Το θέμα δεν είναι αν το Προεδρικό Διάταγμα 85/2022 εξισώνει τα πτυχία Ανώτερων Δραματικών Σχολών (Χορού και Κινηματογράφου) με απολυτήριο Λυκείου, αλλά αν τα απολυτήρια Λυκείου εξισώνονται με τα πτυχία των Πανεπιστημίων μας σε μια αντίστροφη υλοποίηση. Διότι περί αυτού πρόκειται. Και το λέω μετά λόγου (και μετά πόνου) γνώσεως, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά τις λεγόμενες «Επιστήμες του ανθρώπου».
Θέλω να πω πως πέραν του ότι στα σχολεία δεν μαθαίνουν γράμματα και από τα Πανεπιστήμια είναι επόμενο να βγαίνουν όπως μπήκαν – διότι τίποτα το ποιοτικό δεν έχει προστεθεί στον νέο που τελειώνει το Λύκειο ήδη τελειωμένος από την προγραμματισμένη μάθηση – θέλω να πω λοιπόν, πως στις Δραματικές Σχολές αν μη τι άλλο του προσφέρεται η απολλώνια «λόξα» και η διονυσιακή ορμή να μάθει, – αλλά μέσω της μέθεξης και της σωματικότητας, της δραματουργίας και της ποίησης – κάτι περισσότερο από την θεατρολογία και την ιστορία της τέχνης. Το γράφω expressis verbis:
Διαβάστε ακόμη:
Κατάληψη στη σχολή του Εθνικού Θεάτρου από σπουδαστές – Τι απαντά το ΥΠΠΟΑ
αν είμαι αυτό που είμαι (και δεν είμαι), το οφείλω στην διετή καθημερινή φοίτησή μου στη Δραματική Σχολή της Ρούλας Πατεράκη, στη συναναστροφή μου με την γειτόνισσά μου Ελένη Χατζηαργύρη, την περιέργειά μου για τις μαγικές ιστορίες του Μάνου Χατζιδάκι τις πρωινές ώρες στον «Μαγεμένο Αυλό», στην φιλία μου με τον Νίκο Κούνδουρο, στα γυρίσματα και τα σενάρια, σε εκείνα τα ακούσματα περί Λόρκα στο πατάρι του Φλόκα από τον Τάσο Λιγνάδη, στις συζητήσεις μου στους διαδρόμους του «Βήματος» με τον Μάριο Πλωρίτη, στις πρώτες παραστάσεις στο υπόγειο του Κουν, στην κινηματογραφική Λέσχη Θεσσαλονίκης με τον Παύλο Ζάννα, και μετέπειτα στο Παρίσι (ως σωφέρ), στη συνεισφορά του μοναδικού δάσκαλου, Γιάννη Τσαρούχη, ως προς την ειρωνική μου πλευρά.
Ντερριντά, Μπάρτ και λοιπά, έπονται -καθώς και η Πόλυ Πάνου, εκείνο το βράδυ.
Αυτό που πρωτεύει -και που δεν μου έδωσε το Πανεπιστήμιο, αν και του το έδωσα εγώ μετά – ήταν η έκφραση!
Σκέφτομαι την απόγνωση και την ακαμψία των μεταπτυχιακών μου, τότε, φοιτητών, αγχωμένων και τσακισμένων πρόωρα από την αγορά, την καριέρα και τις έγνοιες.
Και σκέφτομαι τώρα την «Αντιγόνη» του Χάρη Φραγκούλη από ερασιτέχνες ηθοποιούς, στο θέατρο «Σφενδόνη». Βλέπω τη φωτογραφία του Νικόλα Γιατρομανωλάκη προχθές, στη συνάντησή του με εκπροσώπους των καλλιτεχνών και φέρνω στο μυαλό μου τον πατέρα του στον Ζαρό να απαγγέλει Εμπειρίκο: «Σκοπός της ζωής μας δεν είναι η χαμέρπεια. Υπάρχουν απειράκις ωραιότερα πράγματα και από αυτήν την αγαλματώδη παρουσία του περασμένου έπους».
Ας το αφήσουμε για τους (ξε)περασμένους: τον Βορίδη, την Κεραμέως και τα (γύψινα) αγάλματα στις μάντρες.
