Βαθμολογία
5: εξαιρετική
4: πολύ καλή
3: καλή
2: ενδιαφέρουσα
1: μέτρια
0: απαράδεκτη
***
«Λευκός θόρυβος» (White noise, ΗΠΑ, 2022)
Βασισμένη στο μυθιστόρημα με τον ίδιο τίτλο του Ντον Ντελίλο η τελευταία ταινία του Νόα Μπάουμπαχ (Ιστορία γάμου), είναι σίγουρα ένα πολυεπίπεδο (αλλά και υπερφορτωμένο) έργο. Μέσα από το πρίσμα μιας τυπικής, πολύτεκνης οικογένειας Αμερικανών στα eighties, της οποίας ο πάτερ φαμίλιας (Άνταμ Ντράιβερ) είναι ένας ενάρετος, εξαιρετικά καλλιεργημένος καθηγητής κολλεγίου με ειδικότητα στον …Αδόλφο Χίτλερ (αν και ντρέπεται που δεν γνωρίζει γερμανικά) ο σκηνοθέτης προσπαθεί να ισορροπήσει ανάμεσα στο τραγικό και το κωμικό μιλώντας για ζητήματα που απασχόλησαν τον Ντελίλο στη δεκαετία του 1980 και που δείχνουν (και είναι) με ένα τρομακτικό τρόπο επίκαιρα στις μέρες μας (το μυθιστόρημα εκδόθηκε το 1985). Αν όμως αυτή η καταγραφή μπορεί να λειτουργήσει με ελευθερία και περιθώρια ανάλυσης στο χαρτί, το ίδιο δεν μπορείς να πεις ότι συμβαίνει με την οθόνη. Ως ταινία, ο «Λευκός θόρυβος» μοιάζει να χάνεται μέσα στην αγωνία του να μιλήσει για τα πάντα – από το σύστημα εκπαίδευσης μέχρι τις οικογενειακές αξίες, από τη μόλυνση του περιβάλλοντος μέχρι την… καταστροφή του κόσμου ,όπως και τον αρχέγονο φόβο του θανάτου. Αντιλαμβάνεσαι τις αγνές προθέσεις των δημιουργών αλλά τελικά νιώθεις μπουκωμένος από ένα κοκτέιλ φτιαγμένο με τόσα πολλά υλικά που τελικά δεν μπορείς να διακρίνεις την γεύση του.
Βαθμολογία: 2
ΑΘΗΝΑ: ΑΕΛΛΩ – NANA – ΣΠΟΡΤΙΝΓΚ – VILLAGE PENTH – ΚΗΦΙΣΙΑ κ.α. ΘΕΣ/ΚΗ: ΑΘΗΝΑΙΟΝ – ODEON ΠΛΑΤΕΙΑ κ.α.
————————————————
«Ιστορία της γυναίκας μου» (A feleségem története/ The story of my wife, Ουγγαρία/ Γαλλία/ Γερμανία/ Ιταλία, 2021)
Κατι παραπάνω από έναν χρόνο μετά την πρώτη προβολή της, εντός διαγωνισμού στο φεστιβάλ των Καννών 2021, η πιο παρεξηγημένη ταινία εκείνης της διοργάνωσης, βγαίνει κι αυτή μέσα στην υπερφορτωμένη τούτη εβδομάδα. Και είναι, ίσως, η πιο αγαπησιάρική της. Ενας παράξενος, αλλόκοτος έρωτας, ανάμεσα σε δύο παράξενους, αλλόκοτους ανθρωπους. Εκείνος είναι ένας θαλασσοδαρμένος, ικανός ναυτικός (γοητευτική μορφή που «γράφει» στην οθόνη του Ολλανδού ηθοποιού Γκιλς Νάμπερ), εκείνη είναι μια μυστηριώδης, «αέρινη» φιγούρα (η υπερπαραγωγική Γαλλίδα Λεά Σεϊντού). Σ’ εκείνη πέφτει ο κλήρος να την κάνει δική του (όλα ξεκίνησαν από ένα στοίχημα) αν και εκείνη δεν δείχνει και τόσο αποφασισμένη να γίνει ολοκληρωτικά δική του παρότι η έλξη ανάμεσα στα δύο πρόσωπα είναι εμφανής. Αυτή ακριβώς η έλξη εξάλλου, με όλα τα ιδιοσυγκρασιακά που συνεπάγονται, είναι που τελικά διατηρεί ζωντανή την ταινία της Ουγγαρέζας Ίλντικο Ενιέντι, σκηνοθέτριας που πριν από μερικά χρόνια μας είχε προσφέρει μια επίσης ασυνήθιστη, αισθησιακή ταινία, την «Ψυχή και σώμα». Όχι ακριβώς αποστασιοποιημένα αλλά με ψυχραιμία και συνέπεια, η Ενιέντι χτίζει ένα μελαγχολικό αλλά συγχρόνως μεγαλόπρεπο ερωτικό χρονικό που εκτυλίσσεται αργά, σιωπηλά, μεθοδικά έχοντας ως φόντο υποφωτισμενα καπηλειά, σκιερά σοκάκια, πολυτελή αλλά ψυχρά δωμάτια, λιμάνια και πάρκα διαφόρων πόλεων μιας παρακμιακής Ευρώπης των πρώτων δεκαετιών του 20ού αιώνα.
