Οι φιλοφρονήσεις στη διεθνή διπλωματία δεν είναι ασυνήθιστες. Σπανίως όμως είναι τυπικές. Ετσι και στην περίπτωση της επίσκεψης Μπλίνκεν στην Αθήνα, επιβεβαιώνουν το γεγονός πως οι ελληνοαμερικανικές σχέσεις βρίσκονται στην καλύτερη φάση της ιστορίας τους.
Επιβεβαιώνουν επίσης πως οι οιμωγές περί «προτεκτοράτου» και «ανθύπατων» που ακούγονταν ακόμη και τα ώριμα χρόνια της Μεταπολίτευσης αποτελούν απομεινάρι του παρελθόντος. Και δικαιώνουν, έστω και αρκετές δεκαετίες μετά, τον Ζακ Ζιλιάρ που έλεγε πως «ο αντιαμερικανισμός είναι ο σοσιαλισμός των ηλιθίων».
Το καλό κλίμα ωστόσο δεν χτίζεται σε πολιτικό ή διπλωματικό κενό. Κι επειδή ό,τι χτίζεται μπορεί εύκολα ή δυσκολότερα να γκρεμιστεί, οφείλει να επισημάνει κανείς τους κινδύνους που θα έκαναν τον Ζιλιάρ και πάλι επίκαιρο.
Ο ένας είναι μια ρητορική που λέει πως η ελληνική εξωτερική πολιτική δεν πρέπει να είναι δεδομένη. Πως μπορούν να υπάρξουν σταθερές σχέσεις βασισμένες σε απρόβλεπτες κινήσεις ή υγιείς συμμαχίες που υπαγορεύονται από μια ατελείωτη λίστα παραπόνων, απαιτήσεων και συμπλεγματικών συγκρίσεων.
Είναι η περίπτωση των ηλίθιων του Ζιλιάρ που επιπλέον είναι τσακωμένοι με την Ιστορία. Αλλά δεν είναι οι μόνοι. Ο άλλοι – κι εδώ είναι ο δεύτερος κίνδυνος – είναι όσοι βλέπουν τις ελληνοτουρκικές σχέσεις, όποιες και αν είναι οι συνθήκες και ανεξάρτητα από τα γεγονότα, κάτω από το πρίσμα ενός ατέρμονου ανατολίτικου καβγά.
Και οι δυο κατηγορίες των «ζιλιαρικών ηλιθίων» βλάπτουν το ίδιο τη Συρία. Κι αν η η καβαφική Συρία τους πέφτει μακριά, ας αντιληφθούν πως βλάπτουν το ίδιο τη χώρα μας.
