Η τραγωδία στο Μάτι μας σημάδεψε όλους.
Λίγα χιλιόμετρα από το κέντρο της Αθήνας, δεκάδες ζωές χάθηκαν με τον πιο φριχτό τρόπο.
Χάθηκαν από μια εγκληματική έλλειψη σχεδίου, οργάνωσης και ικανότητας ανταπόκρισης των αρμόδιων αρχών.
Σε ορισμένες περιπτώσεις ήταν οι επιλογές των αρμόδιων αρχών που έκαναν τα πράγματα χειρότερα.
Μόνο που οι αρμόδιες αρχές τότε είχαν πολιτικούς προϊσταμένους.
Και αυτοί ήταν οι υπουργοί της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ, πιο σωστά της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, και ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας.
Που ούτε τότε, ούτε στη συνέχεια ανέλαβαν με το θάρρος και την ειλικρίνεια, που αναλογούσε στο μέγεθος της τραγωδίας, την πολιτική ευθύνη που είχαν.
Αντιθέτως, επιδόθηκαν σε διάφορες προσπάθειες είτε απλώς να προστατεύσουν την «εικόνα» του Τσίπρα, με εκείνο το άθλιο σόου στο Κέντρο Επιχειρήσεων, είτε να μεταφέρουν αλλού την ευθύνη σε εκείνη την επίσης άθλια συνέντευξη με τις εικόνες από το δορυφόρο.
Θέλω να είμαι σαφής. Προφανώς και για την τραγωδία στο Μάτι δεν ευθύνονταν μόνο ο Τσίπρας και οι υπουργοί. Υπήρχαν συσσωρευμένα προβλήματα και ανεπάρκειες του κρατικού μηχανισμού και ευθύνες όλων των προηγούμενων κυβερνήσεων, αλλά και της τοπικής αυτοδιοίκησης σε βάθος χρόνου.
Και σίγουρα στην εποχή της κλιματικής αλλαγής τέτοια φαινόμενα γίνονται μεγαλύτερα, περισσότερο αναπάντεχα και πιο καταστροφικά.
Όμως, αυτό δεν μειώνει την πραγματική πολιτική ευθύνη της τότε κυβέρνησης.
Γιατί ακριβώς το νόημα της διακυβέρνησης είναι και να μπορείς να προετοιμάζεσαι για το αναπάντεχο. Αυτό είναι κάτι που περιλαμβάνεται στον πυρήνα του ορισμού του κράτους και της διακυβέρνησης. Δεν έχει το δικαίωμα να πει μια κυβέρνηση: «δεν μπορούσαμε να κάνουμε κάτι».
Προφανώς και η τραγωδία δεν μπορούσε να αποτραπεί πλήρως. Όμως, είναι σαφές ότι δυνατότητα να ήταν πολύ μικρότερος ο αριθμός των απωλειών υπήρχε. Και αυτή ήταν τότε η τραγική αποτυχία της κυβέρνησης του Αλέξη Τσίπρα.
Και ακόμη χειρότερο ήταν το γεγονός ότι προσπάθησαν με έναν τρόπο βάναυσα κυνικό να πείσουν ότι δεν έχουν ευθύνη.
Λες και επειδή ήταν η «κυβέρνηση της Αριστεράς» κανείς δεν είχε το δικαίωμα να τους κατηγορήσει για κάτι.
Γι’ αυτό και η διαχείριση στο Μάτι ήταν, με έναν τρόπο, το πιο χαμηλό σημείο εκείνης της διακυβέρνησης. Ιδίως αυτή η διάσταση να πείσουν ότι δεν έχουν πραγματική ευθύνη.
Γι’ αυτό και προτείνω να υποχρεωθούν να ακούσουν αυτές τις συγκλονιστικές καταθέσεις, μπας και έστω και με καθυστέρηση συνειδητοποιήσουν τι έγινε εκείνη τη μέρα και επιτέλους παραδεχτούν την ευθύνη τους.
Το χρωστούν σε όλες και όλους που χάθηκαν τότε.
