Ναι, Νικήτα Κακλαμάνη αυτό είναι Βουλή.
Και «αυτό μιλά», όπως το ασυνείδητο στην ψυχανάλυση. Και αυτό παραπέμπει κατευθείαν στο βιβλίο «Εάν αυτό είναι ο άνθρωπος» του Πρίμο Λέβι.
Το να υπάρχεις ενάντια στους ανθρώπους σήμερα, σημαίνει να υπάρχεις ενάντια στον ανυπόφορο άνθρωπο, διότι δεν είναι άνθρωποι. Και είναι ζήτημα πνευματικής διαύγειας να υπάρχεις απέναντι στον Γεωργιάδη και τον Πολάκη.
Γιατί «αν η νόηση ήταν δυνατή, θα ήταν βέβαια και η Ιστορία», λέει ο Τόμας Μπέρνχαρντ. Και γιατί «από άγνοια για το νόημά της αυτοί οι άνθρωποι γίνονται τελικά νευροπαθείς», ξαναλέει, «αλλά ποτέ παράφρονες».
Και αναρωτιέμαι πώς άφησε ο Γεωργιάδης τον Λυσία από τις τηλεπωλήσεις του στον Γεραπετρίτη; Τι θα πουλάει στην τηλεόραση εάν βρεθεί εκτός Βουλής;
Ή θα βγει στο στούντιο με τον Βελόπουλο να διαφημίζει τους πατέρες της Εκκλησίας με έκπτωση; Αλλά αυτό σε «αυτή» τη Βουλή, δεν πρόκειται να συμβεί.
«Πες το, και πάλι, με υπομονή, περισσότερη υπομονή/ή με ορμή, όμως πες το, και πάλι/, αψηφώντας τους δημίους, πες το, προσπάθησε,/ κάτω απ’ το μαστίγιο του χρόνου», ειδοποιεί ο ποιητής Φιλίπ Ζακκοτέ.