Βαθμολογία: 3
ΑΘΗΝΑ: ΑΤΛΑΝΤΙΣ – ΔΑΝΑΟΣ κ.α.
————————————————
«Πιο πολύ από ποτέ» (Plus que jamais, Γερμανία/ Γαλλία/ Λουξεμβούργο/ Νορβηγία, 2022)
Η επιλογή μιας γυναίκας (Βίκι Κριπς) να κάνει ότι εκείνη θέλει και όχι αυτό που λέει το πρωτόκολλο για το ελάχιστο που της έχει απομείνει στην ζωή, είναι το θέμα της ουσιαστικής αλλά και εξαιρετικά «βαριάς» ταινίας της Εμιλι Ατέφ. Αποφεύγοντας τις δυσβάσταχτες (και κλισέ) σκηνές νοσοκομείων, η Ατέφ μας καλεί ως συνοδοιπόρους στο ταξίδι αυτογνωσίας που η ηρωίδα κάνει στο ειδυλλιακό θέρετρο όπου δέχεται να την φιλοξενήσει ένας άλλος, μεγαλύτερος σε ηλικία καρκινοπαθής (Μπιορν Φλόμπεργκ). Χωρίς να προτείνει λύσεις, βάζει κάτω από το μικροσκόπιο συναισθηματικούς κόσμους αναζητώντας αντιδράσεις μέσα από συγκεκριμένες, δυσάρεστες συνθήκες και με ένα τρίτο πρόσωπο στο κάδρο, τον σύζυγο της γυναίκας που παλεύει να την πείσει να μην εγκαταλείψει (τον υποδύεται στην τελευταία ταινία του ,ο αδικοχαμένος, φέτος, σε δυστύχημα Γκασπάρ Ουλιέλ). Η ταινία κρατιέται σε υψηλό επίπεδο χάρη κυρίως στην δυνατή ερμηνεία της Κριπς, μιας θαυμάσιας ηθοποιού από το Λουξεμβούργο που προσφάτως απολαύσαμε και ως καταθλιπτική Βασίλισσα Ελισάβετ της Αυστρίας στον «Κορσέ». Όλα αυτά όμως με την προϋπόθεση ότι μπορείς να αντέξεις την ατμόσφαιρα θανάτου μέσα στην οποία το όλο θέμα του «Πιο πολύ από ποτέ» βρίσκεται, ασφυκτικά, εγκλωβισμένο.
Βαθμολογία: 3
ΑΘΗΝΑ: ΤΑΙΝΙΟΘΗΚΗ ΕΛΛΑΔΑΣ – ΙΝΤΕΑΛ – ΓΑΛΑΞΙΑΣ – ΣΙΝΕΑΚ κ.α. ΘΕΣ/ΚΗ: ΚΟΛΟΣΣΑΙΟΝ – ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟΝ κ.α.
