Μεταγράφουμε μέχρι τέλους ο ένας τον άλλον, το ένα είδος το άλλο είδος, και το άλλο τη Φύση. Από το μικρό πάμε στο μεγάλο, και από το οργανικό (σώμα) πάμε στο ανόργανο (γραφή). «Με λίγα λόγια, προσπαθούμε εναγωνίως να επικοινωνήσουμε με κάποιον έξω από το σκοτάδι».
Το 2002 θέλησα με αυτόν τον τρόπο να ορίσω την ποίηση. Γιατί, αναλογιζόμενος την «διαδικασία» βλέπω δύο κινδύνους: τον ποιητή ως γιατρό και τον ποιητή ως μεσαίο στέλεχος εταιρίας. Αλλά στην ποίηση δεν υπάρχει ούτε μέλλον ούτε παρελθόν, πολύ περισσότερο δεν υπάρχει τίτλος (ποιητής, γιατρός, στέλεχος).
Ιδού το αποτέλεσμα:
« – Τι είναι η ποίηση; Αλλά δε θέλω λόγια
Μη μου διαψεύσετε την εμπειρία της ζωής, παρακαλώ
– Ποίηση είναι η διάψευση
Αυτό τα λέει όλα
Η συνεχής αναβολή της κάθε σου εμπειρίας
Σου όρισα την ποίηση αλλά απ’ το χαλινάρι
που σε κρατά, ωθώντας σε κάθε φορά πιο άφθορο, πιο έτοιμο, πιο σβέλτο
σε τούτο το εγχείρημα της αχρωματοψίας γιατί το ποίημα, άχρηστο,
στον πιο ψυχρό Αστερισμό
στο κεφαλάρι μοιάζει
Ποίηση είναι το άλογο. Είσαι ο καβαλάρης
– Επιθυμώ παράδειγμα της ανθρωπολογίας
Και, αν για αρρώστια πρόκειται, στη διάγνωση επιμένω
– Ποίηση είναι η αστάθεια διαβητικού εφήβου
Του βάρους η απώλεια
Ο γλωσσισμός πνευμόνων
Της ίριδος η κύκλωση
Ο παφλασμός του ανήκουστου στου τύμπανου τη ρώμη
Ο φόβος της εγρήγορσης του μισοκοιμισμένου
Η διακοπή της νάρκωσης
Αιμορραγία κρουνηδόν τριχοειδούς αγγείου
Σε αμφορέα η σποδός
Στη σπλήνα το μελάνι
Το αλάνι του θυρεοειδούς
Ο έρπης εις το χείλωμα
Στον κόκκυγα γεράνι
Κονδύλωμα στο μόριο
Σαπρόφυτα στο νύχι
Ύψωση, βαράθρωση
Άνω και κάτω στίξη
Τήξη αισθημάτων περιττών
Δολιοφθορά της ρίμας
Το νουνεχές του ελεύθερου
Έσχατος καθετηριασμός στεφανιαίων βρόγχων
Εγκόλπωση του μέλλοντος στου τάφου τον πλακούντα
Κακό σπυρί
Η διακοπή του ρεύματος όπου δεν πάει ρεύμα
Τα σκοτεινά είναι η ποίηση
Στα σκοτεινά το χιόνι
Το βάρος της νιφάδας του
Σε μέταλλο καμπάνας
Όλα τα λέω «ποιήματα» και πια δεν νευριάζω»*
* ΣΚΙΑ, Γιώργος Βέλτσος, ΙΚΑΡΟΣ 2002
