείς τα παλιά σου φαντάσματα ως φρέσκα βαρίδια.