————————————————
«Αγρια νύχτα» (Violent night, ΗΠΑ, 2022)
Καθώς οδεύουμε προς την περίοδο των Χριστουγέννων, μια αμιγώς χριστουγεννιάτικη ταινία δεν θα μπορούσε να λείπει, αν και παρότι έχει πρωταγωνιστή έναν Αγιο Βασίλη (Ντέιβιντ Χάρμπουρ) που μάλιστα είναι ο.. αυθεντικός (!), η «Αγρια νύχτα» κάθε άλλο παρά χριστουγεννιάτικης ατμόσφαιρας θα μπορούσε να χαρακτηριστεί. Εδώ ο Αγιος Βασίλης έχει καταλήξει αλκοολικός και βαριέται την ζωή του, όμως το παρελθόν του, σύμφωνα με το σενάριο, είναι εκείνο ενός άγριου πολεμιστή με άγρια ένστικτα και εμπειρίες από διάφορους πολέμους της Ιστορίας του Κόσμου, ακόμα και ως …Βίκινγκ. Και τώρα, στο σήμερα, καλείται να ξυπνήσει από τον λήθαργο και να βοηθήσει τους ανθρώπους που απειλούνται από την σπείρα ενός αδίστακτου γκάνγκστερ (Τζον Λεγκουιζάμο) στόχος του οποίου ένα τεράστιο χρηματικό ποσό κρυμμένο στην έπαυλη που έχει καταλάβει. Αγιος Βασίλης σούπερ ήρωας λοιπόν, ένας ατρόμητος σωτήρας αθώων, ικανότατος στις πολεμικές Τέχνες και το ξύλο, που θα τον ζήλευε ακόμα και ο Λίαμ Νίσον στις ταινίες «Η αρπαγή». Ανάλαφρο, ψυχαγωγικό και σε αρκετά σημεία πάρα πολύ αστείο.
Βαθμολογία: 2 ½
ΑΘΗΝΑ: TOWN CINEMAS – VILLAGE MALL – AEΛΛΩ – ΑΙΓΛΗ ΧΑΛΑΝΔΡΙ κ.α. ΘΕΣ/ΚΗ: CINEMA ONE – VILLAGE COSMOS κ.α.
————————————————
«Ησυχία 6-9» (Ελλάδα, 2022)
Δεύτερη προσπάθεια του Χρήστου Πασσαλή στην κινηματογραφική σκηνοθεσία μετά το ντοκιμαντέρ «Η πόλη και η πόλη» που συσνκηνοθέτησε με τον Σύλλα Τζουμέρκα, η «Ησυχία 6-9» είναι μια «δύσκολη», παράξενη ταινία ,μια καλογυρισμένη σπαζοκεφαλιά, πάνω σε μια ανορθόδοξη ιστορία αγάπης που βρίσκεται ενταγμένη στο δυστοπικό περιβάλλον μιας πόλης χωρίς όνομα και «εκτός χρόνου» • εκεί όπου το σύνθημα «όχι άλλες κασέτες» φαίνεται να κυριαρχεί. Εντονες οι ανησυχίες του σκηνοθέτη γύρω από καίρια ζητήματα όπως η απώλεια και η μνήμη, πολλά πράγματα δεν εξηγούνται πλήρως, όμως η ταινία, πέρα από το σκοτεινό χιούμορ της που είναι διαρκώς παρόν, έχει κάτι ευρύτερα μαγνητικό μέσα στην αφαιρετικότητα αλλά και στην θαυμάσια αίσθηση του κάδρου που διακρίνεις στην ματιά του Πασσαλή ο οποίος και πρωταγωνιστεί δίπλα στην ανέκφραστα εκφραστική Αγγελική Παπούλια.
Βαθμολογία: 2 ½
ΑΘΗΝΑ: ΑΣΤΟΡ ΘΕΣ/ΚΗ: ΟΛΥΜΠΙΟΝ
————————————————
«R.M.N.» (Ρουμανία/ Γαλλία/ Βέλγιο/ Σουηδία, 2022)
Αφαιρετικές είναι και οι διαθέσεις της τελευταίας δημιουργίας του Κριστιάν Μουντζιού, σημαιοφόρου του νέου ρουμάνικου κινηματογράφου με το «4 μήνες, 3 εβδομάδες και 2 μέρες» (Χρυσός Φοίνικας στο φεστιβάλ Καννών 2007). Παρακολουθούμε διάσπαρτα δρώμενα σε ένα παγωμένο χωριό της Τρανσυλβανίας, την μισή πατρίδα ενός σιωπηλού άντρα (Μάριν Γκριγκόρε) που έχει επιστρέψει από την άλλη μισή πατρίδα του, την Γερμανία όπου εργαζόταν. Ο Μουντζιού «ντύνει» την ταινία με δεκάδες πρόσωπα και περιστατικά αλλά και σε διαφορετικές γλώσσες, μια μίνι βαβυλωνία – θαρρείς ότι ο σκηνοθέτης σχεδόν δεν ενδιαφέρεται για την «υπόθεση» παρά μόνο για τις αντιδράσεις των προσώπων απέναντι σε ότι συμβαίνει, εκείνη την στιγμή, μπροστά τους. Κατά μια έννοια η ταινία δεν έχει καν πλοκή, όμως αυτό δεν ενοχλεί γιατί ο Μουντζιού βρίσκει τον τρόπο ώστε να μας κάνει κοινωνούς σε όλα όσα συμβαίνουν στην μικρή αυτή κοινωνία μιλώντας μάλιστα για πολύ σοβαρά ζητήματα, όπως η ξενοφοβία, η απώλεια της έννοιας της πατρίδας, η υποκρισία της εκκλησίας αλλά και ο έρωτας που δεν μπορεί να εκφραστεί με λόγια.
