Ο τάφος του στο Τατόι. Όπως λένε: «Οι τάφοι των Βενιζέλων» στο Ακρωτήρι.
Διότι αυτό συμβαίνει με τα ηρώα και τους τάφους: οι νεκροί αδράχνουν για πάντα τους ζωντανούς.
Του Κωνσταντίνου, το «τέως» τον ενοχλούσε. Το «νυν», ήταν αδύνατο. Το «αιωνίως”, δεν θα το επέτρεπε η συλλογική μνήμη. Ελπίζω ούτε και η επιγραφή στην ταφόπλακα.
Για κτερίσματα στον τάφο του, εκτός από την αφίσα (πλαστικοποιημένη) με το παιδάκι που κατουράει ένα στέμμα- καθίκι, θα έβλεπα και τα πιστόλια των πρωταιτίων που τους αφόπλισε ο υπασπιστής του στο Τατόι την νύχτα που συναίνεσε στο πραξικόπημα.
Εν πάση περιπτώσει πολιτειακό δεν βλέπω να ξανατεθεί. Ούτε οι δεκαέξι συνταγματολόγοι, ούτε οι τρεις σεισμολόγοι ανησυχούν. Εκτός ίσως από τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη. Αλλά αυτός, είναι προ πολλού στον παράδεισο, όπου ως γνωστόν το unfair δεν έχει καμία ισχύ.
* «Τίποτα το πιο παραισθησιογόνο», όπως  έγραφε η «Le Monde» για το ομώνυμο έργο του Ernesto Sabato.