Στη συνέντευξη στα «Νέα» του Σαββάτου, ο Νίκος Αλεβιζάτος απέδειξε ότι πράγματι ανά πάσα στιγμή οφείλουμε να αντιπαραβάλλουμε αυτό που σκεφτόμαστε και αυτό που λέμε, με αυτό που κάνουμε και αυτό που είμαστε.
Όταν ο δημοσιογράφος παρατήρησε ότι ο Αλεβιζάτος επικρίνει τον Ντογιάκο επειδή δεν ερμηνεύει όπως αυτός το νόμο, ο Αλεβιζάτος του υπενθύμισε ότι η διαφωνία των συνταγματολόγων έγκειται κυρίως στο ότι πιστεύουν πως «στη σύγχρονη Δημοκρατία δεν υπάρχουν τομείς κρατικής δράσης -πολύ περισσότερο της δράσης των ιδιωτών- υπεράνω ελέγχου». Και όταν επέμεινε ο δημοσιογράφος πως στα καθήκοντα του εισαγγελέα του Αρείου Πάγου είναι να γνωμοδοτεί, ο Αλεβιζάτος απάντησε πως με τη συγκεκριμένη γνωμοδότηση ο Ντογιάκος «απεδείχθη βασιλικότερος του βασιλέως», συμπληρώνοντας πως αυτό ακριβώς δεν το έχουν προσέξει ως όφειλαν οι «συνάδελφοι» του δημοσιογράφου.
«Και ποιος είναι ο βασιλιάς;», επέμεινε ο δημοσιογράφος. Η απάντηση του Αλεβιζάτου ήταν μονολεκτική: «Η Κυβέρνηση». «Η Κυβέρνηση που δεν πρέπει να υιοθετεί την ακραία άποψη του εισαγγελέα».
Στην προκλητική όμως ερώτηση του δημοσιογράφου «αν οι καθηγητές του Συνταγματικού Δικαίου εμφανίζονται ως ελεγκτές του δημοσίου βίου», ο Αλεβιζάτος ευθαρσώς απάντησε ότι η δουλειά τους «έχει ένα αντιεξουσιαστικό στοιχείο, χωρίς αμφιβολία». Υποννοώντας βέβαια, όχι την αλογόμυγα όπως ειρωνικά εμφανίζεται στον τίτλο της συνέντευξης, αλλά τον Οίστρο και τη σημασία του για το πνεύμα.
Διερωτώμαι: «Έχει πράγματι αντιεξουσιαστικό χαρακτήρα;» Ναι. Αλλά, εξαρτάται από τις σχέσεις των καθηγητών του Συνταγματικού Δικαίου με την εκάστοτε εξουσία, εφόσον η συνεισφορά τους είναι κατεξοχήν πολιτική και εγγράφεται στον μακρύ κατάλογο των σχέσεων εξουσίας και των ιδεολογικών ή ταξικών προϋποθέσεων που τις διαμορφώνουν «σε τελευταία ανάλυση», όπως θα έλεγε ο Αλτουσέρ. Διότι η περιβόητη «αντικειμενικότητα» που επιδιώκουν οι επιστήμονες, δεν εξαιρείται κατ’ ανάγκην από την Ιστορία, ούτε από τα συμφέροντα, το ρόλο της γνώσης, τον τρόπο με τον οποίο η γνώση ριζώνει στην κοινωνία. Άραγε αναπτύσσεται ή περιορίζεται (και γιατί) από την επιστήμη των συνταγματολόγων; Και το ότι η Κυβέρνηση είναι ο βασιλιάς όπως μεταφορικά απάντησε ο Αλεβιζάτος, μήπως σημαίνει και ότι «το κεφάλι του βασιλιά δεν έχει πέσει ακόμα» όπως γράφει ο Φουκώ;
Διότι, και μας είναι γνωστό, «δεν έχει πέσει το κεφάλι» όχι μόνο επειδή η νομική διαμεσολάβηση συντελείται τη στιγμή της σύμβασης, αλλά και γιατί η σύμβαση είναι ο καπιταλισμός.
