Το ζήτημα δεν είναι αν υπάρχουν δικαστές εις Αθήνας, ή εισαγγελείς αλλά εάν το πεδίο του νόμου και το σύστημα του δικαίου είναι συντελεστές των σχέσεων κυριαρχίας εφόσον » το δίκαιο εκτός από τους όρους νομιμότητας» προϋποθέτει ό,τι ο Μισέλ Φουκώ ονομάζει » όρους των μεθόδων καθυπόταξης τις οποίες υποκινεί».
Μια τέτοια άποψη όμως δεν δικαιολογεί ούτε την απαλλακτική πρόταση της εισαγγελέως τις προάλλες ούτε την χθεσινή καταδικαστική απόφαση για το Νίκο Παπά.
Αλλά ελέγχει εκ νέου ό,τι θεωρούμε ως δεδομένο: την αρχή της διακρίσεως των εξουσιών, ενώ η διακριτική ευχέρεια των υποκειμένων έναντι της εξουσίας είναι ζητούμενο.
Αυτό ο Φουκώ το ονομάζει «επιμέλεια εαυτού» και το εξαρτά από τον πολιτισμό .
Εγώ, ιδεαλιστικότερα, το αποκαλώ ήθος. Αν και η κατανόηση της σχέσης μου με αυτό όλο και περισσότερο είναι αποτέλεσμα γνώσης.
