Μια «ειδική στρατιωτική επιχείρηση» που θα διαρκούσε μόλις λίγες ημέρες, αλλά εξελίχθηκε σε έναν πόλεμο που κλείνει πια έναν ολόκληρο χρόνο, δεν προσφέρεται για προβλέψεις ως προς το τέλος του. Προσφέρεται όμως για χρήσιμα συμπεράσματα.
Το πρώτο συμπέρασμα είναι πως η ρωσική εισβολή στην Ουκρανία έγινε η αιτία για να επαναπροσδιορίσουμε τη σχέση μας με τους εκπροσώπους της διεθνούς του αυταρχισμού. Ο στείρος αντιδυτικισμός από τη μία και οι δοξασίες περί «ξανθού γένους» από την άλλη, έφτασαν να καταστήσουν τον Βλαντίμιρ Πούτιν τον πιο δημοφιλή ξένο ηγέτη στη χώρα μας.
Ο τσάρος είναι πλέον γυμνός. Και ως περιφερόμενη πυρηνική απειλή εντός των ορίων των τειχών του Κρεμλίνου, ασκεί πλέον ελάχιστη γοητεία από εκείνη που ασκούσε έως πρόσφατα σε σημαντική μερίδα της ελληνικής κοινής γνώμης. Και ευτυχώς.
Το δεύτερο συμπέρασμα είναι πως σε μια μεγάλη κρίση οφείλεις να επιλέξεις με ποιους θα πας και ποιους θα αφήσεις. Και πάλι ευτυχώς, η ελληνική κυβέρνηση έκανε μια ξεκάθαρη επιλογή.
Αυτή όμως δεν είναι μια επιλογή που δικαιώθηκε μόνο εκ του αποτελέσματος. Είχε δικαιωθεί εξαρχής επειδή τοποθέτησε αταλάντευτα τη χώρα μας στη σωστή πλευρά της Ιστορίας. Την κράτησε χωρίς αστερίσκους σε έναν κόσμο κοινών αξιών και ιδεωδών όπου κανένας αυταρχισμός και καμία στέρηση των θεμελιωδών δικαιωμάτων δεν έχει θέση.
Οι πονηροί «πασιφιστές», κατά τα λοιπά, δεν έχουν παρά να ανατρέξουν στον τελευταίο τους γκουρού, τον Σλάβοϊ Ζίζεκ. Η «ουδετερότητα», λέει εκείνος, έχει μια σκοτεινή πλευρά. Ο «ισαποστακισμός», με άλλα λόγια, δεν είναι απλώς ένας νεολογισμός και ακόμη περισσότερο κάλεσμα υπέρ της ειρήνης. Είναι συγκεκαλυμένος πουτινισμός.
Το τρίτο συμπέρασμα είχε διατυπωθεί ήδη από την αρχή της «ειδικής στρατιωτικής επιχείρησης» υπό τη μορφή πρόβλεψης από έναν σημαντικό διανοητή των καιρών μας, τον Γιουβάλ Χαράι. Τον 21ο αιώνα, έλεγε, ο πόλεμος είναι ένα εντελώς ξεπερασμένο μέσο επίλυσης των διαφορών.
Η πρόβλεψη επιβεβαιώθηκε από την παταγώδη αποτυχία του Πούτιν. Και έστειλε ένα ηχηρό μήνυμα σε άλλους εκπροσώπους της διεθνούς του αυταρχισμού που έχουν συνηθίσει να πολιτεύονται ως νταήδες της γειτονιάς.
Οι νταήδες της γειτονιάς πήραν πολλαπλώς το μάθημά τους. Αυτό που μένει σε εμάς είναι να μετατρέψουμε τα δικά μας συμπεράσματα σε πολύτιμα διδάγματα για το μέλλον.
