Δεν με εκπλήσσει η κατά περίπτωση κρίση τρίτων (δημοσιογράφων) για την «ακεραιότητα» των δικαστών μας. Τι σημαίνει για τους δικαστικούς λειτουργούς το ανθρώπινο -πολύ ανθρώπινο- των ιδεολογικών προτιμήσεών τους ως πολίτες; Σε ποιο βεστιάριο θα κρεμάσουν την ιδεολογία τους πριν δικάσουν;
Αυτό όμως που με ανησυχεί είναι ότι όσοι επικρίνουν για μεροληψία τους δικαστές, αγνοούν μια άλλη παράμετρο: πώς είναι δυνατό η ηθική να αποτελεί το άμεσο ελατήριο της κρίσης τους, δηλαδή να δηλώνει την ελεύθερη βούλησή τους, τη σήμερον ημέρα; Υπάρχει απάντηση: εκ του αποτελέσματος!
Ποιο είναι το αποτέλεσμα;
Η ελευθερία ως καθαρή μορφή καθολικής νομοθεσίας που διέπει όλες τις εκδοχές του νόμου και τις αυταπάτες της ύπαρξης για ένα «φύσει καλός» ο άνθρωπος. Αλλά επειδή η ελευθερία είναι αιτία του εαυτού της, δεν αναπαριστά ένα φαινόμενο αλλά ένα πράγμα καθ’ εαυτό, γύρισα πλευρό και συνέχισα τον εφιάλτη.
