Ηταν τον Απρίλιο του 2019, και μάλιστα από του βήματος της Βουλής, όταν η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ εισήγαγε στον πολιτικό διάλογο τον όρο «αψύς Σφακιανός». Ο χαρακτηρισμός εκείνος δεν ήταν απλώς μια απόπειρα δικαιολόγησης ούτε καν μια δήλωση ανοχής, αλλά κάτι πολύ περισσότερο. Ηταν μια πράξη νομιμοποίησης.
Την ημέρα εκείνη, παραδόθηκε λευκή πολιτική επιταγή στην εμφυλιοπολεμική εχθροπάθεια, την αντιδημοκρατική ρητορεία, τον θεσμικό αναλφαβητισμό. Ο «αψύς» του κόμματος μπορούσε πλέον να πολιτεύεται ελεύθερα εκτός των ορίων του δημοκρατικού τόξου.
Σε αυτήν την περιοχή του λυκόφωτος ενδημούν ευθείες απειλές και προγραφές. Εκεί θάλλει ένας δήθεν αντισυστημισμός που πολλές φορές βάλλει κατά της ίδιας της ακεραιότητας της ζωής και συνήθως αναπαράγεται ανενόχλητος στο βαθύ Ιντερνετ ή κρύβεται στην ανωνυμογραφία των τρολ. Εκεί επωάζεται το αυγό του φιδιού. Με τη λευκή επιταγή, ωστόσο, του παρασχέθηκε η δυνατότητα να εκφραστεί επί μακρό χρονικό διάστημα ως επίσημος διαδικτυακός λογαριασμός και, ακόμη χειρότερα, ως επίσημη κομματική ιδιότητα.
Από το αυγό του φιδιού γεννήθηκε έτσι ένα «πρωτοπαλίκαρο» της πρώτης γραμμής με κοινό χειροκροτητών δανεισμένο από την κομματική δεξαμενή. Ο «Παύλος», όπως τον αποκαλούν οι πιστοί του ακόλουθοι στα σόσιαλ μίντια, είχε πλέον φανατικούς οπαδούς, οι οποίοι μοιράζονταν την ίδια εμφυλιοπολεμική εχθροπάθεια ή εκπαιδεύονταν στην ίδια αντιδημοκρατική ρητορεία και τον ίδιο θεσμικό αναλφαβητισμό.
Αυτός ο τυφλός οπαδισμός του «πες τα, Παύλο!» που ταυτίζεται με τις απειλές κατά της ζωής και τις προγραφές, εξηγεί γιατί η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ κινήθηκε τόσο αργά. Θρέφοντας το πρωτοπαλίκαρό του, το κόμμα καρπώθηκε την επιρροή του. Αγνόησε όμως ένα βασικό δίδαγμα. Πως, στο τέλος, το φίδι αυτονομείται. Γιατί το αυγό μπορεί να επωάζεται σε ζεστές και πρόθυμες αγκαλιές. Αλλά, όπως έχει δείξει η Ιστορία, κανένα φίδι δεν ελέγχεται.
