Το λες και ειρωνεία. Ο Γιάννης Διακογιάννης εκδήμησε εν μέσω Μουντιάλ, τη διοργάνωση που λάτρευε. Τον γνώρισα πριν από περίπου τριάντα πέντε χρόνια στα «ΝΕΑ» και μου άνοιξε την πόρτα της δημοσιογραφίας. Γαλαντόμος, γενναιόδωρος, χωρίς να φοβάται το νέο που ερχόταν, την αμφισβήτηση, τη σύγκριση. Δεν τον ενδιέφεραν οι επιβεβαιώσεις.
Τα αφιερώματα και οι νεκρολογίες θα εστιάσουν στο δημοσιογραφικό του έργο, την αγάπη του για τη μουσική, τα βραβεία του, τους στίχους του τραγουδιού του Λουκιανού Κηλαηδόνη. Θα προτιμήσω να σταθώ στον άνθρωπο Διακογιάννη. Αυτόν που γνώρισα στο γραφείο αλλά και έξω απ’ αυτό.
Διαβάστε επίσης: «Σιρέα την πατάει για τον Μπέργκομι, ξανά Σιρέα…»
Η ισχυρή προσωπικότητα ήταν το χαρακτηριστικό που τον διέκρινε. Αγέρωχος, ευθυτενής, είτε είχε μπροστά του σπουδαίους αθλητές, ανθρώπους του πνεύματος, καλλιτέχνες, τον πρόεδρο της Δημοκρατίας, είτε τον τελευταίο τροχό της αμάξης.
Υπερασπιζόταν τους συναδέλφους του μέχρι την τελευταία ρανίδα της αξιοπρέπειας του.Τους στήριζε, τους αγαπούσε, τους προστάτευε. Οσοι τον ζήσαμε στα «ΝΕΑ» στα τέλη της δεκαετίας του 1980 και αρχές του 1990 ξέρουμε από πρώτο χέρι με ποια θηρία πάλεψε για να υποστηρίξει το δίκαιο του συναδέλφου του, όταν έπεσαν θεοί και δαίμονες για να επιβάλουν τον δικό τους νόμο.
Εκείνα τα χρόνια το σπίτι του στο Παγκράτι ήταν στο δρόμο μου και πολλές φορές με καλούσε για να μοιραστεί ιστορίες της ζωής του. Φεύγοντας μου έδινε και κάποιο μπουφάν του, κι εγώ γέλαγα από αμηχανία.
Αυτό που έλεγε πάντα ο Διακογιάννης σε δημοσιογράφους άλλων τμημάτων ήταν πως ο αθλητικός συντάκτης είναι ο πιο καταρτισμένος απ’ όλους. Τους μιλούσε με στόμφο υποστηρίζοντας πως οι περισσότεροι ξέρουν ξένες γλώσσες, κάνουν ταξίδια σε όλο τον κόσμο, και στο ρεπορτάζ καλύπτουν εκτός από την αγωνιστική δράση, το ελεύθερο, το δικαστικό, το διεθνές και ενίοτε το πολιτικό. Υπερβολικός όπως ήταν πάντα στη ζωή του.
Όταν κυκλοφορούσες με τον Διακογιάννη αντιλαμβανόσουν την πραγματική του διάσταση. Στα μαγαζιά άνοιγαν διάπλατα οι πόρτες και ο κόσμος τον υποδεχόταν σαν ροκ σταρ.
Επινε, κάπνιζε τα αγαπημένα του γαλλικά τσιγάρα Gauloises και Gitanes, λάτρευε τον Παναθηναϊκό και του άρεσε το ξενύχτι.
Στους ταραγμένους καιρούς, όταν το καράβι του ΔΟΛ έπεσε στα βράχια ήρθε και μας βρήκε, να μας συμπαρασταθεί, να μας δώσει κουράγιο. Εφερε και τα γλυκά του. Η μόνιμη κόντρα μας ήταν Πελέ ή Μαραντόνα. Αγαπούσε και τον Ντι Στέφανο. Τον Μέσι δεν τον υπολόγιζε ιδιαίτερα. Όταν αποσύρθηκε μου άφησε το αρχείο του με τις φωτογραφίες, τις οποίες μάζευε μία προς μία, από περιοδικά και εφημερίδες. Μόνιμη συντροφιά του το France Football και η Equipe για να είναι ενήμερος για όσα συμβαίνουν στον αθλητισμό.
Ο Γιάννης Διακογιάννης εκτός από σπουδαίος δημοσιογράφος ήταν και μία τεράστια προσωπικότητα που δεν αναγνωρίστηκε από τον χώρο του όπως του άξιζε.
