Αν στον αθλητισμό η λέξη κατέχει κύρια θέση, στην πολιτική δεν υστερεί. Βρίσκει ίσως την τέλεια αποτύπωσή της. Οπαδός. Πρόκειται για είδος ανθρώπου, για το σύνολο συμπεριφορών που τον συνοδεύουν, για μια αντίληψη και οδηγό των πραγμάτων που ορίζουν έναν περίκλειστο κόσμο, ένα στενό περίγραμμα ύπαρξης.
Καθώς βαδίζουμε προς τις εκλογές και οι συνθήκες υψηλής έντασης έχουν ήδη εγκατασταθεί, όχι μόνο λόγω του θεσμικού ζητήματος των παρακολουθήσεων αλλά και λόγω της οριακότητας ως προς την αυτοδυναμία, παρατηρούμε τους οπαδούς να οργανώνονται, να αφήνουν τα προσχήματα και αμεταμφίεστοι να μπαίνουν στην μάχη.
Στην προηγούμενη φάση, 2015-2019, γνωρίσαμε τι σημαίνει τυφλή προσήλωση, ταύτιση χωρίς επιφύλαξη, συμπόρευση άκριτη με ένα αδιέξοδο πολιτικό σχέδιο. Η εμπειρία της περιόδου, αν η πολιτική δράση συνοδευόταν από μια στοιχειώδη παιδαγωγικότητα, θα έπρεπε να έχει διδάξει την αποφυγή της υποτακτικής αυτής αντίληψης.
Κάθε άλλο. Τον τελευταίο καιρό, με πεδίο πρόσφορο το διαδίκτυο, οπαδοί, οπαδοί μικρού αριθμού, της κυβερνητικής παράταξης κυρίως, ξαναφέρνουν με τη συμπεριφορά τους και τη στάση τους στο προσκήνιο τον ιδανικό οπαδό. Είναι άξιο μελέτης ότι άνθρωποι κατά τεκμήριο «μορφωμένοι», ακόμη και επιστήμονες, στον πολιτικό τους σχολιασμό στο διαδίκτυο αποδέχονται άκριτα όλα τα κυβερνητικά πεπραγμένα, φανατίζονται μπροστά στα αυτονόητα που τα αναιρούν, γίνονται επιθετικοί έως και προσβλητικοί σε αυτούς που αμφισβητούν και κρίνουν.
Οι οπαδοί αρνούνται. Η άρνηση είναι το κύριο γνώρισμα της φανατικής στάσης. Η πραγματικότητα αγνοείται όταν δεν υπηρετεί αυθόρμητα την κυβερνητική εν προκειμένω περιγραφή. Όταν τα γεγονότα διαψεύδουν, όταν η πολιτική αυτοαναιρείται. Όταν οι αποφάσεις πάσχουν ιδεολογικά, όταν είναι κατάφορα προεκλογικές, όταν υπηρετούν στιγμιαίους στόχους. Οι οπαδοί απαρνούνται τα κριτήριά τους, παραμερίζουν το μέτρο που ως τώρα τους χαρακτήριζε, γίνονται άλλοι από αυτό που οι ίδιοι υπήρξαν. Αρνούνται ως και τον εαυτό τους.
Οι οπαδοί συμψηφίζουν. Πρόκειται για υψηλότερο επίπεδο άρνησης. Πρόκειται για την αποδοχή της πραγματικότητας που πολιτικά καταδίκαζαν, ως το τελικό όριο της εφικτής πράξης, αφού η δική τους αδυναμία είναι παράλληλη και συγκρίσιμη με την αδυναμία του αντιπάλου. Ο συμψηφισμός είναι η αναγνώριση της αξίας του, αφού αυτός, ο αντίπαλος, γίνεται τελικά ελπίδα δικαίωσης της αποτυχίας.
Οι οπαδοί ξεχνούν. Άνθρωποι που αρνήθηκαν την κριτική σκέψη, διαγράφουν και την ενοχλητική μνήμη. Δεν θέλουν να θυμούνται ούτε τα ίδια τα λόγια τους, τις επιλογές που υποστήριξαν με πάθος, τις δεσμεύσεις που υπέγραψαν με ενθουσιασμό, τις υποσχέσεις που ανέμισαν. Το διαδίκτυο, ο αδέσμευτος αυτός χώρος του στιγμιαίου, θα γίνει ως τις εκλογές η σκηνή επίδειξης οπαδών σε αυτοκατάργηση.