Βαθμολογία: 3
ΑΘΗΝΑ: ΑΒΑΝΑ – ΓΑΛΑΞΙΑΣ – ΕΛΛΗ κ.α. ΘΕΣ/ΚΗ: ΚΟΛΟΣΣΑΙΟΝ
————————————————
«Οι πέντε διάβολοι» (Les cinq diables, Γαλλία, 2022)
Κάτι σαν σύγχρονο, μεταφυσικό παραμύθι, όχι ακριβώς θρίλερ αλλά με στοιχεία του είδους έντονα μέσα της, η ταινία «Πέντε διάβολοι» είναι, επί της ουσίας, μια ανορθόδοξη, με ιδιαίτερο τρόπο ειπωμένη ιστορία ενηλικίωσης. Κεντρικό της πρόσωπο η Βίκι (αποκαλυπτική η Σαλί Ντραμέ), ένα μαύρο, ατίθασο κορίτσι που ζει με την λευκή μητέρα (Αντέλ Εξαρχόπουλος) και τον μαύρο πατέρα της (Μουσταφά Μπενγκουέ) στην γαλλική επαρχία Λε Μπουργκ-Ντοαζάν. Η επίσκεψη της θείας της (Σουάλα Εμάτι), αδελφής του πατέρα της, ξυπνά παράξενα ένστικτα στον εσωτερικό κόσμο της μικρής θέτοντας σε λειτουργία το χάρισμά της να γίνεται παρούσα σε παρελθούσες καταστάσεις μαθαίνοντας μυστικά που έχουν παραμείνει κρυφά. Αν και το όλο θέμα βρίσκεται κάπως «στον αέρα» η Λεά Μισιούς κατορθώνει να αποτυπώσει υποβλητικές στιγμές στην ταινία, που διακρίνεται τόσο για το σασπένς όσο και για την θαυμάσια φωτογραφία (σε φιλμ) του Πολ Γκουιλόμ που μαζί με την σκηνοθέτρια συνυπογράφει το σενάριο.
Βαθμολογία: 2
ΑΘΗΝΑ: TOWN CINEMAS – ΑΘΗΝΑΙΟΝ – ΤΡΙΑ ΑΣΤΕΡΙΑ – ΑΝΟΙΞΗ – ΟΝΑΡ – ΕΛΙΖΕ κ.α. ΘΕΣ/ΚΗ: ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟΝ – ODEON ΠΛΑΤΕΙΑ κ.α.
