….ναι, ωστόσο το σποτάκι του Σύριζα για την Ανώτατη Παιδεία κυρίως αδικεί τον Σύριζα.
Εάν ένας ευαίσθητος χαβαλές («και γαμώ τα Λύκεια») που «φέρνει» σε Βλάση Μπονάτσο στους
«Απαράδεκτους» προ τριαντακονταετίας , και μια μπανάνα Dole που λατρεύουν οι μαϊμούδες στα τσίρκα, «εικονογραφεί» την αντιπρόταση του Σύριζα στα ταγέρ και τα κρυμμένα στη φόδρα σταυρουδάκια της Κεραμέως, και εάν ο Φίλης και ο Μπαλτάς βλέπουν και δεν σπάζουν αμέσως την τηλεόρασή τους -αντί της θωρακισμένης τζαμόπορτας στην Κουμουνδούρου, τότε γιατί να με παραξενέψει το γεγονός ότι στο Τμήμα Επικοινωνίας του Πανεπιστημίου Αθηνών τις προάλλες, ερωτηθείς πρωτοετής φοιτητής για το «Τί είναι η αξιωματική αντιπολίτευση;» απάντησε:
«Η αντιπολίτευση των αξιωματικών»;
Αλλά το ζήτημα δεν είναι το σποτάκι στην τηλεόραση αλλά τα σποτ στα μυαλά.
Το ζήτημα όμως είναι και κάτι ακόμα: ότι η σκέψη αναφέρεται στην ίδια μας την ύπαρξη, πράγμα που δεν συμβαίνει με τα άλλα ζώα.
Και η πολυλάλητη «Δικαιοσύνη» του κεντρικού προεκλογικού συνθήματος του Σύριζα, εάν δεν είναι σχήμα λόγου είναι το «σχήμα» (ως «αξίωμα») κάθε αριστερού που δεν σπεκουλάρει με την μιντιακή συγκυρία.
Εξ ου και η αναπότρεπτη θλίψη μου την οποία ωστόσο ο Κλωντ Λέβι-Στρως την συναντά και στους τροπικούς.
Για την προεκλογική περίοδο που αρχίζει όμως, έγραψα εχτές αντιγράφοντας τον στίχο του Ίσσα.
Σήμερα αντιγράφω
(γιατί έτσι μαθαίνω γράμματα) τον Εμίλ Σιοράν: «Κάτω από διάφορα μασκαρέματα θα υπάρχουν πάντα τα υπέρ και τα κατά. Είτε πρόκειται για τον Ουρανό είτε για το Πορνείο».
Δεν γίνεται να επιλέγεις και τα δύο. Ένας άγγελος, όπως η Πόπη Τσαπανίδου, φτάνει για όλα.
H Amanda Lear, πάλι, επί Συνασπισμού και Δαμανάκη, ζητούσε απλώς να την «ακολουθήσω».
