Όχι ασφαλώς. Μένουμε στη γλώσσα. Στην ευρηματικότητά της. Στον τρόπο της να διαβάλλει την κυριολεξία. Στις μεταφορές της και ασφαλώς στις παύσεις της. Σε σημείο που η εμπλοκή μας με τη γλώσσα να εξαντλεί τις λέξεις της, χωρίς να διαλύει το νόημά τους σε τούτο τον αμήχανο πολιτισμό λέξεων που είναι α-νόητες.
Σκέφτομαι ότι ο «απελεύθερος» καθ’ ομολογία του, δηλαδή πρώην δούλος, Βαγγέλης Βενιζέλος όσο μεγαλώνει (εκτός πολιτικής;) μου θυμίζει κατά κάποιο τρόπο τον Ρολάν Μπαρτ. Το μέλημά του για τη γλώσσα υπερτερεί του επιστημονικού του επιχειρήματος που όπως κάθε επιχείρημα αναμένει την αντίκρουσή του και πάει λέγοντας. Ο Βενιζέλος γερνώντας -αρέσει δεν αρέσει στους πολιτικούς συνομιλητές του- αναζητά αυτό που χρειάζεται κάθε άνθρωπος για τον εαυτό του: «Λίγο περισσότερο καλό γούστο.» Μ’ αυτήν την προτροπή έκλεινε το εναρκτήριο μάθημά του στο Κολλέγιο της Γαλλίας το 1977 ο Ρολάν Μπαρτ. Είχε ειδοποιήσει όμως προηγουμένως (συνέβη να είμαι παρών) πως κάθε κοινωνία πρέπει να χορηγεί στους πολίτες της τόσες «γλώσσες» όσες και οι επιθυμίες τους.
Λέχθηκε ότι ήταν αυτοκτονία το αυτοκινητιστικό δυστύχημα που είχε ο Ρολάν Μπαρτ στις 25 Φεβρουαρίου του 1980, όταν έβγαινε από το Κολλέγιο της Γαλλίας στην Rue des Écoles. Κατά τον ίδιο τρόπο λέχθηκε ότι το «Ζάππειο» ήταν επίσης αυτοκτονία (πολιτική αυτή τη φορά) για τον Βενιζέλο.
Και στις δύο περιπτώσεις οι άνθρωποι συνεχίζουν να ζουν ως «πνεύματα».