————————————————
«Στο σκοτάδι» (Mrak/ Darkling, Σερβία/ Δανία/ Ιταλία/ Βουλγαρία/ Ελλάδα, 2022)
Μια μελέτη πάνω στο απροσδιόριστο του φόβου, αποπειράται ο Σέρβος σκηνοθέτης Ντούσαν Μίλιτς στο «Σκοτάδι» όπου δεν βλέπουμε ποτέ τι είναι αυτό που απειλεί την τριμελή οικογένεια που ζει στην ορεινή ενδοχώρα του μεταπολεμικού Κοσόβου (ένας άντρας/ Σλάβκο Στίματς, η κόρη του/ Ντανίτσα Κούρτσιτς και η εγγονή του/Μιόνα Ιλοφ). Ακούμε όμως, όπως αυτοί, παράξενους ήχους, βλέπουμε μετακινούμενες σκιές μέσα στο βαθύ σκοτάδι, ζώα εξαφανίζονται, τα νεύρα τσιτώνουν και η οικογένεια σιγά -σιγά μοιάζει να οδηγείται στην αποσύνθεση. Ο Μίλιτς έφτιαξε μια αλληγορία για το αγιάτρευτο τραύμα του πολέμου εστιάζοντας στην δημιουργία μιας υπόγειας ατμόσφαιρας μόνιμου τρόμου απέναντι στον οποίο ακόμα και οι δυνάμεις βοηθειας Kosovo Force (οργάνωση για τη διατήρηση της ειρήνης, ελεγχόμενη από το ΝΑΤΟ) αδυνατούν να δώσουν μια λογική εξήγηση. Η’ και να πιστέψουν ακόμη στην ύπαρξή της…
Βαθμολογία: 2 ½
ΑΘΗΝΑ: ΤΡΙΑΝΟΝ
————————————————
«Καραγκιόζης The Movie» (Ελλάδα, 2022)
Μετά από 200 χρόνια ζωής στην ελληνική κουλτούρα χάρη στο Θέατρο Σκιών, ο Καραγκιόζης, γίνεται επιτέλους πρόσωπο της εξελιγμένης τεχνολογίας αποκτώντας τρισδιάστατη μορφή μέσω της ταινίας κινουμένων σχεδίων που συνσκηνοθέτησαν οι Άκης Καρράς, Χρήστος Λειβαδίτης και Αικατερίνη Παπαγεωργίου σε σενάριο του καραγκιοζοπαίχτη Άθου Δανέλλη και εκτέλεση παραγωγής Αναστασίας Μάνου. Δίνοντας ισοβαρή προσοχή στον λόγο και στις (κάπως ωραιοποιημενες, «στρογγυλότερες») φιγούρες, οι δημιουργοί επέλεξαν να αναπλάσουν την ιστορία του «Καραγκιόζη γραμματικού», ή πως ένας αμόρφωτος αλλά πανέξυπνος Έλληνας κατορθώνει να πάρει την θέση που προορίζεται μόνο στους… μορφωμένους. Από μόνη της αυτή είναι μια εξαιρετική ιδέα και λειτουργεί θαυμάσια στον κόσμο της ταινίας, καθώς τα επεισόδια ανάμεσα στον Καραγκιόζη και εκείνους που τον πλησιάζουν για να τους γράψει γράμματα ακολουθούν το ένα μετά το άλλο και είναι απολαυστικά προβάλλοντας την καπατσοσύνη του. Διακρίνεις επίσης την σχολαστική, μερακλίδικη δουλειά στις λεπτομέρειες, όπως στην ανάπλαση των κτιρίων του χωριού όπου η ιστορία τοποθετείται, καθώς επίσης και των κοστουμιών. Μια πραγματικά ευχάριστη έκπληξη που εύχεσαι να βρει θετική υποδοχή και στο εξωτερικό γιατί τα φόντα για αυτό, πραγματικά τα έχει.
Βαθμολογία: 3
ΑΘΗΝΑ: VILLAGE MALL – VILLAGE ΠΑΓΚΡΑΤΙ – WEST CITY – ΝΑΝΑ – ΑΕΛΛΩ – ΛΑΜΠΡΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΡΑΣ – ΕΛΛΗ – ΑΒΑΝΑ – ΓΑΛΑΞΙΑΣ – ΦΟΙΒΟΣ κ.α. ΘΕΣ/ΚΗ: VILLAGE COSMOS – ΚΟΛΟΣΣΑΙΟΝ – ΕΥΟΣΜΟΣ – ΣΥΚΙΕΣ – ΒΑΚΟΥΡΑ κ.α.
———————————————–
Προβάλλονται σε περισσότερες από 60 αίθουσες της Ελλάδας τα ιαπωνικά κινούμενα σχέδια «Dragon Ball Super: Super Hero» (2022) του Τετσούρο Κοντάμα και σε επανέκδοση στην ΑΝΔΟΡΑ της Αθήνας και το ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟΝ της Θεσσαλονίκης, το βραβευμένο με Όσκαρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας σουηδικό αριστούργημα του Ινγκμαρ Μπέργκμαν
«Η πηγή των παρθένων»
(Jungfrukällan, 1960), μια μεσαιωνική ελεγεία με «σκιές» αρχαίας ελληνικής τραγωδίας στην οποία οι φονιάδες μιας κοπέλας ζητούν καταφύγιο στο σπίτι της, χωρίς να γνωρίζουν ότι πρόκειται για την κατοικία της οικογένειάς της…
