Καλό είναι να θυμόμαστε ότι στην Ελλάδα δεν έχουμε θανατική ποινή.
Πολύ περισσότερο, δεν έχουμε θανατική ποινή επειδή κάποιος δεν πλήρωσε τη βενζίνη σε ένα βενζινάδικο.
Ούτε επειδή κάποιος είναι Ρομά, η ζωή του αξίζει λιγότερο.
Τα λέω αυτά γιατί αυτή τη στιγμή ένας 16χρονος Ρομά χαροπαλεύει στη Θεσσαλονίκη, αφού καταδιώχτηκε από την αστυνομία και αφού τον πυροβόλησε αστυνομικός.
Και όλα αυτά επειδή ο 16χρονος έβαλε βενζίνη και δεν την πλήρωσε.
Ναι, δεν ξέρουμε όλες τις λεπτομέρειες του τι ακριβώς συνέβη.
Όμως, μια καταδίωξη από την αστυνομία που καταλήγει με αστυνομικά πυρά κατά του καταδιωκόμενου και βαρύ τραυματισμό του δείχνει σοβαρά προβλήματα στην εκπαίδευση και τη νοοτροπία των αστυνομικών.
Πρώτα από όλα, υπάρχει ένα ζήτημα στο πώς αποφασίζεται να γίνει καταδίωξη αυτοκινήτου, μια πρακτική που είναι ούτως ή άλλως επικίνδυνη και για τους περαστικούς ή άλλα οχήματα, όταν μιλάμε απλώς για το κόστος της βενζίνης για να γεμίσει ένα ρεζερβουάρ.
Δεύτερον, υπάρχει το πρόβλημα ότι δεν μπορεί οι αστυνομικοί να καταφεύγουν τόσο εύκολα στη χρήση όπλων, πολύ απλά γιατί υπάρχει ο κίνδυνος άνθρωποι να τραυματιστούν ή και να σκοτωθούν, άνθρωποι που δεν αποτελούσαν σε κανένα βαθμό απειλή.
Τρίτον, υπάρχει πάντα το ερώτημα σε ποιον βαθμό υπάρχουν στην αστυνομία ρατσιστικά αντανακλαστικά που τους κάνουν να αντιμετωπίζουν τους Ρομά ως περισσότερο παραβατικούς ή επικίνδυνους.
Γιατί δεν μιλάμε για ένα μεμονωμένο περιστατικό. Πριν από έναν χρόνο είχαμε το θάνατο του Νίκου Σαμπάνη πάλι ύστερα από καταδίωξη αστυνομικών, που παραπέμπονται να δικαστούν.
Γνωρίζω ότι σε όλες τις περιπτώσεις αυτό που επικαλούνται είναι η αυτοάμυνα και ότι βρίσκονταν σε κίνδυνο.
Όμως, και στις δύο περιπτώσεις οι καταδιωκόμενοι ήταν αυτοί που δέχτηκαν αστυνομικά πυρά.
Όλα αυτά δείχνουν σοβαρά προβλήματα εκπαίδευσης και οργάνωσης της αστυνομίας. Προβλήματα που αφορούν την ικανότητα των αστυνομικών να κρίνουν πώς θα αντιδράσουν σε κάθε περίπτωση, ώστε να μη θέσουν τις ζωές ανθρώπων σε κίνδυνο. Προβλήματα που δεν τα λύνει το άμεσο ή έμμεσο σιγοντάρισμα της αστυνομικής αυθαιρεσίας ως «αποφασιστικής στάσης».
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η δουλειά των αστυνομικών είναι δύσκολη και επικίνδυνη. Αυτό, όμως, δεν μπορεί σε κανένα βαθμό να δικαιολογήσει την αυθαιρεσία και την επικίνδυνη βία.
Η πολιτική ηγεσία του υπουργείου Προστασίας Πολίτη καλείται αυτή τη φορά να πάρει πραγματικά μέτρα που να απαντούν στα ελλείμματα οργάνωσης και εκπαίδευσης που υπάρχουν και να μην αντιμετωπίζει τους αστυνομικούς απλώς ως δυνάμει δεξαμενή ψηφοφόρων.
